De Drôme
Door: Trinet
Blijf op de hoogte en volg Trinet
14 Juni 2016 | Frankrijk, Annot
Het bezichtigen van de Drôme was voor mij al een poosje een droom.
Nou: het werd een droom!
Wow (x 10).
Wat een práchtig gebied. Heel woest, veel bergen, weinig bewoning, veel haarspeldbochten, overhangende rotsen over smalle wegen, duizelingwekkende uitzichtpunten.
Spectaculair (x 25).
Maar vóór ik de bergen in ging heb ik het Palais Idéal van postbode Cheval in Hauterives bezocht. Gedurende 33 jaar heeft hij aan dit paleis gebouwd met materiaal dat hij onderweg vond. Gangetjes, torens, balkons en nissen met stijlelementen uit alle tijden. Tussen 1890 en 1930. Heel bijzonder om te zien. En weer een voorbeeld voor de priesters.
En toen de bergen in. Of ik het spannend vond om daar te rijden? Ik vond het dóódeng!
Eén keer, bij de Combe Laval in de buurt van St. Jean en Royans, ben ik uitgestapt en ben een stukje de balustrade opgelopen waar ik overheen moest gaan rijden. Het leek de loge in een opera wel. Ik heb absoluut geen hoogtevrees, maar daar durfde ik niet naar beneden te kijken.
Naast een lage stenen verhoging langs de weg, was gelijk de afgrond van 1500 meter diep. Aan de andere kant van de weg waren de overhangende rotsen (schraap, schraap).
De weg was ook nog eenpersoons en een kilometer of zes lang met een aantal smalle tunnels er in.
Ik dacht: dat doe ik dus niet, dat durf ik dus niet. En als er een tegenligger komt ben ik het haasje. Daááág, ik wil nog een poosje langer mee.
Maar ja, dan had ik terug gemoeten en dat voelde ook niet goed.
Ik heb me vermand en dacht: het leven overleef ik ook niet, dus ik ga gewoon. De Oude Dame vind alles goed, dus hoppa, in het diepe (figuurlijk!).
Gelukkig had ik geen tegenliggers. Maar ik had me voorgenomen om geen meter achteruit te gaan, mocht dat wel zo zijn geweest. Dan hadden ze gerust een takelwagen kunnen laten komen, ik had gewoon blijven staan.
De adrenaline is volledig doorgespoeld tijdens dat ritje. Poehee! Dat was hard werken.
Ik vind dat meneer ABP vanaf nu wel een anciënniteit of twee bovenop mijn pensioen mag verstrekken.
De Gorges de la Bourne heb ik gereden met wonderschone uitzichtpunten op de Vercors.
Bij Choranche had ik de grotten willen gaan bekijken, maar het stuk weg dat ik zag was zó steil, dat ik daar wél afgehaakt ben. Ja, je leest het goed: steil omhóóg naar de grotten. Tjah. En die weg was nog 3 km lang ook. Ik was trouwens niet de enige die omdraaide (zei zij grijnzend).
De Col de Rousset ten zuiden van Vassieux was ook zo’n adembenemende ervaring waar je stil van word. Een twaalftal echt scherpe haarspeldbochten naar beneden met in iedere bocht de prachtigste vergezichten. Niet dat je tijd hebt om te kijken, maar vanuit een ooghoek kun je ook nog best veel waarnemen.
Er waren op die weg hele grote groepen motorrijders en dat snap ik helemaal.
Via de Gorges des Gats kwam ik op de Col Grimone terecht (1350 meter) waar ik ook heb overnacht.
Dat is ook mooi hoor: doodse stilte, steenarenden in ganzenvlucht en een sterrenhemel van hier tot ginder.
De waarschuwingsborden voor overstekende herten en vallende rotsstenen staan hier overal trouwens niet voor niets. Naast een paar herten heb ik ook wezels (of bunzings?) gespot en de weg lag hier en daar bezaaid met stenen. Daarover later meer….
Na al die tarting van mijn rijvaardigheden ben ik maar weer eens een wandeling van 10 km gaan maken en wel naar de Cirque D’Archiane. Hoge rotsen sluiten daar een vallei af; beetje beklemmend, maar mooi.
Bram, de stem van mijn TomTom, kon het na al dat berggeweld, even niet meer bijbenen.
