Een Klapfinale

De titel belooft wat en dat ga ik ook waarmaken. Dus Geert; onmiddellijk lezen die handel!

Maar zo gestructureerd als ik ben, ga ik gewoon eerst vanaf Wight chronologisch over het verdere verloop van de reis verhalen.
Het eiland Wight heb ik vanaf de Oostkant met de ferry naar Portsmouth verlaten (ging weer goed!!)
Vanaf Portsmouth ben ik zo dicht mogelijk langs de kust verder gereden omdat mijn eerste belangrijke doel Brighton was: dé badplaats van Zuid-Oost Engeland. Zo dicht mogelijk moet je letterlijk lezen. Een heel lang stuk kust is volledig volgebouwd met villa’s. De tuinen liggen pal aan de zee en daar zit geen ‘kustweg’ tussen. Hartstikke mooi natuurlijk voor die bewoners, maar dat werd dus even niet overnachten aan zee voor Trinetje.
Ik bedacht me dan ook dat deze rijke stinkers dat goed bekeken hebben. Die hebben nóóit last van een zwik grote witte waterstarende campers voor het panoramaraam met telescoopverrekijker.
Ik heb uiteraard een stuk over het strand gewandeld langs die villa’s en het ziet er zonder al dat ‘blik’ echt héél mooi en natuurlijk uit. Er langs wandelen kan trouwens alleen met eb. Met vloed is er geen strand meer over. In alle tuinmuren van de huizen zaten vloeddeuren. Dat vond ik ook nogal bijzonder.

En toen kwam ik in Brighton.
Daar was wél een weg langs het water. Een héle lange, drukke, boulevard met na elke 100 yards een stoplicht. Er kwam geen eind aan.
Ik kwam langs De Pier, langs het reuzenrad én aan de landzijde langs mooie statige witte Victoriaanse huizen.
Ik was erg nieuwsgierig naar deze badplaats en ondanks de onlosmakelijke Engelse kermis aan de boulevard, vond ik het een hele bruisende plaats.
Ik heb een camping opgezocht en heb twee dagen door de stad en langs de boulevard rondgezwalkt. Er was zóveel te zien en te beleven. Echt hele leuke winkelstraatjes, bijzondere huizen langs brede bloemrijke lanen, the Royal Paviljon en natuurlijk De Pier.

Het Royal Paviljon was de bom! Van buiten in Oosterse en van binnen in Chinese
stijl. Binnen mocht je jammer genoeg geen foto’s maken anders had ik jullie de eetkamerlamp laten zien: een kristallen kroonluchter in een 14 meter hoge koepel die een ton weegt…
En dan de muziekkamer! Wow. Ik heb daar een half uur op de vloer vol verbazing om me heen zitten kijken naar gaslampen in de vorm van lotusbloemen, geschilderde slangen en draken in de vergulde schubben van een grote koepel, gordijnen die bij elkaar waren gebonden met vergulde draken enzovoort. En ik heb nóg niet alles kunnen bevatten. Het was indrukwekkend en mooi, mooi.

En toen die Pier… Even omschakelen… Alleen maar gokhallen en van die enge hoogvliegende kermisattracties. En drúk! Ik heb mijn ogen uitgekeken.
Ook op het strand zelf staan, naast het reuzenrad, draaimolens en kinderattracties. En natuurlijk overal Fish & Chips stalletjes.
Natuurlijk vind ik die hele Engelse ‘kermis’ verschrikkelijk, maar op de een of andere manier kon deze boulevard en deze stad het hebben. Het strand is er ook zó groot en breed dat het niet op je afkomt. Eerlijk gezegd heb ik er van genoten om naar al dat gedruis te kijken….

Na bruisend Brighton was het weer tijd voor een stukje puur natuur.
Bij Seaford kon ik namelijk ‘de Zeven Zusters’ bewonderen. In Noorwegen waren dat watervallen, hier zijn het krijtrotsen. Daar ga ik wel voor.
Bij Seaford aangekomen was ik aan het screenen waar ik af moest slaan om bij die zeven zusjes te kunnen komen. Tot ik een raar klappend geluid hoorde. En dat kwam toch echt ergens uit het onderstel van De Oude Dame. Fuck-a-Duck!
Dus gauw de eerste de beste zijweg ingeslagen en met roffelende hartkloppingen gestopt.
Toen rook ik verbrand rubber!
Mijn strategie bij ingewikkelde kwesties die ik zelf niet op kan lossen is heel simpel: niet kijken, dan is het er ook niet.
Maar ja. Daar sta je dan in de Chyngton Gardens voor huisnummer 7 in Seaford. Dat is nog best ver verwijderd van mijn probleemoplosser Luuk….
Eerst natuurlijk maar eens een sigaretje gerookt, want dat lost ook vaak problemen op. En toen maar wel voorzichtig gegluurd wat er aan de hand was.
Ik ben ernstig a-technisch, maar mijn deductie was dat ik misschien toch wel eens een lekke band zou kunnen hebben. En dat was dus ook zo. En na het sigaretje blééf-ie ook plat.
Nu zou ik bij mijn Ibizaatje al geen wiel kunnen wisselen, laat staan bij een camper van 2500 kilo. Bovendien: waar is de krik en waar is het reservewiel?
En natuurlijk geen mens te zien daar in die Chyngton Gardens. Nummer 7 stond leeg en te koop.
Wat een narigheid!

Maar ja, als je een Dappere Dodo wil zijn, kun je daar natuurlijk niet op de stoep een potje gaan zitten grienen. Nee, dan moet je de schouders en kin omhoog trekken, doortastend handelen, en er voor gáán.
Zo gezegd, zo gedaan, oftewel mijn verzekering gebeld.
Binnen 10 minuten kwam er een jongeman aangesneld die in een nano-seconde het reservewiel er op had liggen. Ik zag niet eens waar hij hem vandaan haalde. Intussen bestelde zijn baas een nieuwe band. En nadat ik de Zeven Zusters via een schitterende klifwandeling bewonderd had kon ik De Oude Dame, mét nieuw schoeisel, weer ophalen.
En bijkomende winst: er is een nieuw woord aan mijn inmiddels redelijk uitgebreide Engelse vocabulaire toegevoegd: Rim.

Dat ik daarna nog het Middeleeuwse dorpje Rye (mooi!), een paar tuinen in het binnenland van Kent (kleurrijk!) en Canterbury (gezellig!) heb bezocht, is geinig, maar voegt niet veel méér toe dan wat ik tijdens deze hele Westkaapreis heb gezien en beleefd.

Het was een geweldig mooie reis. Ik heb de volle tien weken genoten en heb dat met jullie kunnen delen. De reacties waren leuk, fijn, bemoedigend en meelevend.
Alleen-reizen vind ik nog steeds geweldig, maar ik moet mijn verhaal wél kwijt kunnen. En het is belangrijk gebleken dat ik dan weerklank krijg.
Ik ben dus gewoon een sociale eenzaat.

Lieve luisteraars, bedankt voor het meereizen op de bijrijderstoel.
Er komt volgend voorjaar vást weer een nieuwe reis in de lucht. Ik hoop dat jullie dan weer zo enthousiast met me meereizen!

Liefs