Fernando!

Voor Maria: deze keer een liedje van Abba dat ‘minder-lekker-in-het-gehoor-ligt’ om haar van het chiquitita-trauma af te helpen. Maar deze titel slaat natuurlijk wel weer ergens op. Daarover later…

De afgelopen week was de trip met de husbil nogal afwisselend.
Er werd een paar dagen slecht weer afgegeven en daarom besloot ik vanaf Västervik het binnenland in te rijden. Even een paar dagen schuilen.
Als eerste registreer je dan dat de omgeving ineens van blauw naar groen verandert. Geen glinsterende zee, maar wuivende bomen. Heel rustgevend.
En als tweede valt je de houttransporten op. Heel veel vrachtwagens vol afgezaagde boomstammen kom je tegen en rijden je voorbij. Er blijft geen zingend bos meer over daar!

De eerste trekpleister in het binnenland was het park van Pipi Langkous in Vimmerby. Jawel, ik ben er in gegaan.
Heel veel kinderen natuurlijk en evenveel eettentjes, maar voor mij gewoonweg pure nostalgie.
Villa Kakelbont, mijnheer Nilsson (het aapje), Klein Witje (het paard) en vriendjes Tommy en Annika: Ik heb ze allemaal in het echt gezien.
Pipi wordt dit jaar 70, maar dat was haar niet aan te zien hoor. Zal wel een kleindochter van haar geweest zijn die daar rondliep. Het was echt een leuk uitje.
Daarna reed ik door het gebied wat ze het ‘Glasriket’ noemen (glasrijk). Er worden daar op verschillende plaatsen bijzondere glazen voorwerpen gemaakt. Geblazen door vooral kunstenaars. Werkelijk schitterende objecten van heel zwaar, meestal gekleurde glas. (In chique winkels bij ons zie je ze wel staan.) Ik wilde daar eigenlijk iets scoren om mee te nemen als souvenir uit Zweden. Maar het was overal zó duur! Een vaas van 800 euro was toch echt niet de bedoeling.
Vervolgens, schrik niet, ben ik naar een outletcentrum gereden in Kosta. Normaal zou ik in zo’n outlet niet dood gevonden willen worden, maar ik hoopte er betaalbare glaskunst te vinden. Al was het maar een asbak.
Dus de merkschoenen, -broeken en -jassen hard voorbij gelopen en een middag in het ‘glas-gedeelte’ rondgestruind. Zulke mooie dingen en zó bijzonder. Het was werkelijk smullen.
En ja, ik heb een betaalbaar aandenken uit Zweden kunnen scoren en het is geen asbak.
Om een beetje bij te komen van de drukte bij Pipi en het gewinkel in Kosta heb ik vervolgens een elandenboerderij onveilig gemaakt. Altijd mooi om in alle rust die beesten van dichtbij te kunnen bekijken.
Toen was ik al die bomen wel beu en ben ik weer terug naar de kust gereden. Ik overwoog om naar het eiland Öland te gaan dat je vanaf Kalmar met een lange, hoge brug kunt bereiken. Maar er stond die dag een windje 9 en dan vind ik een ritje over de Zeelandbrug al irritant (die Oosterscheldetunnel moet er ook maar eens komen). Dus dat plan heb ik maar laten varen, maar heb wel Kalmar bekeken. Een leuke stad.

Voor de 75.000 lezers die mijn reisverhaal volgen omdat ze ook naar Zweden (willen) gaan (zoals Petra) ga ik nu melden waar ik de afgelopen dagen ben geweest. Want dat was zo mooi en misschien kennen ze die plaatsen niet. Het moet wel een beetje leerzaam blijven.
Allereerst Kristianopel. Een kustplaatsje tussen Kalmar en Karlskrona. Kleine houten Zweedse huisjes, mooie tuinen, smalle straatjes, een winkel van Sinkel. Het dorpje lijkt zó uit een prentenboek te komen. En ja, Liselotte, een prachtig begraafplaatsje om de hoek.
De camping stond helemaal aan het eind van de enige weg die naar Kristianopel gaat. Dus je staat pal aan de Baltische Zee.
De volgende stop was op het eiland Sturkö, diep in de archipel, zuid-oostelijk van Karlskrona. Alleen al om er naar toe te rijden over verschillende andere eilanden, was een belevenis. Ook daar ligt de camping aan het einde van de weg en zou je zó de zee in kunnen rijden. Het was daar nagenoeg een Robinson-ervaring, als in: vader gaat vissen, moeder maakt het plaatsje aan kant. Vader komt thuis met genoeg vis voor het hele gezin. De barbecues stonden overal om me heen vet te roken.

En ja, nu komt Fernando om de hoek….
Ken je de Fernando die alle vrouwen ooit in hun leven wel eens ontmoet hebben. Die met die geloken zwoele ogen. Waarbij je denkt: ‘Wát een lekker ding. Wegwezen. Omdraaien. NU.’ Doe je dat namelijk niet dan wordt het geheid één bak ellende. Bekend verhaal?
Nou, een geruststelling, het gaat níet over die Fernando.
Deze Fernando stond in Sturkö op de camping tegenover me en hij huisde in een Knauss caravan, in de vorm van een ei. Een héél leuk dingetje. Hij had al belangstellend zitten kijken hoe ik de camper neerzette, dus ik kon er niet zomaar omheen toen ik uitstapte. Zo sociaal als ik soms kan zijn, zei ik dan ook dat ik dat ei zo leuk vond. Hij glom van trots en we raakten aan de praat. Ik heb geluisterd, geknikt en geglimlacht.
En ik zág hem als een blok voor me vallen. Jemig!
Maar helaas voor hem, hij had geen snor, was niet linkshandig en bovendien ouder dan mij. Geen enkele kans dus.
Ik was wel opgelucht dat ik, uit zijn zicht, achter de camper in het zonnetje kon zitten lezen. Zo nu en dan zocht hij contact, maar het werd gelukkig niet vervelend. Met een keurige kushand heeft hij me uitgeleide gedaan toen ik de andere dag vertrok.
Dat was dus Fernando…

De foto’s zullen de verhaaltjes weer wat inzichtelijker moeten maken.
Het leek me niet verstandig een foto van Fernando te maken, dus helaas. Bedenk daar zelf maar wat bij.
Voor Jeanette heb ik een tweetal foto’s bijgevoegd. Zodat ze kan vatten waarom het land er zo leeg uitziet. De postbussen overal langs de weg geven namelijk aan dat er diep in het achterland kennelijk wél mensen wonen. En beantwoord ik ook haar volgende vraag; nee, ik sta bijna nooit alleen met de camper.
En Clazien: alvast een hele fijne vakantie in Oostenrijk toegewenst!
Verder iedereen: tot de volgende keer!