Bretagne 2

Het is me allemaal wat hier.
Tankproblemen, startproblemen en cappucino’s die € 3,60 per stuk kosten.
Ga er maar aan staan.
Maar het roze graniet heb ik gevonden, het weer is inmiddels práchtig, ik ben op hele mooie plaatsen geweest en sta nu op één van de 111 mooiste plekken in Frankrijk (Quiberon).
Dat is in het kort mijn verhaal.
Maar daar nemen jullie vast geen genoegen mee.

De Oude Dame weet inmiddels dat ik dol ben op Kapen. Of ze nou op het Noorden, Westen of Zuiden liggen maakt ons niet zoveel uit. Het zijn altijd spectaculaire plaatsen met adembenemende vergezichten. Ze rijdt me er altijd met plezier naar toe.
Dus zijn we, na het gelukkig toch nog aantreffen van een hoop roze graniet (alleen Ineke ziet blauw graniet), van Ile Grande langs de Noordkust naar Primel Tregastel gereden oftewel Pointe de Primel. Een mooie rit langs baaien en verstilde dorpjes.
Hier in de buurt ligt een préhistorische grafheuvel: de Cairn van Bernenez. Ik ben gek op begraafplaatsen dus heb ik die bezocht. Archeologen waren er aan het werk en daar heb ik even bij gestaan. Ze zeven de grond die ze er uit halen en ontdekken dan wel eens wat. Op dat moment vond hij een stukje verbrand hout van 6000 jaar oud. Hij ging bijna uit zijn dak. Ik bedacht me alleen maar dat ze in die tijd wel hele stevige bomen gehad moeten hebben zeg. Mijn hout vermolmt en er blijft niets van over.

Na drie Kapen had ik de kust voor even wel gezien en ben ik zuidwaarts afgeslagen naar het Regionale Park d’Armorique. Veel groen, veel haarspeldbochten, en weinig leven in de brouwerij.
We zijn een berg van 330 meter hoog opgereden (de Menez-Hom) en hebben genoten van het uitzicht. Als het De Oude Dame behaagt om over een paar weken de Mont Ventoux op te kruipen met haar 75 pk, liggen we hier natuurlijk dubbel om, maar voor nu was het prima.
Maar voor de rest was het er toch wel saai.
Dit tot groot ongenoegen van de Oude Dame die prompt weigerde om na de nachtstop normaal op gang te komen.
Oké, dan maar weer naar de kust en een Kaap.

Dat werd Cap de la Chévre op het schiereiland Crozon. Práchtig!
Daarna spurtte De Oude Dame uit zichzelf naar Cap du Van. Nóg prachtiger.
Onderweg heb ik het authentieke dorp Locornan bezocht. Het is er mooi en helemaal in oude stijl, als in ‘zonder zichtbare lantaarn- en telefoondraadpalen’.
Ik heb op beide Kapen klifwandelingen gemaakt langs delen van het Douanierspad dat langs de hele kustlijn van Bretagne loopt. Genieten!
Op enig moment kwam er op Cap du Van een Nederlandse camper aan die door zijn uiterlijk nogal opviel en veel lawaai maakte (450 pk).
Met de eigenaren maakte ik daarover een praatje, waarbij ik uiteraard mijn beste Nederlands uit de kast haalde. Na drie minuten vroeg zij of ik Zeeuwse was. Uh, ja… hoezo? Nou, omdat zij dat ook was.
Het scheelde niet veel dat ze zei: ‘O, jij bent Trinet van Stee uit Goes!’ (Wat ik in Nieuw Zeeland meemaakte). Dat vind ik, iets minder ver van huis, dan toch weer zó leuk!

Cap du Raz ligt vlakbij Cap du Van en is het meest westelijke punt van Frankrijk. Een Westkaap: wat wil Trinet nog meer. Hoppa, er naar toe.
Nou, daar had De Oude Dame ineens helemaal geen zin meer in. De rookwolken kwamen uit haar oren. Daar zijn we van schrik dus niet geweest. En ja Wil, die andere krachtterm werd toen ook gebruikt.
Zou ik nog met haar naar een puppy-cursus kunnen gaan om ze te leren luisteren?
Om haar uit te proberen (opvoeden is een kunst) ben ik naar de ‘Zuidkaap’ van Bretagne gereden: Pointe de Penmarc’h. Ik heb er heerlijk gefietst. De Oude Dame vond het goed.
Daarna naar Raguenez, verder Oostelijk aan de Zuidkust van Bretange. Een hele mooie omgeving, waar ik weer een deel van het Douanierspad heb gelopen. Ook dat vond ze goed.
Evenals hier in Quiberon: aan het einde van een lang smal schiereiland. Een toppertje en een aanrader!

Ik vind de omgeving en de natuur in Zuid-Bretagne spectaculairder dan in Noord-Bretagne. De kust is woester en de zee ook. De dorpjes zijn iets levendiger en er is meer te doen en te zien.
De omgeving herinnert me aan Wales. Ook omdat ze hier een andere taal gebruiken, het Bretons.

Maar hoe zit het nou met de startproblemen hoor ik jullie roepen.
Welnu, die zijn er niet iedere dag, maar ik werd er erg onzeker van. Dus woensdag eerst mijn garage in Goes gebeld. Daarna hier langs een VW-garage gegaan. De conclusie is dat de gloeibougie het loodje heeft gelegd. Ze hebben me allemaal verzekerd, bevestigd door probleemoplosser Luuk, dat dit geen groot probleem is. Hoe warmer het wordt, hoe minder last ze er van zal hebben. Dus gewoon doorkarren maar. Duim maar met me mee….

En hoe zit het met de tankproblemen.
Dat is dus wel een drama.
Veel pompstations zijn gesloten en die nog wel open zijn hebben een maximum aan inname ingesteld. Dat betekent dat ik om de dag moet tanken en dat kost minimaal een uur. Want ik sta daar dan niet alleen hé. Héél vervelend.
Ook daar word ik onzeker van, maar is niet op te lossen met een telefoontje.
Als de duimen nog kracht hebben? Graag!

Nog een dag of twee en ik ga Bretagne verlaten. De kust ga ik verruilen voor (een deel van) de Loire. Hoe dat gaat zal in het boek ‘De Oude Dame en ik’ worden opgenomen.
Voor nu: bekijk vooral de foto’s.

Bonne journée