Hij stuurde me vlak voor die Cirque een zijweg in. Volgzaam als ik ben, deed ik dat ook.
Kwam ik in een middeleeuws dorp terecht (Chatillon-en-Diois) waar ik nergens meer af kon slaan.
Ik belandde op het dorpspleintje, vol terrassen, bomen en uithangborden. De doorgaande weg was via een tunnel van 2.20 hoog. Tja, daar pas ik dus niet in.
Om een treurig moment kort te maken: vier mannen hebben met handen en voeten aanwijzingen staan geven hoe ik moest keren en na tien keer achteruit en vooruit is dat nog gelukt ook, zónder iets te raken. Luid toeterend ben ik snel teruggereden, vier dol-enthousiaste mannen achterlatend. Zucht…
Toen had ik het ook wel even gehad met al die moeilijke wegen en heb ik een wat grotere weg zuidwaarts genomen (D1075). Mooi glooiend, tweebaans (eindelijk) en niet al te druk.
Hier en daar gestopt in een leuk dorp en verder lekker ontspannen met de voeten op het gaspedaal.
Alleen rijden daar dan ook weer vrachtwagens. En die hebben altijd haast. Dan rijden ze vlak achter je, waardoor ze kunnen zien dat de afwas nog in het teiltje staat. Daar heb ik toch zó een hekel aan.
Wat de foto’s van mezelf betreft. Meestal wil een meeloper of voorbijganger die wel nemen hoor. Ze vragen aan mij ook vaak of ik een foto van hun wil nemen. Zo help je elkaar toch maar mooi.
En nu nog even over die vallende stenen op de weg.
Ik reed gisteren naar Annot, in de Alpes de Haute Provence (ook weer een hele mooie omgeving).
Op het dorpsplein van Annot stopte ik om de VVV en de Boulangerie te bezoeken.
Er stonden een paar mannen naast de plek waar ik De Oude Dame indraaide.
Ineens een hoop herrie en geroep. Huh? Zou ik op hun Jeu de Boules veld staan? Want dat is me onderweg al eens eerder overkomen. Dus ik stapte uit en moest luisteren naar een hoop Frans geratel waar ik niks van snapte. Ik werd bij de hand gepakt en moest mee. En wel kijken naar mijn rechterachterwiel. Jawoor! Lek!
Dus ik riep: Ah Not!
Hullie: Oui, oui, vous avez à Annot.
Weer een paar dol-enthousiaste mannen dus…
Eentje pakte onmiddellijk een draagbaar opblaasmachientje uit zijn auto en ging de band oppompen. Ik werd gesommeerd om 500 meter verder te rijden want daar was een garage en dan kwam het allemaal goed.
Wie moppert er nu nog over Fransen??
De diagnose van de garage-man was: over een steen gereden zeker? Le pneu est mort.
Dus ik sta nu, met het reservewiel om, twee dagen op een camping langs een riviertje in Annot (géén straf bij 31 graadjes) en hoop van harte morgen weer verder te kunnen.
Ik ben nu ‘De Droom’ voorbij. Maar er komen nog een paar andere ‘dromen’, dus niet getreurd.
Á bientôt
(Linda: Hotmail doet het bij mij niet meer na installatie Windows 10. Kopieer je de mail naar Zeelandnet?)
Nou: het werd een droom!
Wow (x 10).
Wat een práchtig gebied. Heel woest, veel bergen, weinig bewoning, veel haarspeldbochten, overhangende rotsen over smalle wegen, duizelingwekkende uitzichtpunten.
Spectaculair (x 25).
Maar vóór ik de bergen in ging heb ik het Palais Idéal van postbode Cheval in Hauterives bezocht. Gedurende 33 jaar heeft hij aan dit paleis gebouwd met materiaal dat hij onderweg vond. Gangetjes, torens, balkons en nissen met stijlelementen uit alle tijden. Tussen 1890 en 1930. Heel bijzonder om te zien. En weer een voorbeeld voor de priesters.
En toen de bergen in. Of ik het spannend vond om daar te rijden? Ik vond het dóódeng!
Eén keer, bij de Combe Laval in de buurt van St. Jean en Royans, ben ik uitgestapt en ben een stukje de balustrade opgelopen waar ik overheen moest gaan rijden. Het leek de loge in een opera wel. Ik heb absoluut geen hoogtevrees, maar daar durfde ik niet naar beneden te kijken.
