Fernando!
Door: Trinet
Blijf op de hoogte en volg Trinet
08 Juni 2015 | Zweden, Karlshamn
Voor Maria: deze keer een liedje van Abba dat ‘minder-lekker-in-het-gehoor-ligt’ om haar van het chiquitita-trauma af te helpen. Maar deze titel slaat natuurlijk wel weer ergens op. Daarover later…
De afgelopen week was de trip met de husbil nogal afwisselend.
Er werd een paar dagen slecht weer afgegeven en daarom besloot ik vanaf Västervik het binnenland in te rijden. Even een paar dagen schuilen.
Als eerste registreer je dan dat de omgeving ineens van blauw naar groen verandert. Geen glinsterende zee, maar wuivende bomen. Heel rustgevend.
En als tweede valt je de houttransporten op. Heel veel vrachtwagens vol afgezaagde boomstammen kom je tegen en rijden je voorbij. Er blijft geen zingend bos meer over daar!
De eerste trekpleister in het binnenland was het park van Pipi Langkous in Vimmerby. Jawel, ik ben er in gegaan.
Heel veel kinderen natuurlijk en evenveel eettentjes, maar voor mij gewoonweg pure nostalgie.
Villa Kakelbont, mijnheer Nilsson (het aapje), Klein Witje (het paard) en vriendjes Tommy en Annika: Ik heb ze allemaal in het echt gezien.
Pipi wordt dit jaar 70, maar dat was haar niet aan te zien hoor. Zal wel een kleindochter van haar geweest zijn die daar rondliep. Het was echt een leuk uitje.
Daarna reed ik door het gebied wat ze het ‘Glasriket’ noemen (glasrijk). Er worden daar op verschillende plaatsen bijzondere glazen voorwerpen gemaakt. Geblazen door vooral kunstenaars. Werkelijk schitterende objecten van heel zwaar, meestal gekleurde glas. (In chique winkels bij ons zie je ze wel staan.) Ik wilde daar eigenlijk iets scoren om mee te nemen als souvenir uit Zweden. Maar het was overal zó duur! Een vaas van 800 euro was toch echt niet de bedoeling.
Vervolgens, schrik niet, ben ik naar een outletcentrum gereden in Kosta. Normaal zou ik in zo’n outlet niet dood gevonden willen worden, maar ik hoopte er betaalbare glaskunst te vinden. Al was het maar een asbak.
Dus de merkschoenen, -broeken en -jassen hard voorbij gelopen en een middag in het ‘glas-gedeelte’ rondgestruind. Zulke mooie dingen en zó bijzonder. Het was werkelijk smullen.
En ja, ik heb een betaalbaar aandenken uit Zweden kunnen scoren en het is geen asbak.
Om een beetje bij te komen van de drukte bij Pipi en het gewinkel in Kosta heb ik vervolgens een elandenboerderij onveilig gemaakt. Altijd mooi om in alle rust die beesten van dichtbij te kunnen bekijken.
Toen was ik al die bomen wel beu en ben ik weer terug naar de kust gereden. Ik overwoog om naar het eiland Öland te gaan dat je vanaf Kalmar met een lange, hoge brug kunt bereiken. Maar er stond die dag een windje 9 en dan vind ik een ritje over de Zeelandbrug al irritant (die Oosterscheldetunnel moet er ook maar eens komen). Dus dat plan heb ik maar laten varen, maar heb wel Kalmar bekeken. Een leuke stad.
Voor de 75.000 lezers die mijn reisverhaal volgen omdat ze ook naar Zweden (willen) gaan (zoals Petra) ga ik nu melden waar ik de afgelopen dagen ben geweest. Want dat was zo mooi en misschien kennen ze die plaatsen niet. Het moet wel een beetje leerzaam blijven.
Allereerst Kristianopel. Een kustplaatsje tussen Kalmar en Karlskrona. Kleine houten Zweedse huisjes, mooie tuinen, smalle straatjes, een winkel van Sinkel. Het dorpje lijkt zó uit een prentenboek te komen. En ja, Liselotte, een prachtig begraafplaatsje om de hoek.
De camping stond helemaal aan het eind van de enige weg die naar Kristianopel gaat. Dus je staat pal aan de Baltische Zee.
