Waterloo
Blijf op de hoogte en volg Trinet
17 Mei 2015 | Zweden, Kristinehamn
Mijn Waterloo op deze reis is inmiddels glashelder.
Ik kan hier geen (wandel- of fiets)kaart lezen, ik kan de windrichting gewoon niet bepalen en bovendien neem ik altijd precies de verkeerde afslag.
Zodra ik aan de wandel ga of op de fiets stap gaat het geheid mis.
Een simpel voorbeeld: ik sta op een camperplaats en op 200 meter afstand, als je 1 x links- en 1 x rechtsom afslaat, is er een supermarkt. (Voor degenen die bekend zijn met de situatie in Westenschouwen: net zoals van Scalde Oort naar de Attent van Ronald, maar dat is dan 2 x rechtsom.)
Ik ging op de fiets, want dan kan ik meer meenemen. Bij het verlaten van de winkel ga ik dan dus niet linksom, maar rechtsom. Na 500 meter denk ik: ‘ik moet toch allang weer terug bij de camper zijn?’
Ow jee, verkeerde afslag genomen zeker. Ik krijg het dan voor elkaar om daarna zoveel afslagen verkeerd te nemen dat ik uiteindelijk in een bos beland.
En natuurlijk heb ik geen idee van het adres van de camperplaats, want ik rij er op de Tom Tom naar toe op coördinaten.
Het is wel weer goed gekomen, maar hoe erg is dat?
Verderop in het verhaal vertel ik nog een genanter resultaat van mijn Waterloo.
Maar eerst de gewone reisverhalen met wat ik zoal gedaan en gezien heb de laatste week. Anders denken jullie nog dat ik gewoon lekker thuis leuke verhaaltjes zit te verzinnen..
Op een schiereiland in het Vänernmeer ligt het Läckö slott en dat heb ik uitgebreid bekeken. Het is oorspronkelijk in de Middeleeuwen gebouwd als bisschopsburcht en later door een meneer De La Gardie mooi verbouwd. In de volksmond heet het slot nu ‘de Sleeping Beauty’.
Daarna ben ik naar een natuurgebied gereden (tussen Lidköping en Mariestad) dat rond de tafelberg Kinekulle ligt. Het was daar werkelijk práchtig.
Tussen de zingende groene hoge bomen en klateren watervalletjes, bloeien er orchideeën, zijn er grotten en hele mooie middeleeuwse kerkjes. En zo nu en dan springt er een reetje voor je neus weg.
Ik heb er twee dagen gewandeld en gefietst en genoten.
(Hoe dat wandelen naar een bepaald doel dan ging? Nou gewoon achter een stel kwebbelende Zweedse vrouwen, met wandelschoenen aan, lopen. Die weten de weg wel hoor.)
Naar de top van de berg lopen durfde ik wel alleen aan (blijven klimmen!) en daar aangekomen bij de uitzichttoren was het uitzicht formidabel. Een prima beloning na 1,5 uur klimmen.
Ik was natuurlijk helemaal buiten adem en zocht een plekje uit de wind en in de zon om even bij te komen. Maar helaas zaten op het enigste lekkere plekje Sam Sandee en Jan de Buck, met hun oranje pakken aan, hun koffiepauze te houden. Dat ging dus zeker wel een uur duren. Dan helaas maar de berg weer omzichtig afdalen.
Ook ben ik nog naar een oude groeve gewandeld, met een hemelsblauw meertje er in. Dát was mooi! Met een beetje fantasie waande ik me in een canyon in Amerika. Ik hoop dat de foto’s weer kunnen geven hoe imposant dat was.
Daarna ben ik naar een camperplaats gereden dat langs het Götta-kanaal lag.
Het Götta-kanaal is een van de toeristische trekpleisters van Zweden. Het kanaal is 390 km lang en loopt van Göteborg aan de Westkust naar Söderköping aan de Oostkust. Tegenwoordig is het kanaal alleen open voor zeiljachten en motorboten van mei tot september. Ontelbare sluizen en bruggen zorgen ervoor dat je er zes dagen over doet om dit kanaal helemaal te bevaren. Bijna overal liggen er jaagpaden naast het kanaal die intensief gebuikt worden door fietsers.
