Zuid Wales

Het houdt niet op. De natuur blijft mooi om me heen. Ook hier in Zuid Wales.
Ik denk wel eens: ‘nu heb ik alle moois gezien en wordt het vast meer van hetzelfde’. Maar niets is minder waar. Na het lieflijke midden en noorden van Engeland, het ruige Schotland en de steeds wisselende natuur in Ierland heeft Wales weer een héél mooie en bijzondere kliffenkust. Het blijft dus gewoon iedere dag bewonderen, verwonderen en vooral genieten.

Maar vóór ik in Zuid Wales was hebben de oksels nog even moeten klotsen.
Wat gebeurt:
Ik ging bijtijds naar de ferry in Rosslare (Ierland). Ik stond zesde in de rij. Mooi!
Maar toen ze de boot gingen laden, gingen alle andere rijen voor en bleef rij 11 staan. En daar stond ik dus in. Dat duurde en dat duurde.
Maar, de oranje-pak-man gaf vijf minuten voor vertrek uiteindelijk het teken dat onze rij ook de boot op mocht. Nou, wij waren dus de voertuigen die de gaten op mochten vullen.
Fuck-a-duck!
De auto-met-caravan vóór me stond met zijn auto 90° ten opzichte van zijn caravan. Die keek al niet blij. Ik moest daar weer schuin achter gaan staan op een helling van zéker 30%. Ik keek dus ook niet blij. Maar de oranje-pak-man stak zijn duimen omhoog, dus die was wel blij.
De zeereis ging gelukkig weer als een vier-uur-durende treinreis en dus uitstekend.
Toen moesten we in Fishguard (Wales) weer van de boot af.
Fuck-a-fuck-a-duck!
Toen de auto-met-caravan zich eindelijk in de juiste positie had kunnen wringen (waar ik het al benauwd van kreeg) en van de boot afreed, was ik aan de beurt.
In zijn één, handrem vast, helling trekken en gas geven. Ja mooi niet: ik ging áchteruit! Nog een of twee keer dezelfde manoeuvre, maar ik rolde alleen maar achteruit! De man in het busje achter me ging steeds benauwder kijken.
De oranje-pakken-mannen (het waren er inmiddels vier) vonden het allemaal wel grappig, maar zagen gelukkig dat mijn oksels gingen kleuren. Eentje haalde toen twee blokken ergens vandaan en legde die achter mijn achterbanden. En ja hoor, dat hielp! Ik spoot er gauw als een haas vandoor.
Mâââh, wat een ellende. Ik was er zeker nog wel een half uur bibberig van.
Maar ik heb de oranje-pakken-mannen wel een leuke dag bezorgd. Die hadden thuis weer wat te vertellen. Vooruit dan maar.

Ik bedacht me om maar gelijk een camping op te zoeken om bij te trekken. Ik kwam in de Gwaun Valley terecht en daar is het nogal ernstig heuvelachtig. Dus de 20 tot 25% hellingen vlogen me om de oren. Maar ik heb ze, samen met De Oude dame, met twee vingers in de neus bedwongen. Ons krijgen ze niet meer klein!
De volgende dag ben ik naar St. David’s gereden en heb daar op een camping gestaan vlak tegenover Ramsey Island. Waar de papegaaiduikers, het schitterende uitzicht, de ondergaande zon en de kliffen mij prima vermaakt hebben.

Langs de hele kust van Pembroke loopt het Pembroke Coast Path (het Pieterpad van Wales) en daarvan heb ik drie delen gelopen. Rond St. David’s, rond Marloes en rond Stackpole. Een pad alleen maar over kliffen. Echt heel mooi! En het was ook nog eens schitterend weer, dus dat was puur genieten.
Er wordt langs deze kust bijzonder veel ‘gesport’. Ik heb naast wandelaars en fietsers veel kayaker’s gezien, golfsurfers, steile wandklimmers, hanggliders en duikers. Golfbanen zijn aangelegd op de mooiste plaatsen, vooral boven op de kliffen.
Ik viel dus niet uit de toon met mijn sportieve gewandel, ware het niet dat ik de enige was zonder Nordic Walking stokken. Was ik toch weer direct te herkennen als een allochtoon.