Naast een lage stenen verhoging langs de weg, was gelijk de afgrond van 1500 meter diep. Aan de andere kant van de weg waren de overhangende rotsen (schraap, schraap).
De weg was ook nog eenpersoons en een kilometer of zes lang met een aantal smalle tunnels er in.
Ik dacht: dat doe ik dus niet, dat durf ik dus niet. En als er een tegenligger komt ben ik het haasje. Daááág, ik wil nog een poosje langer mee.
Maar ja, dan had ik terug gemoeten en dat voelde ook niet goed.
Ik heb me vermand en dacht: het leven overleef ik ook niet, dus ik ga gewoon. De Oude Dame vind alles goed, dus hoppa, in het diepe (figuurlijk!).
Gelukkig had ik geen tegenliggers. Maar ik had me voorgenomen om geen meter achteruit te gaan, mocht dat wel zo zijn geweest. Dan hadden ze gerust een takelwagen kunnen laten komen, ik had gewoon blijven staan.
De adrenaline is volledig doorgespoeld tijdens dat ritje. Poehee! Dat was hard werken.
Ik vind dat meneer ABP vanaf nu wel een anciënniteit of twee bovenop mijn pensioen mag verstrekken.
De Gorges de la Bourne heb ik gereden met wonderschone uitzichtpunten op de Vercors.
Bij Choranche had ik de grotten willen gaan bekijken, maar het stuk weg dat ik zag was zó steil, dat ik daar wél afgehaakt ben. Ja, je leest het goed: steil omhóóg naar de grotten. Tjah. En die weg was nog 3 km lang ook. Ik was trouwens niet de enige die omdraaide (zei zij grijnzend).
De Col de Rousset ten zuiden van Vassieux was ook zo’n adembenemende ervaring waar je stil van word. Een twaalftal echt scherpe haarspeldbochten naar beneden met in iedere bocht de prachtigste vergezichten. Niet dat je tijd hebt om te kijken, maar vanuit een ooghoek kun je ook nog best veel waarnemen.
Er waren op die weg hele grote groepen motorrijders en dat snap ik helemaal.
Via de Gorges des Gats kwam ik op de Col Grimone terecht (1350 meter) waar ik ook heb overnacht.
Dat is ook mooi hoor: doodse stilte, steenarenden in ganzenvlucht en een sterrenhemel van hier tot ginder.
De waarschuwingsborden voor overstekende herten en vallende rotsstenen staan hier overal trouwens niet voor niets. Naast een paar herten heb ik ook wezels (of bunzings?) gespot en de weg lag hier en daar bezaaid met stenen. Daarover later meer….
Na al die tarting van mijn rijvaardigheden ben ik maar weer eens een wandeling van 10 km gaan maken en wel naar de Cirque D’Archiane. Hoge rotsen sluiten daar een vallei af; beetje beklemmend, maar mooi.
Bram, de stem van mijn TomTom, kon het na al dat berggeweld, even niet meer bijbenen.
Hij stuurde me vlak voor die Cirque een zijweg in. Volgzaam als ik ben, deed ik dat ook.
Kwam ik in een middeleeuws dorp terecht (Chatillon-en-Diois) waar ik nergens meer af kon slaan.
Ik belandde op het dorpspleintje, vol terrassen, bomen en uithangborden. De doorgaande weg was via een tunnel van 2.20 hoog. Tja, daar pas ik dus niet in.
Om een treurig moment kort te maken: vier mannen hebben met handen en voeten aanwijzingen staan geven hoe ik moest keren en na tien keer achteruit en vooruit is dat nog gelukt ook, zónder iets te raken. Luid toeterend ben ik snel teruggereden, vier dol-enthousiaste mannen achterlatend. Zucht…
Toen had ik het ook wel even gehad met al die moeilijke wegen en heb ik een wat grotere weg zuidwaarts genomen (D1075). Mooi glooiend, tweebaans (eindelijk) en niet al te druk.
Hier en daar gestopt in een leuk dorp en verder lekker ontspannen met de voeten op het gaspedaal.
Alleen rijden daar dan ook weer vrachtwagens. En die hebben altijd haast. Dan rijden ze vlak achter je, waardoor ze kunnen zien dat de afwas nog in het teiltje staat. Daar heb ik toch zó een hekel aan.
