Mijn Waterloo op deze reis is inmiddels glashelder.
Ik kan hier geen (wandel- of fiets)kaart lezen, ik kan de windrichting gewoon niet bepalen en bovendien neem ik altijd precies de verkeerde afslag.
Zodra ik aan de wandel ga of op de fiets stap gaat het geheid mis.
Een simpel voorbeeld: ik sta op een camperplaats en op 200 meter afstand, als je 1 x links- en 1 x rechtsom afslaat, is er een supermarkt. (Voor degenen die bekend zijn met de situatie in Westenschouwen: net zoals van Scalde Oort naar de Attent van Ronald, maar dat is dan 2 x rechtsom.)
Ik ging op de fiets, want dan kan ik meer meenemen. Bij het verlaten van de winkel ga ik dan dus niet linksom, maar rechtsom. Na 500 meter denk ik: ‘ik moet toch allang weer terug bij de camper zijn?’
Ow jee, verkeerde afslag genomen zeker. Ik krijg het dan voor elkaar om daarna zoveel afslagen verkeerd te nemen dat ik uiteindelijk in een bos beland.
En natuurlijk heb ik geen idee van het adres van de camperplaats, want ik rij er op de Tom Tom naar toe op coördinaten.
Het is wel weer goed gekomen, maar hoe erg is dat?
Verderop in het verhaal vertel ik nog een genanter resultaat van mijn Waterloo.

Maar eerst de gewone reisverhalen met wat ik zoal gedaan en gezien heb de laatste week. Anders denken jullie nog dat ik gewoon lekker thuis leuke verhaaltjes zit te verzinnen..
Op een schiereiland in het Vänernmeer ligt het Läckö slott en dat heb ik uitgebreid bekeken. Het is oorspronkelijk in de Middeleeuwen gebouwd als bisschopsburcht en later door een meneer De La Gardie mooi verbouwd. In de volksmond heet het slot nu ‘de Sleeping Beauty’.
Daarna ben ik naar een natuurgebied gereden (tussen Lidköping en Mariestad) dat rond de tafelberg Kinekulle ligt. Het was daar werkelijk práchtig.
Tussen de zingende groene hoge bomen en klateren watervalletjes, bloeien er orchideeën, zijn er grotten en hele mooie middeleeuwse kerkjes. En zo nu en dan springt er een reetje voor je neus weg.
Ik heb er twee dagen gewandeld en gefietst en genoten.
(Hoe dat wandelen naar een bepaald doel dan ging? Nou gewoon achter een stel kwebbelende Zweedse vrouwen, met wandelschoenen aan, lopen. Die weten de weg wel hoor.)
Naar de top van de berg lopen durfde ik wel alleen aan (blijven klimmen!) en daar aangekomen bij de uitzichttoren was het uitzicht formidabel. Een prima beloning na 1,5 uur klimmen.
Ik was natuurlijk helemaal buiten adem en zocht een plekje uit de wind en in de zon om even bij te komen. Maar helaas zaten op het enigste lekkere plekje Sam Sandee en Jan de Buck, met hun oranje pakken aan, hun koffiepauze te houden. Dat ging dus zeker wel een uur duren. Dan helaas maar de berg weer omzichtig afdalen.
Ook ben ik nog naar een oude groeve gewandeld, met een hemelsblauw meertje er in. Dát was mooi! Met een beetje fantasie waande ik me in een canyon in Amerika. Ik hoop dat de foto’s weer kunnen geven hoe imposant dat was.

Daarna ben ik naar een camperplaats gereden dat langs het Götta-kanaal lag.
Het Götta-kanaal is een van de toeristische trekpleisters van Zweden. Het kanaal is 390 km lang en loopt van Göteborg aan de Westkust naar Söderköping aan de Oostkust. Tegenwoordig is het kanaal alleen open voor zeiljachten en motorboten van mei tot september. Ontelbare sluizen en bruggen zorgen ervoor dat je er zes dagen over doet om dit kanaal helemaal te bevaren. Bijna overal liggen er jaagpaden naast het kanaal die intensief gebuikt worden door fietsers.
De camperplaats lag ook direct aan het kanaal en je kon de boten zowat aanraken. Leuk!

Nu ben ik in Kristinehamn, mijn laatste stop aan het Vänernmeer.
Ja Laurens, natúúrlijk heb ik de Picasso sculptuur opgezocht! Dit jaar staat die er 50 jaar en dat wordt vanaf juni groots gevierd. Wat let je?
Hierna ga ik Oostwaarts, richting Stockholm.

Nu dan tot slot mijn genante Waterloo-ervaring. Het schaamrood staat nog steeds op mijn kaken.
In het Kinekullen-gebied stond ik op een drukke camperplaats bovenop een berg, direct aan het Vänernmeer. Een plek met een grandioos uitzicht. Langs de rand van de parkeerplaatsen was een aarden wal gemaakt om te voorkomen dat je naar beneden zou pletteren. Best een diepe afgrond was daar achter.
Ik ging die dag door het bos wandelen, met wandelkaart, en prachtig weer.
Allemaal mooie en stokoude bomen gezien, slingerende paadjes belopen, lekker ontspannen hier en daar in het zonnetje een sigaretje gerookt, stukje verder gelopen dan de bedoeling was, maar alléz. Het was tóp.
Met de wandelkaart in de hand besloot ik een andere weg door het bos terug te nemen naar de camper. Wel zo leuk toch.
Al bij de eerste splitsing twijfelde ik. Die kaart klopte gewoon niet. De naar mijn idee juiste afslag genomen en na een poosje had ik helemaal geen idee meer waar ik was.
Wanhopig bleef ik maar naar die kaart staren, de stand van de zon bekijken om de juiste richting terug te bepalen, de kaart zes keer omdraaien in mijn handen en luisteren of ik het ruisen van het meer hoorde.
Toen ik dan eindelijk in de goede richting liep, kwamen er aardedonkere luchten aan. Dat voorspelde echt niet veel goeds. Ik was zeker op de goede weg, maar op een lager gedeelte dan waar de camper stond. Toen ik op een gegeven moment tussen de bomen door naar boven keek, zag ik De Oude Dame zelfs staan! Echt waar, ik stond er precies onder.
Maar nérgens een pad naar boven te zien. En de lucht werd steeds zwarter.
Ik ben toen maar gewoon tegen die bergwand omhoog gaan klimmen, me omhoogtrekkend aan takken van bomen en struikgewas. De engste insecten kwam ik tegen. Doodeng.
Maar eindelijk, ik kon de aarden wal ruiken en met mijn laatste krachten wist ik daar op te klimmen. Ik was er!
Maar ja, wat denk je. Iedereen zat daar in zijn camper om te schuilen voor het noodweer dat er duidelijk aan kwam en had vol zicht op die mevrouw die daar ineens over die aarden wal gekropen kwam.
De monden vielen open, de ogen werden groot, een figuurlijk doodse stilte trad in.
Ik wist niks beter te doen dan een reverence te maken (met een inmiddels mosgroene spijkerbroek, takjes in het haar en rouwranden onder de nagels). Het was toch een top-prestatie?!
Maar ik kreeg geen applaus..
Toen ik 2 seconden later de deur van de camper achter me dicht deed, roffelden de eerste regendruppels op het dak! Alles goed gekomen en precies op tijd thuis.
Maar ik heb de rest van de tijd dat ik daar was vermomd als moslima over het terrein gelopen….

Tot de volgende keer