Afscheid van Ierland

Na drie weken en 1750 km neem ik afscheid van Ierland.
Een land dat me heeft geraakt.
Zó open, zó vriendelijk, zó relaxed, zó groen. Zoveel mooie natuur overal om me heen.
Er waren fijne en vrolijke contacten met Ieren. Ze waren stuk voor stuk hartelijk en behulpzaam.
Geen agressief getoeter, ze wachten rustig tot ik overgestoken ben en inhalers knipperen met hun lichten als dank dat ik voor ze opzij ga.
Ik heb me er, waar ik ook was of wat ik deed, goed en veilig gevoeld.
Ze zijn trots op hun land, en dat is heel terecht.
Ik heb er ontzettend van genoten!
En ik mag terugkomen, zeiden ze.

De laatste dagen heb ik gebruikt om Ierland te ‘verwerken’, net zoals ik daar de behoefte aan had bij de laatste dagen in Schotland. Ik kan duidelijk niet zomaar hoppa van het een in het ander rollen. Er moet even geschakeld worden.
Maar natuurlijk heb ik tijdens deze verwerkingsperiode ook nog wel wat gedaan.

Bij de planning van de reis had ik aanvankelijk bedacht dat ik vanuit Dingle dwars door het binnenland naar de veerboot van Rosslare zou rijden. Van West- naar Oost Ierland.
Maar ik had onderweg van Nederlanders gehoord dat de weg van Killarney naar het zuiden (de N71) zo vreselijk mooi was.
En omdat er schitterend weer werd afgegeven voor de hele week heb ik toen maar bedacht dat het fijner zou zijn om op het gemakje langs de Zuidkust naar Rosslare te rijden. Daar ben ik dan weer wel heel flexibel in. Met mooi weer moet er voor mij wel water in de buurt zijn.

Staren over het water is een favoriete bezigheid van me.
En niet van mij alleen, heb ik ontdekt. Je wil niet weten hoeveel waterstaarders er zijn. Oud en jong. Man en vrouw. Alleenstaarders en groepsstaarders. Met koffiekannen, broodjes of chips.
Overal waar ik aan het water sta of overnacht (en dat is vaak) rijden de waterstaarders af en aan. En niet alleen als het mooi weer is. Ook met regen, mist en storm. En ook als het al donker is. Ik heb me regelmatig verwonderd, maar gelukkig is het dus een heel normale hobby van me….

De weg van Killarney naar het zuiden was inderdaad een topper. Je rijdt dan een groot stuk door het Killarney National Park, klimmend en dalend over smalle bochtige wegen met alleen maar natuur om je heen. Mooie uitzichtpunten onderweg en ik heb zelfs nog een echte Noorse tunnel (onverlicht, uit de rotsen gehouwen en smal) meegepikt. Van mij krijgt deze weg een 10.
Eenmaal aan de zuidkust zag ik vooral kliffen en de ene mooie baai na de andere. De omgeving is lieflijker en oogt vriendelijker dan in het westen. Dat komt vooral doordat er weinig hoge bergen zijn en het landschap echt helemaal groen is.
Je mag in Ierland op veel plaatsen overnachten ‘in het wild’, dus heb ik steeds aan het water, aan een baai en soms bovenop een klif, overnacht. Heel fijn, lekker waterstaren.
En overdag natuurlijk van het zonnetje genoten tijdens klif- en strandwandelingen.
De warme truien en sokken heb ik in het vooronder opgeborgen en ik hoop ze ook echt niet meer te zien vóór ze thuis in de wasmachine verdwijnen.

En nu ga ik zo weer met de Stena Line terug naar Engeland. Om eerst nog een stukje Wales en daarna Zuid-Engeland te verkennen. Ik hoop daar (onder andere) een aantal mooie tuinen te kunnen bezoeken: het is de goede tijd van het jaar daarvoor. En ja, voor de rest laat ik het allemaal gewoon weer over me heen komen. Dat komt vást wel goed.
De afgelopen zeven weken zijn omgevlógen en de laatste drie weken zal het niet anders zijn

Lieve meelezers en daarmee ook meereizigers:
Carpe Diem!