Wat de foto’s van mezelf betreft. Meestal wil een meeloper of voorbijganger die wel nemen hoor. Ze vragen aan mij ook vaak of ik een foto van hun wil nemen. Zo help je elkaar toch maar mooi.
En nu nog even over die vallende stenen op de weg.
Ik reed gisteren naar Annot, in de Alpes de Haute Provence (ook weer een hele mooie omgeving).
Op het dorpsplein van Annot stopte ik om de VVV en de Boulangerie te bezoeken.
Er stonden een paar mannen naast de plek waar ik De Oude Dame indraaide.
Ineens een hoop herrie en geroep. Huh? Zou ik op hun Jeu de Boules veld staan? Want dat is me onderweg al eens eerder overkomen. Dus ik stapte uit en moest luisteren naar een hoop Frans geratel waar ik niks van snapte. Ik werd bij de hand gepakt en moest mee. En wel kijken naar mijn rechterachterwiel. Jawoor! Lek!
Dus ik riep: Ah Not!
Hullie: Oui, oui, vous avez à Annot.
Weer een paar dol-enthousiaste mannen dus…
Eentje pakte onmiddellijk een draagbaar opblaasmachientje uit zijn auto en ging de band oppompen. Ik werd gesommeerd om 500 meter verder te rijden want daar was een garage en dan kwam het allemaal goed.
Wie moppert er nu nog over Fransen??
De diagnose van de garage-man was: over een steen gereden zeker? Le pneu est mort.
Dus ik sta nu, met het reservewiel om, twee dagen op een camping langs een riviertje in Annot (géén straf bij 31 graadjes) en hoop van harte morgen weer verder te kunnen.
Ik ben nu ‘De Droom’ voorbij. Maar er komen nog een paar andere ‘dromen’, dus niet getreurd.
Á bientôt
(Linda: Hotmail doet het bij mij niet meer na installatie Windows 10. Kopieer je de mail naar Zeelandnet?)
-
14 Juni 2016 - 13:04
Francien Van Rijswijk:
Zal ik je vertellen dat ik nu een echte thriller lees. Spannend en adembenemend mooie omschrijvingen. Gelukkig is het nog ochtend en duurt het nog even voor ik weer in mijn mandje lig, dat voorkomt hoop ik nachtmerries waaruit ik schreeuwend wakker word en roep dat ik met Trinet meereis, dus niets aan de hand.
Meid, jij blijft de dappere Dodo. Dat je nog foto's durft te nemen van die spannende wegen en valkuilen. Een lekke band is een kleinigheidje, het had heel anders af kunnen lopen. Neem nu eens rust op een plekje waar ik geen nachtmerries aan overhoud. Sorry hoor, maar ik geniet wel van je spannende kris-kras-belevingen. Geweldig wat een mooie reis.
Vanavond toch even journaal kijken welke ellende er nu in Frankrijk de revue passeert. Zie ik je daar????
Grapje, ik geniet met volle teugen ook van je foto's.
A bientôt -
14 Juni 2016 - 13:06
Francien Van Rijswijk:
Overigens bezochten wij ook de postbode, wat een karwei heeft hij verzet. -
14 Juni 2016 - 14:04
Bep:
Karin Slaughter, Tees Gerritsen en alle Scandinavische thrillers vallen in het niet bij jouw verhalen.
Ik geniet. En jij dus ook.
Wat ik het allerleukste vind is dat jij van dezelfde ritten houdt als ik samen met mijn Wim en onze camper heb gemaakt.
Noorwegen, Zweden, en nu het Franse land.
Prachtige natuur, leuke dorpen en de altijd aardige behulpzame Fransen.
Heel graag had ik gezien toen je de oude dame tussen het jeu de boulende volk wilden parkeren.
Geniet nog VEEL !!
Groet
-
14 Juni 2016 - 15:30
Petra:
Wauw, wat een prachtverhaal weer. En die prachtige foto's.
Neem echt mijn petje voor je af met een hele diepe buiging. Met een personen auto lijkt het mij
al doodeng (wel hoogtevrees) om daar te rijden, laat staan met een camper.