Om langs de kust van Pembroke te rijden was wel spannend trouwens. Alleen maar one-track-roads en dan vrijwel zonder passeerstroken. Ik blijf dat eng vinden ondanks het feit dat ik er steeds zonder kleerscheuren doorheen ben gekomen. Ik heb het voordeel dat ik in een camper rij, gewone auto’s stoppen bijtijds en wurmen zich in de bosjes. Ik ben ook wel andere campers en busjes tegen gekomen waarbij ik vreesde voor minstens mijn buitenspiegels, maar ook dat ging uiteindelijk steeds goed. Iederéén vindt dat spannend natuurlijk, we rijden achteruit als het moet en doen voorzichtig. Maar het ademhalen naar de buik heb ik inmiddels wel volledig onder de knie.

Bij Stackpole wilde ik ook graag de Stack Rocks gaan bekijken, een bijzondere rotsformatie aan de Zuidkust. Maar om die te bereiken bleek je door een militair oefenterrein te moeten rijden. En de weg naar deze rotsen was daardoor helaas afgesloten. Een heel aardige man zag me stuntelen van ‘hoe nu’ en vertelde dat ik wél bij St. Govan’s Church kon komen. Huh, wasda? Nooit van gehoord en een kerk hoef ik eigenlijk niet.
Affijn, ik heb toch maar zijn raad opgevolgd en ben hem eeuwig dankbaar. Het bleek een pelgrimskerkje te zijn dat eeuwen geleden ín een klif is gebouwd. Hoe bijzonder! Ik heb er een foto van bijgevoegd.
De weg er naar toe ging langs dat militaire terrein en ik hoorde in de verte steeds schoten. Nou ja, oefeningen zijn vast niet gevaarlijk. Tot ik een paar borden langs de weg zag staan dat het mogelijk was dat er ‘bullets on the road’ kwamen. Ik kon daar niet stoppen anders had ik er een foto van gemaakt, want dit geloven jullie natuurlijk niet. Maar het is écht waar! Wat een toestanden toch allemaal weer hé?

Maar ik ben er nog. En ik waterstaar nog steeds. Want na al jullie reacties daarop en de lezing erover van Francien doe ik het nu gewoon open en bloot (figuurlijk hoor).

Op enig moment overnachtte ik op een grote parkeerplaats aan het strand in het plaatsje Freshwater. Dat deed zijn naam eer aan. Een mooie zandbaai, hoge duinen, een frisse wind, woeste golven met golfsurfers erop. En geen huis te zien. Helemaal mijn plek dus.
Maar er hing een putlucht in de camper, dat wil je niet weten. Bah! Nu had ik de dag ervoor bloemkool gekookt (jaja), dus ik dacht dat het daarvan zou kunnen komen. Dus ik (illegaal) de vuilwatertank leeg laten lopen. Maar de smerige lucht was de volgende dag nog niet weg. Ik snapte er niks van en was bang dat De Oude Dame ‘ergens’ een probleem had.
Tot ik wegreed en om de bocht van het dorpje, achter de duinen, een grote olieraffinaderij in Pembroke zag staan vlammen. Probleem opgelost! Pppfffff.

Nog een laatste stukje Wales ga ik vandaag bekijken: het schiereiland Gower Peninsula. Een ‘area of outstanding natural beauty’.Dat ligt ten westen van Swansea. Daarna ga ik een poging wagen om de grote steden Swansea, Cardiff, Newport en Bristol met een noodgang te passeren om nieuwe indrukken en avonturen te gaan beleven in Zuid-Engeland.
Wordt vervolgd!