De Provence

Behalve om wat meer van Frankrijk zien, is het doel van deze trip zeker ook de beklimming van de Mont Ventoux. Met De Oude Dame dan hé.
Nou, dat is gelukt!
Ik vond het spannend, mooi en enerverend.
En een prima prestatie van ons beiden. Best weer iets om trots op te zijn.

Ik wilde dat doen op een zonnige en heldere dag. Want ja, je wilt daar bovenop dan ook wel wat zien.
Eigenlijk is het de hele week prachtig weer geweest, maar ik werd er toch een beetje zenuwachtig van. Zal je altijd zien: ga je eerst andere dingen bekijken en beleven en de dag dat de Ventoux dan aan de beurt is, hangt er een wolk omheen.
Zodra ik in de Vaucluse was (het gebied waar de Mont staat) heb ik de stoute schoenen dan ook snel aangetrokken en ben naar boven gesukkeld. Het was een behoorlijke klim en De Oude Dame raakte aardig aan de kook (nee, niet die coke).
Het was best druk, vooral met fietsers en motorrijders. Bij iedere bocht was het opletten geblazen. Voor zowel stijgers als dalers.
Zo zag ik een club fietsers van Unicef, een gesponsorde club die fietste voor MS én de mannen van ’het verzetje’ uit Geleen (met bierbuik). Dat kun je dan namelijk allemaal op hun rug lezen onderweg.
Die clubs vallen tijdens de beklimming helemaal uit elkaar, dus iedere keer had ik vooral weer een andere bierbuik bijna op de motorkap.
Boven aangekomen heb ik gesmuld van het uitzicht én de smartelijke ‘finish’ van de fietsers.
Vooral de amateurs dan hé.
‘Het verzetje’ maakte er daar boven een feestje van. Ik heb wat foto’s voor ze gemaakt zeg.
Maar daarna moesten ze nog afdalen… Dat is ook niet makkelijk hoor: zó hard dat dat gaat!
Volgens mij heb ik ze allemaal beneden weer zien staan, dus die konden allemaal weer gezond terug naar Geleen.
Ik heb een geweldige dag gehad op die Ventoux!

In Sault, aan de voet van de Mont Ventoux, heb ik twee dagen op een camperplaats gestaan. ’S morgens zie je de clubs zich op de markt verzamelen voor vertrek en ’s middags zie je ze één voor één terugkomen. Dan zien ze er trouwens héél anders uit dan ’s morgens.
Een van de clubs had een paar fysiotherapeuten mee en die hadden hun behandeltafels op het marktpleintje uitgeklapt. De ene na de andere fietser liet zich uitgeteld masseren. Een heerlijk schouwspel en dat was voor mij dus nóg eens (na)genieten van de Mont Ventoux.
Zelf heb ik in de omgeving van Sault ook een fietstochtje gemaakt. Zwaar hoor, want er is daar nergens een vlakke weg te bekennen. Maar een verschrikkelijk mooie omgeving.
Mét lavendelvelden! Ja, ja.

Bij Monieux was er weer een ‘Gorges’ (ravijn) te berijden en wel de Gorges de Nesque. Na twee dagen rust was ik wel weer toe aan een moeilijk ritje. Bij de VVV had ik nagevraagd of het te doen was met een camper. Ja hoor, als die maar niet hoger is dan 3.40m. Dat is ze niet, dus hoppa, daar gaat ze.
Toen ik de Gorges opdraaide zei Bram van de TomTom: keer om! Ga terug! Probeer om te draaien! En er kwam een tekentje dat het geen weg voor campers was.
Quoi? De mevrouw van de VVV zei dat het kon! Ik werd er behoorlijk nerveus van want er was daar ook geen mogelijkheid om simpel om te draaien.
Bij de eerste de beste stop op een belvedère keek er vervolgens een man héél ongelovig naar mij en De Oude Dame.
Quoi?? De mevrouw van de VVV zei dat het kon! Ik werd nóg nerveuzer natuurlijk. Ik zag ook absoluut geen andere camper op de weg.
Maar ik moest wel dóór.
Vlak voor een van de vele bochten stond er een rond verkeersbord met de aanduiding ‘niet hoger dan 3 m’.
Quoi? Allemachtig: heb ik dit?
Eenmaal de bocht om bleek het tunneltje aan de zijkanten niet hoger te zijn dan 3 meter, maar in het midden 3.40m. Pffff, daar kwam ik goed vanaf zeg. Op die manier kwamen er nog een paar van die tunneltjes en ik heb me niet meer zenuwachtig laten maken. Maar het was weer wel een spannende rit hoor!