Geniet verder van je reis en ik kijk weer uit naar het volgende verslag
-
14 Juni 2016 - 17:07
Ineke:
Wat een verwennerij zo gauw alweer een verhaal. Maar je moest je verhaal natuurlijk kwijt. Hoe ouder, hoe stoerder, niet gewoon jij. Het is ook zo prachtig jouw verhalen uit Frankrijk te lezen, naast of beter tegenover al die vreselijke verhalen die momenteel uit Frankrijk komen ( denk holigans, voetbal en vergeet het weer gauw!). Ik denk dat wij ook die kant op moeten, want het klinkt echt prachtig en jij hebt dus ook nog eens prachtig weer. Jaja, je krijgt wat je verdient, nou dan verdienen die Zwitsers en wij ook dus, wel een hoop rotzooi, want het regent hier al 8 weken. Blijf lekker genieten meis en ons verwennen met je spannende verhalen. -
14 Juni 2016 - 17:57
Nicht Wil:
Oww, wat een eng gedeelte in je overigens heerlijke verhaal! Doet me denken aan een zekere rit in Zwitserland met drie kindjes met grote angstogen, witte smoeltjes en moonboots omklemmend achterin en de kerstboom bovenop. Die gruwelijke afgronden vlak naast de auto waar jij niks van had maar waarvan ik duizend doden stierf. Sneeuw en ijzel niet te kort.... Enfin, dat hebben we ook overleefd nietwaar? ;)
Het is prachtig wat jij allemaal tegenkomt op je reizen en heerlijk voor ons om het mee te mogen maken. Ik ben er weer lekker voor gaan zitten en wacht het volgende relaas weer in prettige spanning af.
Geniet van alles meissie! XX
-
14 Juni 2016 - 19:08
Clazien:
Hoi Trinet, wat een spannend verhaal. Ik zag op de foto dat de weg echt heel smal was.
heel veel groetjes. -
15 Juni 2016 - 19:33
Linda:
Zeg, weet je zeker dat je in Frankrijk bent? De foto's doen anders vermoeden. Het overhangend balkon op de weg doet me herinneren aan een land waar ik eerder dit jaar met jou was. En dat paleis, staat dat niet ergens in Azië? Ik zie de Oude Dame ook ineens niet meer op de foto? Die staat natuurljk uit te rusten in de garage. Ik heb wer-ke-lijk het zweet op handen en voeten staan na het lezen van je passage over de eenpersoonsweg (mooi woord, kunnen we misschien iets mee in de ondertitel van je boek). En van die kriebels onder aan je voeten, heb ik ook. Deze kwaal heet hoogtevrees op afstand, brrrrr. Ah, wat hoor ik daar? Volgens mij rijdt de Oude Dame weer als een zonnetje. Lekker een beetje vers rubber eronder en route maar weer. Enjoy! -
15 Juni 2016 - 22:23
Laila:
Eindelijk tijd gevonden om je prachtige verhalen te lezen en je mooie foto's te bekijken.
Werkelijk fantastische plaatjes en spannende verhalen, echt super,
ik kijk er nu al uit naar je volgende verslag Trinet!
Goede reis verder, groetjes Laila -
16 Juni 2016 - 11:18
Luuk:
Woh foto's zeggen meer dan duizend woorden, wat is het mooi daar, maar je verhalen erbij maken het helemaal af.
Je ziet maar weer respect voor de ouderdom is op zijn plaats, een campertje met 47 PK en jouw Oude Dame doen het prima daar in de woeste heuvels van het Franse land terwijl menig modern vihicle er de brui aan geeft als hij zo'n zware tocht moet maken.
Je maakt me wel jaloers met de verhalen over de mooie motor wegen maar goed ik heb de foto's.
Wij mensen moeten ook regelmatig schoenen kopen dus Oude Dame verdient ook wel een paar nieuwe sloffen na zo'n tocht.
Mooie en fijne reis verder.
-
18 Juni 2016 - 12:58
Carla:
Wat maek je toch allemaele mee en wat bin je toch een super zeeuws wuufje ut zweet breek me uut ak je verhael ant leze bin ma t is iessellek spannend.
Dikke kus
-
20 Juni 2016 - 10:48
Jeannette Katgert:
He meis, wat een verhalen. Als ik de foto's zie van de smalle wegen met de haarspeld bochten krijg ik het acuut benauwd. En dan maak je tijdens die rit ook nog foto's. Niet te geloven. Die franse mannen hebben thuis een mooi verhaal over die grijze dame die niets vreest! Fijn dat je het zo naar je zin hebt. Liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
