Take a chance on me

Linda beweert dat ik altijd gekke dingen meemaak en dat ze dus weer benieuwd is wat me op deze reis nu weer gaat overkomen. Ik trek dan altijd een wenkbrauw op, want ik vind het meemaken van gekke dingen op mijn reizen wel meevallen.
Maar deze keer moet ik haar tóch gelijk geven. Ja, Trinet overkomt inderdaad gekke dingen: Take a chance on me.
Mijn nederige excuses voor die wenkbrauw. Ik ga het ‘gekke ding’ natuurlijk in mijn reisverslag verwerken…

De laatste week heb ik in ieder geval heerlijk rondgetoerd langs de Zweedse Oost- en Zuidkust. Het werd prachtig weer dus ik heb dagelijks weinig kilometers proberen te maken. Gewoon stoppen waar het me mooi leek. En dat was niet zo moeilijk te regelen.
Zo ben ik bij Sölveborg het schiereiland Listerland opgereden. In ‘het wilde weg’ ben ik daar naar de zuidkant van het eiland gereden. Ik zou wel zien of er een leuk plekje was waar ik kon overnachten.
Langs smalle binnenwegen kwam ik in Torsö terecht: een dorpje met tien huizen, maar ó zo mooi. Er was een laatste bocht in de weg en toen ging de TomTom piepen omdat dit een doodlopende weg was. Ja leuk, maar er was geen andere weg om af te slaan! Zucht, het zou niet de eerste keer zijn dat ik acht keer moet steken om de husbil te keren.
Maar er was zowaar een klein rotondetje (een vändplats), een klein haventje en een paar parkeerplaatsen aan het eind van die weg. Dus ben ik daar gestopt om met mezelf te overleggen of ik hier dan maar ging wandelen of fietsen. Terwijl mijn hersens kraakten kwam er een oudere man op de fiets aan die een bonnenboekje uit zijn broekzak haalde. Het bleek dat ik gewoon op een echte camperplaats stond! Mét wc, douche, elektriciteit en drinkwater bij het haventje. Ik kon die man wel zoenen, maar met een tientje was hij al tevreden.
Toen er met tussenpozen nog meer campers arriveerden, kwam dat mannetje met zijn bonnenboekje er iedere keer weer aan op zijn fiets. Die woonde natuurlijk in een van die tien huizen en zag die campers gewoon langs komen. Schattig toch?
De omgeving was er práchtig. Heel stil vooral en ik heb op mijn wandeling zelden zoveel roofvogels gezien.