De camperplaats lag ook direct aan het kanaal en je kon de boten zowat aanraken. Leuk!
Nu ben ik in Kristinehamn, mijn laatste stop aan het Vänernmeer.
Ja Laurens, natúúrlijk heb ik de Picasso sculptuur opgezocht! Dit jaar staat die er 50 jaar en dat wordt vanaf juni groots gevierd. Wat let je?
Hierna ga ik Oostwaarts, richting Stockholm.
Nu dan tot slot mijn genante Waterloo-ervaring. Het schaamrood staat nog steeds op mijn kaken.
In het Kinekullen-gebied stond ik op een drukke camperplaats bovenop een berg, direct aan het Vänernmeer. Een plek met een grandioos uitzicht. Langs de rand van de parkeerplaatsen was een aarden wal gemaakt om te voorkomen dat je naar beneden zou pletteren. Best een diepe afgrond was daar achter.
Ik ging die dag door het bos wandelen, met wandelkaart, en prachtig weer.
Allemaal mooie en stokoude bomen gezien, slingerende paadjes belopen, lekker ontspannen hier en daar in het zonnetje een sigaretje gerookt, stukje verder gelopen dan de bedoeling was, maar alléz. Het was tóp.
Met de wandelkaart in de hand besloot ik een andere weg door het bos terug te nemen naar de camper. Wel zo leuk toch.
Al bij de eerste splitsing twijfelde ik. Die kaart klopte gewoon niet. De naar mijn idee juiste afslag genomen en na een poosje had ik helemaal geen idee meer waar ik was.
Wanhopig bleef ik maar naar die kaart staren, de stand van de zon bekijken om de juiste richting terug te bepalen, de kaart zes keer omdraaien in mijn handen en luisteren of ik het ruisen van het meer hoorde.
Toen ik dan eindelijk in de goede richting liep, kwamen er aardedonkere luchten aan. Dat voorspelde echt niet veel goeds. Ik was zeker op de goede weg, maar op een lager gedeelte dan waar de camper stond. Toen ik op een gegeven moment tussen de bomen door naar boven keek, zag ik De Oude Dame zelfs staan! Echt waar, ik stond er precies onder.
Maar nérgens een pad naar boven te zien. En de lucht werd steeds zwarter.
Ik ben toen maar gewoon tegen die bergwand omhoog gaan klimmen, me omhoogtrekkend aan takken van bomen en struikgewas. De engste insecten kwam ik tegen. Doodeng.
Maar eindelijk, ik kon de aarden wal ruiken en met mijn laatste krachten wist ik daar op te klimmen. Ik was er!
Maar ja, wat denk je. Iedereen zat daar in zijn camper om te schuilen voor het noodweer dat er duidelijk aan kwam en had vol zicht op die mevrouw die daar ineens over die aarden wal gekropen kwam.
De monden vielen open, de ogen werden groot, een figuurlijk doodse stilte trad in.
Ik wist niks beter te doen dan een reverence te maken (met een inmiddels mosgroene spijkerbroek, takjes in het haar en rouwranden onder de nagels). Het was toch een top-prestatie?!
Maar ik kreeg geen applaus..
Toen ik 2 seconden later de deur van de camper achter me dicht deed, roffelden de eerste regendruppels op het dak! Alles goed gekomen en precies op tijd thuis.
Maar ik heb de rest van de tijd dat ik daar was vermomd als moslima over het terrein gelopen….
Tot de volgende keer
Ik kan hier geen (wandel- of fiets)kaart lezen, ik kan de windrichting gewoon niet bepalen en bovendien neem ik altijd precies de verkeerde afslag.
Zodra ik aan de wandel ga of op de fiets stap gaat het geheid mis.
Een simpel voorbeeld: ik sta op een camperplaats en op 200 meter afstand, als je 1 x links- en 1 x rechtsom afslaat, is er een supermarkt. (Voor degenen die bekend zijn met de situatie in Westenschouwen: net zoals van Scalde Oort naar de Attent van Ronald, maar dat is dan 2 x rechtsom.)
