Ruim vier weken van huis
Door: Trinet
Blijf op de hoogte en volg Trinet
21 Mei 2011 | Noorwegen, Oslo
Vaak wordt er aan me gevraagd hoe het ‘alleen-reizen’ me vergaat.
Nou, mocht het nog niet opgevallen zijn, eigenlijk héél erg goed!
De indrukken die ik opdoe, de belevenissen, het effect wat deze grootse natuur op me heeft, de ervaringen met rijden op bijzondere wegen: mijn gevoel is steeds heel erg puur en dicht bij mezelf omdat ik het alléén beleef. Niemand die mijn gevoel relativeert of er heel anders over denkt, waardoor je kan gaan twijfelen aan jezelf. Ik beleef alles heel intens.
En ik bepaal iedere dag zélf wat ik ga doen, waar ik heen ga, en waar ik ga overnachten, omdat ík meen dat te moeten doen. En als het hier of daar wel eens wat ‘minder’ bevalt, heb ik dat zélf gedaan. Ik kan niemand anders hiervoor de verantwoordelijkheid in de schoenen schuiven.
Het voelt gewoon zó goed!
En ik red het voorlopig toch maar mooi op mijn eentje!
Natuurlijk is het ook heerlijk om je gevoelens en ervaringen tijdens zo’n bijzondere reis direct te kunnen delen, maar dat doe ik (zij het met iets vertraging) met jullie via mijn weblog. Ik besteed daar tijd en zorg aan omdat het mijn manier van ‘vertellen en delen’ is.
En daarom zijn de reacties op mijn weblog én de mailtjes die ik in mijn mailbox van Hotmail aantref, heel erg belangrijk voor me. Want feedback heeft ieder mens nodig. En die feedback van jullie is stuk voor stuk hartverwarmend!
Dus, (onbekende) meelezers, geneer je niet en reageer. Zoals Anne Marije! Leuk!! Jammer dat ik niet meer in Stavanger kom.
Als jullie dit volhouden, hou ik het ook vol.
Dit was de behandeling van de eerste FAQ. Een volgende keer komt de tweede FAQ aan de beurt: ‘Wat kook je zoal iedere dag’ (ben ik gauw mee klaar…).
De laatste keer dat ik jullie ‘sprak’ was ik net op het vogeleiland Runde aangeland. Niet dat het zo gemakkelijk was om daar te komen. Ik moest eerst over vier eenpersoons-bruggen zien te komen en maar hopen dat het niet ging stormen, want dan werden ze afgesloten… Het lijkt Schouwen wel.
Er zijn op Runde dus heel veel vogels. Meeuwen, meeuwen, en meeuwen heb ik gezien. Want die ken ik. De rest van het gevogelte zei me niks.
Maar ik ging ook eigenlijk alleen voor de papegaaiduikers. Die zijn zo leuk om te zien.
Er werd me verteld dat ik ’s avonds na 19.00 uur de vogelrots moest bezoeken, want dan kwamen de papegaaiduikers allemaal terug op honk.
Dus ik heb me twee dagen te pletter geklommen, eerst overdag en toen ’s avonds nóg een keer om dit schouwspel te kunnen meemaken.
Op de rots aangekomen trof ik een hele stoet paparazzifotografen aan. Ik nog kijken of Maxima misschien ergens rond liep, maar nee, die zag ik niet. Ik ben het schouwspel maar eens van een afstandje gaan bekijken (ook om uit te hijgen) en toen begreep ik het.
Met dat soort fototoestellen kun je de papegaaiduikers zien!
Daar stond ik dan met mijn Nikon coolpix 2200. Lekker klein, ligt gemakkelijk in je hand, klikken en klaar is de foto..
Ik geneerde me dood!
Dus ík heb de papegaaiduikers helaas niet kunnen zien….
Maar er zijn nog genoeg nieuwe kansen tijdens mijn reis. Ze vliegen rond tot aan de Noordkaap toe. Dus ik houd moed.
Na Runde ben ik naar Alesund gegaan om dinsdag 17 mei de nationale feestdag mee te kunnen maken. Nou Laila, je hebt niks overdreven. Wat een aangelegenheid!
Ik stond op een camping aan de buitenrand van Alesund en ik zou die ochtend met de bus naar het centrum gaan om de optocht te kunnen zien. Ik kon niet eens oversteken om naar de bushalte te gaan! Eén file met auto’s richting centrum waarin verklede mensen zaten.
En toen de bus! Overvol, eveneens met schitterend verklede mensen. Ik heb mijn ogen uitgekeken. En wederom viel ik uit de toon, niet met mijn fototoestel, maar met mijn spijkerbroek.. Wat een prachtige klederdrachten heb ik gezien.