Vóór ik naar de Vaucluse ging ben ik trouwens nog aan het meer van St. Croix du Verdon gelegerd geweest. Dat was een partijtje mooi daar.
Het meer is zo blauw als de Donau (?) en het kleine dorpje zelf ligt bovenop een rots aan het meer.
De camperplaats was naast de Jeu de Boules-baan: ook zo leuk. Dat is daar werkelijk een nationale sport hoor.
Ik was er op midzomer en voor die gelegenheid (niet voor mij, maar voor midzomer) was er door een naastgelegen restaurant een bluesband gecontracteerd.
Moet je je voorstellen: aan dat wonderschone meer, met de kloof van Verdon aan de overkant, de ondergaande zon die daar op schijnt en dan Satisfaction van de Stones horen. Wow, ik heb me daar staan swingen met de Jeu-de-Boulers!

Maar nu weer terug naar toeristisch allerlei: In de Vaucluse ligt het dorpje Gordes. Dat dorp hangt een soortje aan een rots en staat in alle brochures over de Provence. Dat moet je dus gezien hebben.
Ik er naar toe. Via een vrij lange, hele smalle, steile weg. Dus met 20 auto’s achter me aan want ik kan niet harder dan 30 km per uur op zo’n weg. Maar eindelijk: daar was het dorp.
Én vijf bussen Japanners, honderd auto’s die allemaal een parkeerplaats zochten in de smalle straatjes en een aantal grote brede campers. Een gekkenhuis!
Weet je, ik heb dat dan ineens gezien. Ik heb gewoon he-le-maal niks met van die toeristische plekken. Bovendien had ik al een aantal hele leuke dorpjes gezien die er niet voor onder deden. Daar liepen dan drie toeristen (waarvan ik er een was) en dan kun je lekker op je gemakje bewonderend door die smalle straatjes dwalen.
In tegenstelling tot de verlaten en dooie dorpen die ik eerder tegengekomen ben, zijn de dorpen in de Provence super mooi. Veel bloemen aan de gevels, mooi geverfde deuren en luiken, goed onderhouden straatjes en leuke kleine winkeltjes. Helemaal top.
Dus was het in Gordes een kwestie van snel een foto maken uit het raampje, en wegwezen. Dat was dus net zo ontluisterend als de Côte d’Azur.

Zondag heb ik de Colorado Provencale in Rustrel bezocht.
Dat is een oude steengroeve waar ze ooit okerkleurige steen delfden. Er is een wandeling van drie uur uitgezet door de groeve en ik vond het werkelijk práchtig. Een aanrader voor wie naar de Provence gaat.
Op de camperplaats aldaar stond er een bejaarde Duitser naast me. Ik vond het op het eerste (en tweede) gezicht al een bullebak, maar allèè wat heb ik er mee te maken.
Tot hij ’s morgens vóór hij wegreed nog gauw even zijn afvalwater op de plaats weg liet lopen.
Met dit warme weer meurt dat verschrikkelijk en dat dóe je gewoon niet. Tien meter verder was er zelfs een afvalwaterput voor campers!
Toen ik zijn nummerbord bekeek bleek dat hij uit ‘MH’ kwam. Ik heb bedacht dat hij vast en zeker de oud-burgemeester van Mauthausen was (ooohoo). Wát een eikel.
Ik word er wéér kwaad om, nu ik het opschrijf.

Voor de rest heb ik alleen maar aardige mensen ontmoet. Veelal Nederlanders en ook weer Zeeuwen. Leuk is dat toch.
En het is nog steeds erg warm hier. Tussen de 30 en 35 graden. Alleen in de schaduw is het uit te houden, maar dat lukt niet altijd. Niet voor mij en niet voor De Oude Dame. De chocolade en de Sprenkeltjes van de Aldi zijn dan ook niet meer vast te houden: een blubberzooi is het geworden.
Op een camping heb ik mezelf twee keer teruggevonden in een zwembad (ik in een zwembad…). Het was anders niet te harden.
Sorry, voor jullie met al die regen.

Momenteel zit mijn hoofd heel erg vol met alle indrukken en ervaringen van de zes weken dat ik nu onderweg ben. Ik merk dat ik zin krijg in een lijnrechte zesbaans-snelweg….
Dus nu even twee dagen op een camping aan de rivier de Ardeche bijkomen en dan trek ik op het gemakje verder door de Ardèche. Daarna zal het gezwind op huis aankoersen worden.
Daar horen jullie vast weer van.