Bretagne

Ik ben na vijf dagen weer helemaal in de ‘camperschwung’.
De Franse taalkennis is inmiddels up-ge-dated.
Mijn ‘stapvriendinnen’ zijn weer in de reactie-stand.
Dus: gaan met die banaan!!

De reis Kris-Kras door Frankrijk ging officieel beginnen in Bretagne: aan de Westkust.
Dat is best een eindje vanaf Goes, dus mijn eerste nachtstop was in Merlimont Plage aan de Côte D’Opale in Noord Frankrijk.
Dat klinkt allemaal naar héél wat, maar het is een badplaatsje vol vergane glorie. Zelfs het strand was gesloten wegens verzakkingen.
Er was die dag een Brocante markt in het dorp, en ook dat was allemaal ouwe sanni.
De volgende dag wilde ik dan ook snel naar de volgende nachtstop. Maar daar dacht De Oude Dame anders over. Bij het starten hoestte ze wat, ze kuchte nog een keertje en voor de rest gebeurde er nada, noppes.
Loop zelf maar, zei ze.
Ze mankeert heus wel eens wat. Daar heeft ze de leeftijd voor. Maar haar longen doen het altijd supergoed. Ze snurkt niet, ze rochelt nooit. Behalve op die mooie Pinksterdag.
Er zijn mensen die Frankrijk heel mooi vinden, als de Fransen er maar niet woonden. Nou, dat moet vanaf nu niemand meer tegen me zeggen.
De Franse camper-buurman kwam namelijk in een nano-seconde opgewekt met een mobiele acculader en een gereedschapskist aanzetten nadat hij dat gekuggebuggel had gehoord. Ik hoefde helemaal niets te doen (of ik dat zou kunnen) en binnen tien minuten was het gehoest en gekuch van De Oude Dame verleden tijd.
Omstandig heb ik hem bedankt en ben zonder narigheid weer verder gereden.

De tweede nachtstop was in Cambremer (niet verwarren met Camembert), vlak voor Caen in Normandië.
Wat een leuk typisch Frans dorp! Een verademing na Merlimont.
Ik heb me voorgenomen wat vaker aan te geven waar ik ben gestopt en hoe het daar was. Als ik namelijk zie dat ik bijna 100.000 meelezers heb (dûh), zal dat heus niet alleen zijn voor de maffe verhalen. Die mensen willen natuurlijk gewoon weten waar ik was en hoe het was.

De volgende stop was in Sains, even voorbij de Mont St. Michel. Een doodstil dorpje met op vrijwel alle huizen een ‘á vendre’ bord. Ook op de plaatselijke ‘Tabac’ oftewel het dorpscafé. Ja, dan is het natuurlijk gauw bekeken met het dorpsleven.
Maar het was een prima camperplek, mooi weer en heerlijk rustig na twee dagen Pinksterdrukte.

Daarna was het tijd om de kust van Noord-Bretagne gaan volgen.
Mooie baaien, smalle wegen en door allerlei dorpjes gereden, gewandeld en gefietst.
In Rothéneuf heb ik de rotssculpturen opgezocht, gemaakt door een priester die daar (vanaf 1870) 25 jaar aan heeft gewerkt. Bijzonder!
Zullen we de Aartsbisschop in Nederland eens adviseren om zijn priesters dat ook te laten doen. In Limburg hebben ze mergel genoeg. Dan zijn de koorknaapjes voorlopig veilig.
St. Malo heb ik vanaf Rothéneuf per fiets bezocht.
Het is een toeristische vestingstad met een geheel ommuurde oude binnenstad. Zeker mooi, maar mij te druk.

Toen ik mijn fiets ergens aan een paal wilde kluisteren met het zware kettingslot (gescoord bij de Action), viel de sleutel uit mijn handen. Zó in een putje! Een drie-letter-woord galmde over de stadwallen.
Gelukkig had ik het slot nog niet dichtgeklikt. Maar wat hád ik de pest in zeg. Ik kan onderweg echt niet zonder dat slot!
Een dag later ging ik toevallig tanken bij een Intermarché (goedkoop eej) en daar stond toevallig een Action naast. Hoeveel geluk kan een mens hebben? Dus ik heb voor een prikje een nieuw kettingslot. Holadieee.

Verderop aan de kust heb ik Cap Frehel uiteraard niet overgeslagen. Ik heb iets met ‘Kapen’ en kan ze eenvoudig niet voorbij rijden.
Helaas was het slecht weer die dag en heb ik geen spectaculaire foto’s kunnen maken. Maar indrukwekkend was het weer wel.
De volgende stop was Ploumanac’h aan de Côte de Granit Rose. Ja, ja.
Ik heb dáár en op verschillende andere plaatsen aan deze Côte gekeken en getuurd, maar geen roze stenen gezien.
Roze bril vergeten? Stand van de zon niet ideaal? Verkeerde kant op gekeken?
Ik heb ze tot nu toe gemist, maar vandaag ga ik er voor om ze te vinden. Hopelijk dus de volgende keer foto’s van roze graniet.

Nu ben ik op een prima camping (Municipal) op Ille Grande. Ook weer aan die Roze Kust.
Ik heb de wandelroute langs de kust rond het eiland gedaan van 7 km en weer alleen maar grijs graniet gespot.
Maar er wordt wel driftig gesurfd want er staat een harde wind. Dat dan weer wel.
Het is trouwens opvallend dat het hoogteverschil van de zee bij eb en vloed aan deze kusten enorm groot is. Bij eb kun je amper zien waar de zee is, liggen er vissersbootjes op het droge als vissen naar adem te happen en een paar uur later staat het water ineens voor je neus en dobberen de bootjes naar hartenlust. Wel bijzonder hoor.

Dit was alvast een stukje Bretagne.
Au revoir!