Dat was de Auvergne

Man, man. Vrouw, vrouw.
Wat zie ik toch mooie dingen, rij ik door prachtige natuur en ontmoet ik aardige mensen.
Een hyena kruiste mijn pad en de roofvogels vliegen in grote getale om me heen.
De inundation is over, het weer is goed, dus mij hoor je niet klagen.
Ik heb het prima naar mijn zin.

De Auvergne is vooral beroemd door de vele vulkanen en hier en daar een serieuze berg.
Een van die vulkanen is de (beroemde) Puy de Dome. Puy is een herleiding van het Latijnse woord ‘podium’. Redelijk raadselachtig, dus heb ik Puy de Dome verbasterd naar Mount Doom.
Deze Mount Doom heb ik beklommen (1415 meter). Je kon ook met een panoramatrein, maar dat vind ik dan ál te gemakkelijk (en te duur natuurlijk).
Het was me nogal een klim… (en dan kom je op de heen- en terugweg jonge mannen tegen die hem hardlopend vier maal op een dag ‘nemen’). Eenmaal puffend en hijgend boven aangekomen, wachtte me een kleine desillusie.
Ten eerste zat er een wolk uit te rusten op de top, ten tweede stond er een ruïne van de tempel Mercure (mooi!) maar met vlak ernaast een giga-zendmast van de Franse televisie. Horizonvervuiling ten top.
Van schrik heb ik eerst een cappucino genuttigd in het bergrestaurant die maar € 3,70 kostte. Viel me alles mee.
Zo kwam ik de schrik te boven en kon ik gaan genieten van het (mistige) uitzicht.
Wie weet trouwens nog dat in de Tour de France van 1964 Poulidor en Anquetil hier op Mount Doom bloedstollend streden om de etappezege? Zou Francien moeten kunnen weten (leuk man: aan de Sorbonne studeren in de sixties!).

De dag erna naar een ander podium gereden: de Puy de Sancy. Die is 1885 meter hoog. In de winter wordt hij gebruikt als skihelling. De camperplaats lag al op 1000 meter hoogte, dus was ik van mening dat ik ook deze Mount best kon beklimmen.
Jammer, maar helaas: dat was een brug te ver. Toen ik halverwege was, twijfelde ik al en toen de lucht ineens betrok, had ik een prima smoes om terug te gaan. Eenmaal weer beneden zag ik dat ik ook met een kabelcabine naar boven had gekund. Dat gemak was hier eigenlijk wel fijn geweest.
Maar ja, intussen was het gaan regenen en lag ook de Sancy zwaar in de mist.
Al met al had ik tijdens de halve klim in ieder geval prachtige uitzichten kunnen bewonderen.

Onderweg heb ik het Doornroosje-kasteel van Cordes en de kerk van Orcines bezocht. Ja Ineke, ook ik hou van die vorm van cultuur.
En ik belandde onverwachts op een vreselijk mooi uitzichtpunt waar je tussen twee rotsen uitkeek op het dal: de Roche Tuillere en de Roche Sanadoire. Dat zijn dan van die plaatsen waar je alleen maar kunt fluisteren ‘o, wat móói’. Ik word van dat soort natuurverschijnselen altijd een beetje emotioneel.
Verder Zuidwaarts ben ik over de Gorges de Courgoul gereden (bij Valbeleix), een toeristische route door vulkaangebied. Mooi, mooi, mooi!
Het is nog helemaal niet druk met toeristen, dus over het algemeen kom ik op de bergachtige, smalle, kronkelende wegen drie auto’s/campers tegen en word ik er door vijf ingehaald. Helemaal top!

Op de camperplaatsen is het ook niet superdruk, wel gezellig druk. Engelsen, Italianen, Duitsers, Belgen, Nederlanders en natuurlijk Fransen, spreken elkaar met handen en voeten aan. Met dit mooie weer zit iedereen buiten en is een gesprekje zó aangeknoopt.

De meeste dorpen waar ik doorrij en/of onderweg overnacht, lijken uitgestorven. Veel huizen verwaarloosd, te koop of helemaal afgesloten met houten luiken. De enige bewegingen die je er ziet zijn rond ‘de Marie’ en de Boulangerie. Want die heeft ieder dorp.

In Vernet-La-Verenne, ook zo’n met kranten dichtgeplakt dorp, was ik ’s middags even een rondje gaan lopen. Fietsen lukt me in deze omgeving niet echt: veels te steil!
En wat dacht je wat? In al die uitgestorvenheid werd het ineens heel druk. Wegafzettingen, hamburgerkarren die aangesneld kwamen, terrassen die volliepen.
Bleek er die dag een autorace te zijn van Issoire naar Vernet-La-Verenne (of all places). Dwars door het dorp scheurden er van die bolides waarin die jongeman van Verstappen ook raced (reest).
Héél leuk om dat eens te zien. Zéker in zo’n dood dorp.

Verder Oostelijk in de Auvergne kwam ik in het gebied dat de Haute Loire heet. Weer die Loire? Dat zal toch niet?
In Retournac was ik op een camperplaats die langs een bruine soep-rivier lag. Ja hoor: de Loire!
En wéér geen kasteel te bekennen. De Loire en ik hebben ergens nog iets goed te maken…
Op die camperplaats kwam er een kleine Renault-camper uit 1957 aansukkelen (45 PK). En: het waren Nederlanders. Daar moest en zou ik dus ook een foto van maken…
Dus Clazien, je kunt weer foto’s kijken hoor!

Het vulkanenlandschap van de Auvergne kan ik afstrepen op mijn ‘to-do lijst’.
Vanaf nu rij ik verder Oostwaarts naar de Rhône, die ik over ga steken, om de Drôme te gaan ontdekken. Ik blijf westelijk van Grenoble, dus Ineke, nee ik kom niet om een bakkie.

Het volgende avontuur kan beginnen!