Ik ging op de fiets, want dan kan ik meer meenemen. Bij het verlaten van de winkel ga ik dan dus niet linksom, maar rechtsom. Na 500 meter denk ik: ‘ik moet toch allang weer terug bij de camper zijn?’
Ow jee, verkeerde afslag genomen zeker. Ik krijg het dan voor elkaar om daarna zoveel afslagen verkeerd te nemen dat ik uiteindelijk in een bos beland.
En natuurlijk heb ik geen idee van het adres van de camperplaats, want ik rij er op de Tom Tom naar toe op coördinaten.
Het is wel weer goed gekomen, maar hoe erg is dat?
Verderop in het verhaal vertel ik nog een genanter resultaat van mijn Waterloo.
Maar eerst de gewone reisverhalen met wat ik zoal gedaan en gezien heb de laatste week. Anders denken jullie nog dat ik gewoon lekker thuis leuke verhaaltjes zit te verzinnen..
Op een schiereiland in het Vänernmeer ligt het Läckö slott en dat heb ik uitgebreid bekeken. Het is oorspronkelijk in de Middeleeuwen gebouwd als bisschopsburcht en later door een meneer De La Gardie mooi verbouwd. In de volksmond heet het slot nu ‘de Sleeping Beauty’.
Daarna ben ik naar een natuurgebied gereden (tussen Lidköping en Mariestad) dat rond de tafelberg Kinekulle ligt. Het was daar werkelijk práchtig.
Tussen de zingende groene hoge bomen en klateren watervalletjes, bloeien er orchideeën, zijn er grotten en hele mooie middeleeuwse kerkjes. En zo nu en dan springt er een reetje voor je neus weg.
Ik heb er twee dagen gewandeld en gefietst en genoten.
(Hoe dat wandelen naar een bepaald doel dan ging? Nou gewoon achter een stel kwebbelende Zweedse vrouwen, met wandelschoenen aan, lopen. Die weten de weg wel hoor.)
Naar de top van de berg lopen durfde ik wel alleen aan (blijven klimmen!) en daar aangekomen bij de uitzichttoren was het uitzicht formidabel. Een prima beloning na 1,5 uur klimmen.
Ik was natuurlijk helemaal buiten adem en zocht een plekje uit de wind en in de zon om even bij te komen. Maar helaas zaten op het enigste lekkere plekje Sam Sandee en Jan de Buck, met hun oranje pakken aan, hun koffiepauze te houden. Dat ging dus zeker wel een uur duren. Dan helaas maar de berg weer omzichtig afdalen.
Ook ben ik nog naar een oude groeve gewandeld, met een hemelsblauw meertje er in. Dát was mooi! Met een beetje fantasie waande ik me in een canyon in Amerika. Ik hoop dat de foto’s weer kunnen geven hoe imposant dat was.
Daarna ben ik naar een camperplaats gereden dat langs het Götta-kanaal lag.
Het Götta-kanaal is een van de toeristische trekpleisters van Zweden. Het kanaal is 390 km lang en loopt van Göteborg aan de Westkust naar Söderköping aan de Oostkust. Tegenwoordig is het kanaal alleen open voor zeiljachten en motorboten van mei tot september. Ontelbare sluizen en bruggen zorgen ervoor dat je er zes dagen over doet om dit kanaal helemaal te bevaren. Bijna overal liggen er jaagpaden naast het kanaal die intensief gebuikt worden door fietsers.
De camperplaats lag ook direct aan het kanaal en je kon de boten zowat aanraken. Leuk!
Nu ben ik in Kristinehamn, mijn laatste stop aan het Vänernmeer.
Ja Laurens, natúúrlijk heb ik de Picasso sculptuur opgezocht! Dit jaar staat die er 50 jaar en dat wordt vanaf juni groots gevierd. Wat let je?
Hierna ga ik Oostwaarts, richting Stockholm.
Nu dan tot slot mijn genante Waterloo-ervaring. Het schaamrood staat nog steeds op mijn kaken.
In het Kinekullen-gebied stond ik op een drukke camperplaats bovenop een berg, direct aan het Vänernmeer. Een plek met een grandioos uitzicht. Langs de rand van de parkeerplaatsen was een aarden wal gemaakt om te voorkomen dat je naar beneden zou pletteren. Best een diepe afgrond was daar achter.
