Vijftig Tinten Groen

Het kost een beetje moeite om een aardig verhaal te maken over mijn belevenissen van de laatste week. Liselotte en Martijn hun grote liefde, de witte kater Mullen, is namelijk zondag overleden. Een huilend kind aan de telefoon, al is ze niet zó klein meer, snijdt altijd door je ziel… Clazien,ze komen het morgen allemaal aan je vertellen hoor.
Maar de wereld draait door en ook mijn reis door Ierland gaat door. Dus, daar gaan we toch gewoon maar weer.

Na mijn laatste verhaal ging ik op weg naar Sligo. Vlak in de buurt van Sligo staat de Benbulben, een gigantische tafelberg. Die wilde ik uitgebreid gaan bekijken en fotograferen.
Ruim vóór Sligo zag ik hem al staan glimmen in de zon. Kánnonnen, wat mooi!
Ik kon op die hoofdweg niet echt stoppen, dus moest ik een zijweg inslaan.
Nu is het hier in Ierland zo dat je drie soorten wegen hebt. De N-wegen: dat zijn de regionale hoofdwegen. Daar moet je je niet te veel bij voorstellen, want het zijn merendeels smalle, slechte wegen. Maar ze zijn (meestal) belijnd en daar heb je wat aan.
Dan heb je de R-wegen. Die zijn ook smal, heel bochtig en (meestal) niet belijnd. Op deze wegen is het een stuk minder druk met auto’s, maar wel druk met loslopende schapen. Ik rij ze dan ook graag.
En dan heb je nog de L-wegen. Die wil je met een camper niet nemen. Héél smal, slechte bermen en in een staat waar wij ons voor zouden schamen. In vergelijking daarmee is de Westerseweg een mooie hoofdsnelweg.
Maar ja, naar de Belbulben leidden alleen maar L-wegen….
Dus heb ik maar diep geademd naar mijn buik en ben zo’n L-weg ingeslagen.
En natúúrlijk reed er nog een andere, tegemoetkomende, camper op deze weg. Fuck-a-duck! Stik spannend. Ik in de kant, in de modder natuurlijk. Hij ook trouwens. Gert durfde ik niet meer te bellen, dan wordt hij echt ontslagen!
Ik bén er weer uitgekomen, maar vraag me niet hoe. De Oude Dame zat in ieder geval onder de modderklodders. Erg!!
Uiteindelijk is het me wel gelukt om een beetje fatsoenlijk bij die Benbulben te komen.maar het wás een onderneming hoor. Het deed me denken aan mijn moeite om het Glennfinnanviaduct met stoomtrein te fotograferen.
En onderweg heb ik ook nog een aardige waterval en het graf van William Yeats (een dichter) mogen aanschouwen. Niet gek toch?
Toen ik dan eindelijk de Benbulben voor me op zag doemen kwamen er zwarte luchten aan en ging het hard regenen. Néééé. Ik wilde hem in de zon!
Máár, even een sigaretje gerookt en toen kwam de zon gelukkig weer tevoorschijn. Ik heb de Benbullen op de foto in zijn volle glorie.
Maar voorlopig geen L-wegen meer voor mij.

Na dit avontuur ben ik het Graafschap Mayo ingereden richting Westport. Dit was een mooie route langs een turfgrondgebied. Het landschap is niet spectaculair, maar zó puur natuur. Dat je alleen maar een spade de grond in moet steken om warmte te krijgen en je potje te kunnen koken. Mooi toch?
Westport was een aangenaam stadje. Leuke winkeltjes, vriendelijke mensen.
In veel winkels in Ierland wordt er Ierse muziek gedraaid, zo ook hier, en ik vind het práchtig! Dus Bep, bedankt voor de tip.
Westport ligt aan de Clew Bay, een hele grote baai met verspreid 365 kleine eilandjes er in.
De baai wordt overschaduwd door de Croagh Patrick. Dat is een ‘heilige’ berg en het beklimmen van de top is het doel van veel pelgrimstochten hier. De Ieren zijn naar mijn ervaring gelovige katholieken en de daarbij horende symbolieken. Op iedere hoek van de weg staat wel een Mariabeeld.
Rondom de voet van de berg staan dan ook kapelletjes en een standbeeld van St. Patrick. Ik vond het wel om stil van te worden.

Vanaf Westport ben ik verder langs de kust gereden en daarna zuidelijk door het Murrisk gebergte naar Delphi. Dat was weer zo’n gigantisch mooie route! Over een heerlijk kronkelende weg vlak langs hoge bergen en meren en nergens geen bewoning te zien.
Die dag was het zwaar bewolkt en de toppen van de bergen lagen in de wolken. Dat hóórde gewoon bij dat landschap. Ik vond het heel mystiek aandoen en heb de hele weg vol ontzag ôôô en âââ gefluisterd.

En toen was ik in de Connemara. Een ruig en ontoegankelijk gebied. Met ook weer bergen en meren, maar weidser uitgestald. Ook weer fraai om doorheen te rijden. Er zijn daar veel wandelpaden, maar het weer was er helaas niet naar om er eentje uit te proberen. Naast felle zon, waren er ook felle regenbuien en plots opkomende laaghangende bewolking. Ik zag me al glijden en glibberen… Dat gaan we niet doen!
Onderweg spotte ik wel nog een gebouwtje in Tudorstijl: Kylmore Abbey. Mooi!
En kwam ik langs het enige fjord van Ierland, het Killaryfjord. Met aan één zijde de Maumturks, hele hoge bergen. Ik heb uiteraard een nachtje aan het ford doorgebracht. Het was er zo eenzaam en afgelegen dat ik zelfs geen streepje verbinding had op mijn mobiel.
Helaas stond er een camper naast me die zo nodig zijn generator moest bijzetten. Hoe asociaal kun je zijn naar de omgeving (natuur en mensen)!
Hoe kan ik zo’n ding eigenlijk uitzetten??? Tips graag!

De route van Clifden aan de westkust tot de grote stad Galway heeft me gebracht tot de titel van dit verhaal. Vijftig Tinten Groen.
Want Ierland is heel erg groen maar heeft ook zóveel tinten groen. Van bruingroen tot pijn-aan-je-ogen-groen en alles ertussenin. Ik heb ze onderweg allemaal al wel een keer gezien, maar op deze route kwam ik ze achter en door elkaar allemaal tegen. Opwindend mooi!

O’Dodo geniet nog steeds volop van deze ‘reis door de natuur’. En aan de reacties te zien kunnen jullie je een beeld vormen bij mijn verhalen, mede dankzij de foto’s. Dat stemt me tot genoegen, want daarvoor doe ik het, met alle plezier!

Tot de volgende keer.