De volgende stop was op het eiland Sturkö, diep in de archipel, zuid-oostelijk van Karlskrona. Alleen al om er naar toe te rijden over verschillende andere eilanden, was een belevenis. Ook daar ligt de camping aan het einde van de weg en zou je zó de zee in kunnen rijden. Het was daar nagenoeg een Robinson-ervaring, als in: vader gaat vissen, moeder maakt het plaatsje aan kant. Vader komt thuis met genoeg vis voor het hele gezin. De barbecues stonden overal om me heen vet te roken.
En ja, nu komt Fernando om de hoek….
Ken je de Fernando die alle vrouwen ooit in hun leven wel eens ontmoet hebben. Die met die geloken zwoele ogen. Waarbij je denkt: ‘Wát een lekker ding. Wegwezen. Omdraaien. NU.’ Doe je dat namelijk niet dan wordt het geheid één bak ellende. Bekend verhaal?
Nou, een geruststelling, het gaat níet over die Fernando.
Deze Fernando stond in Sturkö op de camping tegenover me en hij huisde in een Knauss caravan, in de vorm van een ei. Een héél leuk dingetje. Hij had al belangstellend zitten kijken hoe ik de camper neerzette, dus ik kon er niet zomaar omheen toen ik uitstapte. Zo sociaal als ik soms kan zijn, zei ik dan ook dat ik dat ei zo leuk vond. Hij glom van trots en we raakten aan de praat. Ik heb geluisterd, geknikt en geglimlacht.
En ik zág hem als een blok voor me vallen. Jemig!
Maar helaas voor hem, hij had geen snor, was niet linkshandig en bovendien ouder dan mij. Geen enkele kans dus.
Ik was wel opgelucht dat ik, uit zijn zicht, achter de camper in het zonnetje kon zitten lezen. Zo nu en dan zocht hij contact, maar het werd gelukkig niet vervelend. Met een keurige kushand heeft hij me uitgeleide gedaan toen ik de andere dag vertrok.
Dat was dus Fernando…
De foto’s zullen de verhaaltjes weer wat inzichtelijker moeten maken.
Het leek me niet verstandig een foto van Fernando te maken, dus helaas. Bedenk daar zelf maar wat bij.
Voor Jeanette heb ik een tweetal foto’s bijgevoegd. Zodat ze kan vatten waarom het land er zo leeg uitziet. De postbussen overal langs de weg geven namelijk aan dat er diep in het achterland kennelijk wél mensen wonen. En beantwoord ik ook haar volgende vraag; nee, ik sta bijna nooit alleen met de camper.
En Clazien: alvast een hele fijne vakantie in Oostenrijk toegewenst!
Verder iedereen: tot de volgende keer!
De afgelopen week was de trip met de husbil nogal afwisselend.
Er werd een paar dagen slecht weer afgegeven en daarom besloot ik vanaf Västervik het binnenland in te rijden. Even een paar dagen schuilen.
Als eerste registreer je dan dat de omgeving ineens van blauw naar groen verandert. Geen glinsterende zee, maar wuivende bomen. Heel rustgevend.
En als tweede valt je de houttransporten op. Heel veel vrachtwagens vol afgezaagde boomstammen kom je tegen en rijden je voorbij. Er blijft geen zingend bos meer over daar!
De eerste trekpleister in het binnenland was het park van Pipi Langkous in Vimmerby. Jawel, ik ben er in gegaan.
Heel veel kinderen natuurlijk en evenveel eettentjes, maar voor mij gewoonweg pure nostalgie.
Villa Kakelbont, mijnheer Nilsson (het aapje), Klein Witje (het paard) en vriendjes Tommy en Annika: Ik heb ze allemaal in het echt gezien.
Pipi wordt dit jaar 70, maar dat was haar niet aan te zien hoor. Zal wel een kleindochter van haar geweest zijn die daar rondliep. Het was echt een leuk uitje.
Daarna reed ik door het gebied wat ze het ‘Glasriket’ noemen (glasrijk). Er worden daar op verschillende plaatsen bijzondere glazen voorwerpen gemaakt. Geblazen door vooral kunstenaars. Werkelijk schitterende objecten van heel zwaar, meestal gekleurde glas. (In chique winkels bij ons zie je ze wel staan.) Ik wilde daar eigenlijk iets scoren om mee te nemen als souvenir uit Zweden. Maar het was overal zó duur! Een vaas van 800 euro was toch echt niet de bedoeling.