Een volgende stop was bij Kivik. Een camperplaats aan het strand. Dat vind ik altijd goed. Ik was er vroeg en was de eerste camper. Dus ik had het mooiste plekje. Lekker in het zonnetje gehangen, met de fiets de omgeving verkend, wat boodschapjes gedaan: een heerlijk relaxte dag was het. Er kwamen in de loop van de dag maar drie campers bij, dus iedereen had voldoende ruimte.
En ik ging heel relaxed slapen.
Om 3.15 uur werd er hard op mijn deur geklopt. Mijn ergste nachtmerrie! Er gaat dan écht van alles door je heen. Ik hoorde buiten een walkie-talkie Zweeds uitbraken, dus de optie van een tsunami kwam bij me op. Een gordijntje open gedaan en zag een man in een oranje veiligheidsvest verwilderd voor mijn deur staan. (Dat kon Jan de Buck niet zijn, want die draagt nu een camouflagejas zodat ik hem niet herken.)
Ow jee, nu werd die tsunami aannemelijk! Het raampje vijf centimeter opengedraaid, intussen bedenkend wat ik, behalve mezelf, zou moeten redden.
Maar de man vroeg of ik astublief de camper wilde verzetten. Verzetten? Wegwezen, zul je bedoelen.
Toen vertelde hij zijn verhaal en werd het me pas duidelijk wat er aan de hand was.
Er ging op die plek vanaf zonsopgang een film opgenomen worden en ik stond op de beste plek en dus in de weg. Mijnheer, had je me dat gisteren niet kunnen melden? Ja mevrouw, maar ja een communicatiestoornis hé. ( Tja, wat gaat er niet ten onder aan communicatiestoornissen).
Oké dan. Ik me aangekleed, spullen zeevast gezet en intussen een snelle bak koffie gezet. Toen ik buiten die koffie (met een sigaretje) opdronk, zag ik he-le-maal niks of niemand om me heen.
Shit (dacht ik), nu ben ik de sigaar. Ik zit zeker en vast in een aflevering van Cåndid Cåmerå.
Holie-moses: daar was ik even ingetrapt. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan!
Dus een beetje besmuikt giechelend ging ik maar weer naar binnen om te proberen de slaap te vervolgen.
Binnen een paar seconden echter kwam de hele filmcrew er aan. Vrachtwagens met spullen, busjes voor ‘de sterren’, een cateringwagen, een horde grimeuses, loopjongens én de regisseur.
Duizendmaal excuses zei hij, maar u moet nu écht weg hier!
Om een lang verhaal wat in te korten: ik heb een práchtige zonsopgang gezien, heb zitten kijken naar de opnames, niet meer geslapen en kreeg een mand vol fruit toen ze weer vertrokken.
Het was geen aflevering van Wallander maar een promotiefilm voor die regio. Het werd zwaar gesponsord door Volvo en of ik op de aftiteling kom te staan waag ik te betwijfelen…
Maar: gekke dingen meemaken? Ja hoor. Take a chance on me!

Na die consternatie sukkelde mijn campertrip weer gewoon door. Van het ene authentieke plaatsje naar het andere om te genieten van de omgeving, de zon, de stilte en de natuur.
Ook de Ales Stenar in Kåseberga heb ik bekeken. Dat is net zoiets als Stonehenge in Engeland. Grote granieten blokken die graven markeren en zodanig geplaatst zijn dat op de kortste én op de langste dag (zonnewende) de zon precies op een bepaalde steen valt. De Ales Stenar is het grootste graf van Scandinavië in de vorm van een schip en het komt uit de tijd van de Vikingen (de bronstijd).
Stonehenge heb ik op mijn reis door Engeland gezien. Prikkeldraad er omheen, bewakers alom en duur om er op meters afstand langs te mogen lopen. Ik vond het daar een circus. Hoe anders was dat hier. Je loopt er gewoon om- en doorheen, geen bewakers, geen prikkeldraad en het kost niks. Het allergrappigst vond ik dat er naast het graf mensen zaten te picknicken en deltavliegers lekker in de weer waren (het graf ligt boven op de rotsen).

Ystad was een geplande stop en ook nog eens een leuke stad. Ik heb een aantal filmlocaties bezocht van de Wallander-serie. Herkenbaar en dus leuk.
De Zuidkust van Zweden, van Ystad naar Hölvikken, is eveneens erg mooi. Daar zijn niet meer van die archipellen en ze hebben echte zandstranden. Heel anders dan de Oostkust, maar niet minder bekoorlijk.
En inmiddels ben ik vlakbij de Sontbrug van Malmö naar Kopenhagen.

De schoolvakanties zijn hier begonnen. En het is supermooi weer. Naar Zweedse begrippen is het overal wezenloos druk. Tijd om naar huis te gaan voor me…
Als ik morgen die brug overga is mijn Zweden-avontuur dan ook (ineens) ten einde.

Maar ik ben nog niet thuis! Denemarken, Duitsland en Nederland moeten nog doorkruist worden.
Dus ik kom nog één keer in de lucht.
Met misschien weer wel een ‘gek ding’. Maar ook met een evaluatie (ja Ineke, ik heb een Scandinavische voorkeur maar die lees je dán).
En dat jullie weten dat ik weer gezond en wel op honk gearriveerd ben.
Take a chance on me!