Terug in de mensenwereld

Nee, Jeanette en Wil, ik ben niet meer afgeslagen naar Devon en Cornwall. Ik ben er van overtuigd dat het daar mooi is. Maar als ik tijdens deze reis nou nog helemaal niks moois gezien had….
En het weer was niet mooi genoeg om er zo’n 600 km voor om te rijden.
Bovendien kwam ik in de afgelopen week een camperend Nederlands echtpaar tegen die net terugkwamen van de Zuidwesthoek. Jazeker was het mooi, maar Wales vonden ze minstens net zo groots.

Maar om met mijn laatste verhaal verder te gaan: ik heb nog het laatste stukje Zuid Wales meegenomen, Gower Peninsula, vóór ik naar Zuid Engeland ‘overstak’.
Op dat schiereiland ligt op de uiterste westhoek bij het plaatsje Rossili ‘Worms Head’, vrij vertaald: het wormvormig aanhangsel. Het is een langgerekte rots die bij eb te voet bereikbaar is over een lang, puntig rotspad.
Toen ik er aankwam wás het eb. Dus hoppa, de wandelschoenen aan, verrekijker en fototoestel mee en de pas er in. Na een half uur klauteren en glijden over dat rotspad was ik vijf meter opgeschoten. Toen zag ik al voor me dat ik niet vóór de vloed terug zou kunnen komen! Dus slippend omgedraaid en fijn genoten van de mooie omgeving daar.
Rossili is een schattig dorpje met zeventien huizen én een heel klein mooi kerkje. Ik heb er deze keer een kaarsje aangestoken voor Peter, een mij zeer dierbare ex-collega, die vlak voor mijn vertrek nogal onverwacht is overleden.

Na Wales was het even klaar met de stilte, de ongerepte natuur, het waterstaren en de one-track-roads.
Ik reed de M4 op om langs Swansea, Cardiff, Newport, en Bristol te geraken. Het was een zés-baans weg. Die heb ik in geen duizenden kilometers meer gezien. En ik wist ook niet meer hoe zes vrachtwagens er achter elkaar uitzien. Wat een verkeersgeweld ineens.
Na deze stedentrip (maar niet heus) stond Bath op mijn ‘to-do’ lijstje. Een ‘elegante Victoriaanse stad’. Mooi toch? Maar vlak ervoor stond ik al in de file en het zag er allemaal héél druk uit. Ik kreeg acuut een aanval van agorafobie.
Dus ben ik een stukje voorbij Bath gereden en heb een farmcamping opgezocht in een klein dorpje: Monkton Farleigh. Een scháttig dorpje met weer een winkeltje zo groot als de badkamer.
Ik had bedacht dat ik van daar wel met de bus naar Bath zou kunnen. Niet dus, er wás daar helemaal geen bus. Ook goed hoor.

Toen op weg naar Stonehenge: die keien die in 3000 voor Christus in een rondje zijn gelegd. Men weet nog steeds niet precies de zin van dit bouwwerk, maar het vermoeden is dat het een ceremoniële plaats was waar de zon werd geëerd. Er was 600 man voor nodig om één steen te vervoeren en daarna nog eens 200 man om hem op zijn plaats te zetten. En er staan wat stenen hoor.
Vlak naast de stenen was een zijweg en daar was een officiële overnachtingplaats voor campers. Ik heb er dus 24 uur op zitten kijken. Het was ernáást he!
Nou vereer ik de zon ook, heel erg zelfs, maar dit is wel een overdreven prieeltje.
Per dag komen er gemiddeld 10.000 bezoekers. Die betalen 8 pond per persoon. Waarom? Er hoeft geen nieuw dak op en het hoeft nooit geverfd te worden. En voor die 8 pond mag je er alleen maar in een grote boog omheen lopen.
Ik heb respect voor deze magische steencirkel en ik snap de cultuurwaarde, maar ik vond het een circus….

Wat ik verder nog heel graag wilde zien was het kasteel van Downtown Abbey, van de televisieserie. Deze serie speelt in de Yorkshire Dales, maar het was me inmiddels al duidelijk geworden dat het landgoed dáár niet stond. In het echt blijkt het Highclere Castle te heten en het staat in Newbury, niet ver van Stonehenge.
Dus ben ik vol verwachting naar Newbury gereden.
Helaas, gesloten vanwege televisieopnames. Er komt dus een vervolg! De General Manager (daar is-ie weer Ineke) die voor de poort op wacht stond vond het héél vervelend en jammer voor me, maar hij week geen centimeter. Ondanks al mijn charmes die ik in de strijd gooide.
Toen ben ik maar doorgereden naar Salisbury, want daar was zo’n mooie kathedraal. Geen parkeerplaats te vinden zonder high break van 2 meter en de kathedraal van York vond ik 100 keer mooier.
Die dag zat het dus niet mee, maar de route door Wiltshire was gelukkig wél mooi.