Vervolgens, schrik niet, ben ik naar een outletcentrum gereden in Kosta. Normaal zou ik in zo’n outlet niet dood gevonden willen worden, maar ik hoopte er betaalbare glaskunst te vinden. Al was het maar een asbak.
Dus de merkschoenen, -broeken en -jassen hard voorbij gelopen en een middag in het ‘glas-gedeelte’ rondgestruind. Zulke mooie dingen en zó bijzonder. Het was werkelijk smullen.
En ja, ik heb een betaalbaar aandenken uit Zweden kunnen scoren en het is geen asbak.
Om een beetje bij te komen van de drukte bij Pipi en het gewinkel in Kosta heb ik vervolgens een elandenboerderij onveilig gemaakt. Altijd mooi om in alle rust die beesten van dichtbij te kunnen bekijken.
Toen was ik al die bomen wel beu en ben ik weer terug naar de kust gereden. Ik overwoog om naar het eiland Öland te gaan dat je vanaf Kalmar met een lange, hoge brug kunt bereiken. Maar er stond die dag een windje 9 en dan vind ik een ritje over de Zeelandbrug al irritant (die Oosterscheldetunnel moet er ook maar eens komen). Dus dat plan heb ik maar laten varen, maar heb wel Kalmar bekeken. Een leuke stad.
Voor de 75.000 lezers die mijn reisverhaal volgen omdat ze ook naar Zweden (willen) gaan (zoals Petra) ga ik nu melden waar ik de afgelopen dagen ben geweest. Want dat was zo mooi en misschien kennen ze die plaatsen niet. Het moet wel een beetje leerzaam blijven.
Allereerst Kristianopel. Een kustplaatsje tussen Kalmar en Karlskrona. Kleine houten Zweedse huisjes, mooie tuinen, smalle straatjes, een winkel van Sinkel. Het dorpje lijkt zó uit een prentenboek te komen. En ja, Liselotte, een prachtig begraafplaatsje om de hoek.
De camping stond helemaal aan het eind van de enige weg die naar Kristianopel gaat. Dus je staat pal aan de Baltische Zee.
De volgende stop was op het eiland Sturkö, diep in de archipel, zuid-oostelijk van Karlskrona. Alleen al om er naar toe te rijden over verschillende andere eilanden, was een belevenis. Ook daar ligt de camping aan het einde van de weg en zou je zó de zee in kunnen rijden. Het was daar nagenoeg een Robinson-ervaring, als in: vader gaat vissen, moeder maakt het plaatsje aan kant. Vader komt thuis met genoeg vis voor het hele gezin. De barbecues stonden overal om me heen vet te roken.
En ja, nu komt Fernando om de hoek….
Ken je de Fernando die alle vrouwen ooit in hun leven wel eens ontmoet hebben. Die met die geloken zwoele ogen. Waarbij je denkt: ‘Wát een lekker ding. Wegwezen. Omdraaien. NU.’ Doe je dat namelijk niet dan wordt het geheid één bak ellende. Bekend verhaal?
Nou, een geruststelling, het gaat níet over die Fernando.
Deze Fernando stond in Sturkö op de camping tegenover me en hij huisde in een Knauss caravan, in de vorm van een ei. Een héél leuk dingetje. Hij had al belangstellend zitten kijken hoe ik de camper neerzette, dus ik kon er niet zomaar omheen toen ik uitstapte. Zo sociaal als ik soms kan zijn, zei ik dan ook dat ik dat ei zo leuk vond. Hij glom van trots en we raakten aan de praat. Ik heb geluisterd, geknikt en geglimlacht.
En ik zág hem als een blok voor me vallen. Jemig!
Maar helaas voor hem, hij had geen snor, was niet linkshandig en bovendien ouder dan mij. Geen enkele kans dus.
Ik was wel opgelucht dat ik, uit zijn zicht, achter de camper in het zonnetje kon zitten lezen. Zo nu en dan zocht hij contact, maar het werd gelukkig niet vervelend. Met een keurige kushand heeft hij me uitgeleide gedaan toen ik de andere dag vertrok.
Dat was dus Fernando…
De foto’s zullen de verhaaltjes weer wat inzichtelijker moeten maken.
Het leek me niet verstandig een foto van Fernando te maken, dus helaas. Bedenk daar zelf maar wat bij.
