Adieu Bretagne en de Loire

Heb ik even een berg gedaan de afgelopen week.
Afscheid genomen van Bretagne, de Loire gevolgd van St. Nazaire tot Tours en in Zuid-Oostelijke richting de Limousin (en de Berry) doorkruist.

Ik vond het moeilijk om Bretagne te verlaten. De laatste nachtstop was in Quimiac op een camperplaats vlakbij het strand. Ik ben daar ’s avonds bewust naar de zonsondergang gaan kijken en ’s morgens ben ik nog een keertje gelopen om ‘dag’ te zeggen tegen strand en zee.
Voorlopig ga ik dat panorama helemaal niet meer zien, laat staan de kliffen (zonder Jan van Genten).

Maar vóór Quimiac heb ik nog de megalieten en menhirs bezocht in Carnac en Locmariaquer.
Daar zijn er nogal wat. Obelix heeft het er maar druk mee gehad.
In Locmariaquer zou een pontje zijn over het meer van Morbihan. Daar was ik blij mee, anders moest ik helemaal om het meer heen rijden richting St Nazaire. Dat scheelde een hoop kilometers voor de inmiddels zeldzame brandstof.
Bij de VVV nagevraagd of dat pontje wel voer, want het zou ook zo maar een zomerpontje kunnen zijn. Nee hoor mademoiselle, die vaart iedere dag.
Mooi!!
Op tijd naar het pontje gereden en wat dacht je wat…..
Het was een fietspontje.
Het gezicht van de schipper was een feest om te zien.
Dus alsnog rond het meer gereden en zes keer mijn neus gestoten bij een benzinepomp. Maar gelukkig kon ik langs de hoofdweg 20 liter tanken waar ik maar vijf kwartier over heb gedaan. De file voor de pomp stond al op de vluchtstrook.
En het was ook nog dure diesel.
Op de camperplaats in Quimiac kwam een Nederlands stel aan die éérst de Loire hadden gedaan en nu naar Bretagne gingen. Leuk en mooi geweest? Jaha. Camper goed vol getankt? Neuheuh, hoezo? Die wisten dus echt nergens van. Ik ben best benieuwd hoe lang ze in Quimiac hebben moeten staan…

Maar goed, ik kon weer rijden, maar niet meer héél ver.
Gestopt in St. Viaud (vlak na St. Nazaire) op een leuke plek met nog steeds prachtig weer. Dus ik dacht, kan mij het schelen, ik ga hier gewoon vier dagen in het zonnetje zitten en fietsen langs de Loire. Zoek het allemaal uit met je protesten. Mij zul je niet hebben.
Helaas kostte de cappucino in het nabijgelegen koffietentje € 3,80. Of ik op de Place L’Etoile in Parijs zat in plaats van in een dorp met 600 zielen. Ja Francien, het kan dus nog erger.
Máár: ’s avonds kwam er een Franse mede-camperaar naar me toe en vertelde dat er de volgende ochtend Diesel te verkrijgen was in een dorpje verderop. Fransen zijn écht heel aardig.
Ik heb de wekker gezet en om 7.05 uur was ik bij de betreffende benzinepomp. Haha, ik was de vierde klant en was dus in een mum aan de beurt. Je mocht helemaal vol tanken tegen een normale prijs. Nou, geloof het gerust, zo vol heb ik haar nog nooit gepompt!
Ik was he-le-maal opgelucht!

Toen maar gelijk doorgereden, vlak langs de Loire op een leuke, smalle en bochtige weg. Maar de Loire vond ik maar doods hoor. Geen boot, geen kano, alleen maar bruin stromend water.
De alom bekende kastelen zijn op dit deel van de Loire nooit aangekomen.
In Oudon heb ik een camping opgezocht, vlak aan de rivier.
Daar zag ik dat er een rondvaart te boeken was van 1,5 uur over de Loire. Het was zo warm dat ik daar erg veel zin in kreeg en dat dus ook heb gedaan.
Tja, wat zal ik er van zeggen… De schipper probeerde er wat leuks van te maken, maar mij kon hij niet boeien. De aalscholvers zitten bij mij thuis om de hoek ook hun vleugels te drogen.
Alleen werd er daar wel gekayakt, dus Linda en Michiel heb ik toch maar mooi op de foto gekregen (gna, gna).

Bij terugkomst op de camping ging het regenen en dat doet het tot nu toe nog…
Dus de dag erna heb ik de camper op een parkeerplaats langs de Loire geparkeerd, tussen zes andere campers in, heb de hele dag zitten lezen, bakkie thee er bij, zo nu en dan een blik op de Loire geworpen (niks te zien), en ben zo de dag doorgekomen. Wat een triestheid ineens.
Maar kastelen moest en zou ik zien.
De volgende dag de toeristische route langs de Loire verder gevolgd en naar het kasteel van Langeais gereden en daarna naar het kasteel van Villandry. Allebei vlak voor Tours.
Mooi, maar ik heb er wel wat stoms meegemaakt…
Ik wilde namelijk een foto maken vanaf de kasteelmuur (te gierig om entree te betalen, alles uitgegeven aan de cappucino), maar daarvoor moest ik een modderpadje oplopen.
Het was door de regen zó glibberig dat ik halverwege terug naar beneden gleed. Ál mijn kleren, handen en schoenen zaten dik onder de blubber. Je wil niet weten hoe ik teruggelopen ben naar de parkeerplaats vol met campers (hoofd naar beneden, sjaal quasi zwabberend voor mijn blubberbroek). Ik zag er niet uit.
Er ligt nu dus ergens een plastic zak te meuren in de camper.

Na Tours ben ik op het gemakje zuid-oostwaarts gereden om de 400 km te overbruggen naar de volgende Kris-Kras-attractie: de vulkanen in het gebied onder Clermont Ferrand.
Het viel me op dat er onderweg veel Roma-kampen naast de doorgaande wegen liggen. Ik vind het maar een deprimerend tafereel.
De omgeving in De Berry is groen en glooiend, met overal bloeiende gele brem langs de weg. Een plaatje om te zien. Maar de voortdurende regen nodigde niet echt uit om onderweg te stoppen voor een foto of een fiets- of wandeltochtje. Jammer!
Deze omgeving kent veel moerasgebieden. De regen doet daar geen goed aan.
Kan ik weer tanken, krijg ik overstromingsgevaar. Het moet niet gekker worden.
Op veel binnenwegen stonden waarschuwingsborden met de tekst ‘inondation’. Dat duurde even voor ik die helder had.
Laat ik het er op houden dat het onderstel van De Oude Dame volkomen schoongewassen is…

Voor de lezers die tips op willen doen voor stops onderweg: Felletin en omgeving. Vlak onder Aubusson. Leuk dorpje, prima camperplek en het verderop gelegen dorp Crocq is een authentieke topper met uitzicht over de vulkanen van de Auvergne.

Met nieuw opgedane energie, en graag weer zon, kan ik aan het volgende hoofdstuk beginnen.
Au revoir.