Ik ging die dag door het bos wandelen, met wandelkaart, en prachtig weer.
Allemaal mooie en stokoude bomen gezien, slingerende paadjes belopen, lekker ontspannen hier en daar in het zonnetje een sigaretje gerookt, stukje verder gelopen dan de bedoeling was, maar alléz. Het was tóp.
Met de wandelkaart in de hand besloot ik een andere weg door het bos terug te nemen naar de camper. Wel zo leuk toch.
Al bij de eerste splitsing twijfelde ik. Die kaart klopte gewoon niet. De naar mijn idee juiste afslag genomen en na een poosje had ik helemaal geen idee meer waar ik was.
Wanhopig bleef ik maar naar die kaart staren, de stand van de zon bekijken om de juiste richting terug te bepalen, de kaart zes keer omdraaien in mijn handen en luisteren of ik het ruisen van het meer hoorde.
Toen ik dan eindelijk in de goede richting liep, kwamen er aardedonkere luchten aan. Dat voorspelde echt niet veel goeds. Ik was zeker op de goede weg, maar op een lager gedeelte dan waar de camper stond. Toen ik op een gegeven moment tussen de bomen door naar boven keek, zag ik De Oude Dame zelfs staan! Echt waar, ik stond er precies onder.
Maar nérgens een pad naar boven te zien. En de lucht werd steeds zwarter.
Ik ben toen maar gewoon tegen die bergwand omhoog gaan klimmen, me omhoogtrekkend aan takken van bomen en struikgewas. De engste insecten kwam ik tegen. Doodeng.
Maar eindelijk, ik kon de aarden wal ruiken en met mijn laatste krachten wist ik daar op te klimmen. Ik was er!
Maar ja, wat denk je. Iedereen zat daar in zijn camper om te schuilen voor het noodweer dat er duidelijk aan kwam en had vol zicht op die mevrouw die daar ineens over die aarden wal gekropen kwam.
De monden vielen open, de ogen werden groot, een figuurlijk doodse stilte trad in.
Ik wist niks beter te doen dan een reverence te maken (met een inmiddels mosgroene spijkerbroek, takjes in het haar en rouwranden onder de nagels). Het was toch een top-prestatie?!
Maar ik kreeg geen applaus..
Toen ik 2 seconden later de deur van de camper achter me dicht deed, roffelden de eerste regendruppels op het dak! Alles goed gekomen en precies op tijd thuis.
Maar ik heb de rest van de tijd dat ik daar was vermomd als moslima over het terrein gelopen….
Tot de volgende keer
-
17 Mei 2015 - 16:26
Luuk:
Wat een verhaal weer je heb echt een navigatie nodig voor wandel en fiets want anders moeten er straks expedities naar jou worden georganiseerd om je terug te vinden, wordt misschien wel een leuk verhaal maar daar zitten we niet op te wachten....
Je foto's spreken weer boekdelen, heel mooi.
Fijne reis verder en niet meer verdwalen hoor...... -
17 Mei 2015 - 17:13
Francien:
Waarom verdwalen mensen?
De westerse mens heeft niet bepaald een goed ontwikkeld orientatievermogen. Dat hoeft ook niet meer, want voor voedsel loop je gewoon naar de supermarkt en als je in de auto ergens naartoe moet dan grijp je de tomtom. Waarschijnlijk is richtingsgevoel verloren gegaan in de evolutie van de westerse mens. Elders op de wereld is het nog wel nodig om dat richtingsgevoel te hebben en zijn er genoeg volkeren die zonder een kompas kilometer ver kunnen bepalen waar ze zijn en waar ze uit komen. Opvallend is bijvoorbeeld dat mensen die op Bali niet kunnen aanwijzen waar het noorden ligt als gekken worden verklaard.
Aldus Wikepedia.