Voor Jeanette heb ik een tweetal foto’s bijgevoegd. Zodat ze kan vatten waarom het land er zo leeg uitziet. De postbussen overal langs de weg geven namelijk aan dat er diep in het achterland kennelijk wél mensen wonen. En beantwoord ik ook haar volgende vraag; nee, ik sta bijna nooit alleen met de camper.
En Clazien: alvast een hele fijne vakantie in Oostenrijk toegewenst!
Verder iedereen: tot de volgende keer!
-
08 Juni 2015 - 11:18
Luuk:
Pipi Langkous, voor vele een begrip en erg leuk om dat zo weer eens op je foto's te zien.
De beelden die je verder laat zien geven een prachtig beeld van alle rust daar, hoe leuk die brievenbussen, geweldig.
Ik hoop dat je nog even van die serene rust kan genieten en van de mooie natuur, fijne reis verder.
-
08 Juni 2015 - 12:35
Jeannette Katgert:
He wat een opluchting jou te zien te midden van campers en Zweedse mensen. Je hebt contact en verpietert niet. Niet dat dat zou gebeuren jou kennende. Wat een leuke foto van die postbussen. Je kan tellen hoeveel mensen er daar in dat stuk achterland wonen. Erg leuk!! En dan onze Pipi Langkous herinneringen komen boven. Je maakt me wel erg nieuwsgierig naar Fernando. Ik hoop dat je toch stiekem een foto van hem hebt genomen om aan mij te laten zien. Leuk dat je er in geslaagd bent om iets moois als aandenken te kunnen kopen. Veel plezier weer en tot horens. -
08 Juni 2015 - 13:21
Petra:
Hoi Trinet
Ik ken dat gebied niet. Maar d\uit jouw verslag en foto's blijkt wel dat wij nog wat te ontdekken hebben.
Prachtig. Dank weer voor je verslag. En geniet nog lekker van die prachtige natuur en rust.
-
08 Juni 2015 - 17:45
Ineke:
Leuk verhaal Maar wel bale dat je geen "Fernandofoto" erbij doet. Daar zitten wij dan wel op te wachten hoor!!!!!. Maar oke, ik neem genoegen met Pipi en de brievenbussen, leuke kiekjes
Ik ben aan het eind van je reis hier benieuwd wat jijzelf leuker, mooier, interresanter hebt ervaren Noorwegen of Zweden.
Ik heb al een keuze gemaakt
Groetjes uit heel warm Zwitserland. Gisteren 32 graden, te warm voor mij. Nu weer lekker 24.
-
09 Juni 2015 - 09:36
Bep (dok) :
Ik geniet ook iedere keer van je heerlijke verhalen. En ik volg je al heel lang op al je reizen.
Ga zo door !! -
09 Juni 2015 - 13:10
Francien En Marcel Van Rijswijk:
Gossie, ik was even terug in mijn jeugd, het boek van Pipi, lekker wegdromen. En dan Fernando, nou die heb ik bij me, geen snor wel rokend dus we passen bij elkaar. Je geniet en dat doen wij nu ook langs de Neckar. We moesten wel wennen aan de camperplekken en hebben er nu weer eentje gevonden die top is. Ook wij waren ooit in Zweden en brievenbussen, stilte en de mooie natuur staan in ons geheugen gegrift. Mooie foto's om straks je boek te sieren. Ik kan niet wachten. Mooi en lekker verhaal weer. -
12 Juni 2015 - 10:31
Linda:
Eindelijk Jan de Buck gesproken en hem je tekst laten lezen. Hij heeft een reactie geplaatst bij Waterloo... -
13 Juni 2015 - 21:06
Nicht Wil:
Och wat énig, Pippi Langkous en alle bekende vriendjes in het wild te zien. Wat zal dat leuk geweest zijn! Heerlijk.
En jaaaa, die geloken ogen van een Fernando. Ik herkende het, kreeg even een flashback, ik draaide destijds NIET om. Dat was goed voor een trauma van jaren! Dus mijn hart stond even stil. Gelukkig was deze rechtshandig, kwam uit een ei en ontbrak de harige bovenlip want die andere 'Fernando's' dát zijn immers wél de besten! En al helemáál als het Rotterdammerts zijn, sprak deze Rotterdamse met trots.
Prachtige foto's weer en heerlijk verhaal. Ik knap er van op hoor. Veel plezier verder!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
