Chiquitita

Geen ‘I have a dream’ van Ineke, geen ‘Dancing queen’ van Liselotte, maar chiquitita van Trinet.
Chiquitita als in: wat is de Oostkust van Zweden prachtig mooi!
CHIQUITITAAAA is wat ik momenteel dagelijks zes keer roep.

We zijn allemaal wel eens een keer in Zweden geweest, vermoed ik. In gedachten dan.
Want bij de IKEA zijn we natuurlijk minstens één keer geweest.
En we eten wel eens knäckebröt.
De avonturen met Pippi Langkous van Astrid Lindgren kennen we. Toch?
En wie heeft de Milleniumtrilogie van Stieg Larsson of Niels Holgersson van Selma Lägerlof niet gelezen.
Of een aflevering op televisie gezien over politie-inspecteur Wallander. In de 70-er jaren heb ik al de boeken van Sjöwall & Wahlöö over inspecteur Beck verslonden; is ook op televisie te zien.
Nicht Wil had het over een boek met de ‘zingende bossen’ (die staan naast dat aardappelveld).
Het gaat allemaal over Zweden, en je krijgt er een beeld bij.
Maar je moet er geweest zijn om te ervaren wat een prachtig land het is.
Er zijn grote en kleine meren, donkere eindeloze bossen en ruige kusten, maar bovenal een ongerepte natuur. Een fantastische rijkdom van dit land.
En of het niet genoeg is, winnen ze het Eurosongfestival 2015 dan óók nog.
Chiquitita!

De afgelopen week heb ik langs de Oostkust zuidwaarts gereisd van Stockholm naar Västervik.
De hoofdwegen (E4 en E22) zijn de gebruikelijke wegen om deze afstand te overbruggen.
Wijk je daar in de richting van de Oostzee vanaf dan kom je altijd in een archipel terecht: een soort landtong in zee met meer natuur dan bewoning, waarbij de kusten vol liggen met door de zee glad geschaafde rotsen en duizenden eilandjes. Dit noemen ze de scherenkust van Zweden.
Chiquitita!
Wil je, na je vergaapt te hebben aan al deze schoonheid, verder noord- of zuidwaarts reizen, moet je altijd dezelfde weg weer terugnemen uit de archipel, om op de hoofdweg terug te komen.

Uiteraard ben ik deze en gene archipel ingereden.
Nynäshamn was voor mij de topper. Wát een mooie omgeving.
Ik heb met de husbil overnacht aan de Strandvägen, pal aan zee. De omliggende natuur heb ik druk bewandeld en (waar het een beetje vlak was) befietst. De jongeman van de VVV was zo vriendelijk om mijn fietsbanden (pomp ligt thuis..) op te pompen en toen ging het ook nog een stuk eenvoudiger.
Ik heb daar mijn ogen uitgekeken en genoten. Chiquitita!
Ook Trosa en omgeving was mooi. Het rustieke plaatsje beschrijft zichzelf als ‘het einde van de wereld’. Dat trekt toeristen, maar dan kan ik inmiddels nog wel een paar plaatsen hier zo betitelen.
Toen naar Studsvik en het bijbehorende Stendörren natuurreservaat. Ik had gelezen dat je daar via hangbruggen een aantal eilandjes kon bewandelen.
Na mijn ervaring met de Carrick-a-Rope-bridge in Noord-Ierland, durfde ik dat wel aan.
Het was leuk en fraai! Ik blíjf genieten van de uitzichten. Helemaal niet erg om daar te verdwalen… Chiquitita!
Toen doorgereden naar Oxelösund. Het was die dag schitterend weer en ik had hele leuke Zweedse buren. Dus heb ik mezelf een ‘zon-klets-dag’ gegund en niet méér gezien dan een paar door het water gladgeschuurde rotsblokken. Maar ik zag al helemaal voor me hoe Laila daar als jong meisje op lag te zonnen na het zwemmen (in Noorwegen dan hé).
O ja, en ik zag nog 10 kleine eendjes met moeder voor de deur en in de verte twee eilandjes. Ook heel erg chiquitita daar, dus.

De grote stad Norrköping (spreek uit: Norrschjeuping) heb ik rechts laten liggen en ben via een schitterende binnendoorroute met het gratis pontje overgestoken richting Söderköping (spreek uit: Sjeuderschjeuping).
Dat plaatsje ligt aan het eind van het Götakanaal en dat sprak me heel erg aan (dat zal wel komen doordat ik zelf aan het eind van een kanaal woon?).
Ik heb een stuk landinwaarts langs het kanaal gefietst. Zeker langs twaalf sluizen, waarvan er soms drie direct achter elkaar lagen. Het kanaal moet de laatste veertig kilometer namelijk een hoogteverschil van tachtig meter overbruggen.
Het was mooi weer en druk met plezierboten. Met passen en meten kunnen er hooguit zes boten in zo’n sluis. Dan laten ze water uit de sluis lopen. Een hoop gedoe met touwen en pikhaken volgt dan en na 3 minuten zie je de hoofden al niet meer boven de kade uitsteken. (Wat kunnen sommige mannen trouwens toch lélijk doen tegen hun vrouw). Daarna varen de boten wiebelend uit de sluis. Sluis weer vol laten lopen, volgende serie boten er weer in. Enzovoort.
Het was een vermakelijk schouwspel voor deze stuurvrouw aan de wal.
Ik krijg steeds meer bewondering voor de zeilers onder mijn vrienden. Dat is hard werken zeg. Ik hoef soms alleen maar te stoppen voor een rood licht, kan dan even uit mijn neus eten, en bij groen licht rijdt De Oude Dame weer stabiel door.
Ik heb echt een hele leuke dag gehad daar langs het Götakanaal.
Chiquitita!

Daarna ben ik de archipel bij Valdemarsvik en Gambley nog ingereden en nu zit mijn hoofd (en fototoestel) helemaal vol met prachtige natuur.
Over de Oostkust van Zweden had ik me een beeld gevormd bij het inlezen voor deze reis. En ik had best hoge verwachtingen. Maar door hier te zíjn, ervaar ik aan den lijve hóe mooi het hier is.
Om even bij te komen ben ik nu in de kustplaats Västervik. Een aardig stadje met gewoon weer een McDonald’s en een oude burcht om te bezoeken. En een bibliotheek zodat ik dit verhaal weer kwijt kan aan jullie.

Ik wil niet teveel in herhalingen vallen, maar voor mij was de afgelopen week:
CHIQUITITAAA!

God dag.