Ik heb genoten van je verhaal en de mooie foto's. Als je alleen reist moet je ook alles alleen oplossen. Kijk nu heb ik een vent die lekker meereist, maar (en nu komt het) als ik naar hem luister dan verdwalen we enorm. We houden het dan maar op de evolutie van de westerse mens, we kunnen er niets aan doen. Lekker verder tuffen, fietsen, wandelen, zwemmen (grrrrr) veel plezier dappere dodo. -
18 Mei 2015 - 09:14
Jeannette Katgert:
Trinet wat is er met je aan de hand? De ouderdom misschien die maakt dat je deze reis de weg een beetje kwijt raakt? Als dat zo is dan wordt het de komende jaren alleen maar erger en daar moet ik niet aan denken. Dan moeten we hulptroepen mobiliseren die jou op je reis gaan volgen. Maar gelukkig komt het uiteindelijk deze steeds weer goed. En dan geen applaus voor je halsbrekende toeren om bij je camper te komen. Ze moeten zich schamen. Maar wij hier in Nederland zijn beren trots op je!!! Weer mooie foto's van dat prachtige land. Veel plezier en tot een volgende keer! -
18 Mei 2015 - 09:59
Bep Den Otter (dok):
Van mij krijg je een staande ovatie, voor de wandeling, voor het klimmen maar ook voor jouw verhaal. De verslagen van jouw reizen in de Scandinavische landen brengen mooie herinneringen.
Ik geniet !!! Waarvoor dank.
-
18 Mei 2015 - 12:34
Ronald (van De Attent):
Klinkt ook als Westenschouwen. Als je bij mij met een slaperig hoofd om broodjes komt en een verkeerde afslag neemt dan kun je ook zomaar in het bos belanden.
Mooi verhaal en mooie foto's. Veel plezier en goede reis verder. -
20 Mei 2015 - 18:56
Nicht Wil:
Och gutteguttegut, je bent bezwangerd door het verdwaalvirus! Ja, dat is érg. Héél erg. En ik spreek uit ervaring. Talloze rondjes om verschillende kerken en zelfs een keer onbedoeld in het buitenland terecht gekomen. Dat was weliswaar in het pré-TomTomse tijdperk, maar toch... Enfin, je bent weer bij de Oude Dame aangeland gelukkig.
Wat een prachtige en interessante reis maak je weer meid, heerlijk! ging compleet door mijn stutten voor The Sleeping Beauty. Jouw beschrijving van het natuurgebied rond de tafelberg Kinekulle deed mij plotseling terugdenken aan het boek dat ik járen geleden las "En eeuwig zingen de bossen". Hoe idyllisch!
Tja en dan als klap op de vuurpijl HET HELE ERGE!!!! En dan bedoel ik niet het héle erge van meneer Martin Ros ;) maar die klauterpartij! Door de modder ook nog.... Nou vooruit, uit die burka ennn doorrrrr!
Heerlijke schrijfsels en prachtige foto's weer! Tot gauw en veel plezier! -
21 Mei 2015 - 20:13
Petra:
Hoi Trinet,
Ik lees jouw verslagen al vanaf jouw reis door Noorwegen. Omdat wij destijds ongeveer dezelfde route zouden rijden, maar zeker ook omdat ik heb genoten van jouw humoristische verslagen. Die zorgen ervoor dat ik toch elke keer weer ga kijken of je al op reis bent.
Ook nu volg ik je weer op je reis door Zweden. Omdat ik geniet van jouw verslagen en foto's en omdat wij in juli weer (inmiddels voor de 4e keer) naar Zweden gaan.
Veel plezier met de oude dame.
groet
Petra
-
12 Juni 2015 - 10:21
Jan De Buck (die Van Het Oranje Pak):
Dag Trinet,
Hier spreekt Jan. Ten eerste: Sam is nog steeds niet uitgeluld. Ten tweede: op onze leeftijd heb je rust nodig. Ten derde: we zijn niet zo vlot als jij, mannen slijten eerder, we zijn van het zwakke geslacht. Behalve met ons mond. De oranje pakken hebben we inmiddels ingeruild voor camouflagepakken zodat we nooit meer opvallen. Als we elkaar dus nog eens tegenkomen in een of ander fjord, zul je me niet herkennen. Heel veel plezier met je reis en geniet ervan!
Gr. Chantalleke (mijn alter ego)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