Toen was het wel weer eens tijd voor rust, ruimte en natuur en ben ik het New Forest Park ingedoken (ten westen van Southampton).
Paarden, ezels, varkens en herten lopen daar vrij rond. Alle huizen hebben voor hun oprit dan ook een wildrooster of een groot hek.
Dus nu kwam ik eens geen rendieren of schapen tegen op de weg, maar (vooral) paarden.
En er staan in dit gebied ook heel veel verschillende schitterende hoge bomen (forest hé).
Ik heb er een paar wandelroutes gedaan en de omgeving was weer fraai en aantrekkelijk.

Onderweg naar het eiland Wight zag ik een viertal campers staan aan een mooie boulevard aan zee. Ik was al op zoek naar een overnachtingplaats, dus dat leek me wel wat. Maar hier in Zuid-Engeland mag je vrijwel nergens langs het water overnachten dus vroeg ik voor de zekerheid of ze op die plek gingen overnachten. Jazeker mevrouwtje, we zien echt nergens borden met ‘No Overnight Parking’. Oké!
Ze bleken bij elkaar te horen en er was één oudere alleenstaande man bij. Die keek al naar me als was ik het snoepje van de week. Hij vond het kennelijk ook nodig om op me te passen. Hij zette ’s avonds zijn camper neus-aan-neus vlak tegen de mijne en zei dat ik maar hoefde te gillen als er wat was. Ik kon mijn kont niet meer draaien. Dûh!
De gordijntjes waren dus vroeg dicht bij me en ik heb niet gesnurkt om misverstanden te voorkomen…

Ik wilde daar ’s middags nog een strandwandeling maken en ben dus welgemoed op pad gegaan. Want het was hartstikke mooi weer. Het was geen zandstrand maar een kiezelstrand. Dat is een stukje niet erg, maar het bleek dat je pas na twee miles het ‘strand’ weer af kon. Dat had ik een beetje laat in de gaten. Intussen kwam de vloed opzetten en ik had geen idéé hoe hoog het water zou komen. Dat was best een beetje eng. Ik ben na die twee miles daarom (doodop) over de klif terug gelopen.
De klif was heel instabiel. Er stonden ook overal waarschuwingsborden dat ze konden afbrokkelen. Weeral zo eng! Maar het is gelukkig allemaal weer goed afgelopen.

En toen naar het eiland Wight!
Nét Bono misgelopen. Het afgelopen weekend was er een popfestival en daar was hij bij. Jammerrrrr.
Ik wilde op Wight in ieder geval graag ‘de Needles’ zien. Dat zijn een paar witte rotsen die vanaf de westkant van het eiland in zee lopen. De weg ernaar toe bleek een doodlopende weg te zijn die eindigde op een parkeerplaats. Of ik maar even 8 pond wilde betalen voor het parkeren. Daar kreeg ik nou zó de smoor over in. Om een half uurtje foto’s te kunnen maken van een paar witte rotsen die bovendien die dag in de mist stonden!
Dus ik teruggedraaid, de camper een dorp 2 km verderop gratis weggezet en de bus genomen naar de Needles. De bus bleek 5 pond te kosten! Waar gáát dit allemaal over?
En toen bleek ook nog eens dat er werkelijk een heel pretpark is gebouwd bij die Needles. Compleet met draaimolen, gokhal en frietkraam. Ik was geheel in shock….
Van schrik ben ik de (eveneens afbrokkelende) klif naar de Needles afgelopen, terwijl het potdicht was van de mist.
Maar ik heb ze gezien en het was aardig. Alleen het gedoe er om heen stond me nogal tegen.

Ik ben duidelijk weer in de mensenwereld terug.

Verder is Wight een heel mooi groen eiland. Ik heb het rond gereden (100 km) met diverse stops op mooie uitzichtpunten en heb hier en daar een korte wandeling gemaakt. Het eiland bestaat volledig dankzij het toerisme. Ik heb er geen schaap, geen koe en geen veld graan gezien. Wel ontzettend veel, goed aangegeven, wandel- en fietspaden. En het heeft ook een subtropisch klimaat. Daar kun je je echt wel een weekje prima vermaken.

Maar mijn reisschema roept me verder.
Nog een week te gaan en dan moet ik me alweer in Dover melden. En nog geen tuin gezien!
Dus lieve lezers, het is net zoals bij Downtown Abbey: wordt vervolgd.