Helaas regende het die morgen, dus de optocht was een natte aangelegenheid. Maar ik heb wel mee kunnen maken wat deze dag voor de Noren betekent hoor. Zó enthousiast, zó vaderlandslievend, zó betrokken op elkaar. En zóveel Noorse vlaggen! Helemaal geweldig.
Na de optocht ging iedereen snel naar huis en kon ik op mijn gemakje Alesund bekijken.
Het leek allemaal veel op Bergen. Ook de stad Alesund ligt, net als Bergen, verdeeld over een aantal eilanden.
Nu was ik niet op de Floibanen met uitzicht over Bergen, maar op de berg Aksla bij de Fellstua waar je een mooi uitzicht had over Alesund.
Nu keek ik niet naar de zes huisjes op de Bryggen in Bergen, maar naar de zes Art-Nouveau huizen in Alesund.
Maar ik ben er geweest en ik heb het gezien, en dat was helemaal goed.
Woensdag ben ik vertrokken richting een hoogtepunt van de Noordkaap-expeditie: het berijden van de Trollstigen (het trollenpad).
De weg vanaf Alesund, de E36, was een hele mooie weg. Zoiets als de Oost-Westweg op Noord-Beveland. Zó saai. Ik viel bijna in slaap.
Na een nachtelijke tussenstop in Andalsnes (zo’n gat dat ik er niet eens kon pinnen en ik zat zonder ore’s !) heb ik donderdag diep naar mijn buik geademd, de spanning laten komen en ben met de borst vooruit de Trollstigen opgedoken.
De Trollstigen ligt in het Romsdal en deze weg gaat heel snel van 30 meter naar 800 meter hoogte. Het gemiddelde stijgingspercentage is 10%. De bergen langs de weg rijzen 1000 meter loodrecht omhoog. Da’s hoog hoor!
Het is de drukst bereden toeristische route van Noorwegen en trouwens ook alleen maar bruikbaar als toeristische route. En er zitten elf écht venijnige haarspeldbochten in deze smalle weg. Je rijdt heel dicht langs de afgrond en die is héél diep! Hier moet je echt geen last van hoogtevrees hebben.
En wat was ik weer blij dat het nog geen toeristenseizoen is zeg. Je zal op die weg tien bussen tegenkomen met japanners. Dan had ik achteruit terug moeten rijden. Echt niet!
Wat wás het een ervaring! Wát geweldig! Wát mooi! Wát eng! Dóódeng!
Stik spannend!
Zo kan ik mijn gevoelens achteraf verwoorden. Mijn beperkte woordenschat onderweg, van meestal drie letters, was ietsje anders…
Ik hoorde later dat de Trollstigen pas deze week weer open was gesteld voor het verkeer na de winterstop. Heb ik weer even mazzel.
Een hele dikke tien deel ik uit!!!
Na deze enerverende ervaring ben ik op een camping terecht gekomen waarvan de eigenaren Nederlanders bleken te zijn. Zij hoorde onmiddellijk aan mijn Engels dat ik Nederlandse was (terwijl ik gewoon vroeg: ‘doe joe hef a plees for mie’).
Na de kennismaking deed ze snikkend en nagelbijtend haar verhaal. En volgens mij zit ik nu zeker te weten in een komende aflevering van ‘Ik vertrek’.
Ze hebben hier nu twee jaar deze camping, maar blijken achteraf opgelicht te zijn. In Nederland huis verkocht, spaargeld geïnvesteerd en nu moeten ze hoogstwaarschijnlijk binnenkort terug naar ‘huis’. Al het geld op, alle dromen vervlogen, twee kinderen wéér uit hun omgeving halen en opnieuw beginnen met niks.
Errug!
Maar je komt er wel mee op televisie…
Dus ben ik nog maar een nachtje blijven staan en heb al met al een leuk contact met hen gehad. En Nel, ze waren blij met de Margriet die je meegegeven had!
Ondanks mijn zelfzuchtige trekjes deze reis loop ik tussendoor toch ook wel mee te leven met anderen hoor. Ik kan het niet laten.
Wat mij brengt op de derde FAQ: ‘Heb je leuke of bijzondere ontmoetingen onderweg’.
Ook daarover een volgende keer meer…
Tot dan!
Nou, mocht het nog niet opgevallen zijn, eigenlijk héél erg goed!
De indrukken die ik opdoe, de belevenissen, het effect wat deze grootse natuur op me heeft, de ervaringen met rijden op bijzondere wegen: mijn gevoel is steeds heel erg puur en dicht bij mezelf omdat ik het alléén beleef. Niemand die mijn gevoel relativeert of er heel anders over denkt, waardoor je kan gaan twijfelen aan jezelf. Ik beleef alles heel intens.
En ik bepaal iedere dag zélf wat ik ga doen, waar ik heen ga, en waar ik ga overnachten, omdat ík meen dat te moeten doen. En als het hier of daar wel eens wat ‘minder’ bevalt, heb ik dat zélf gedaan. Ik kan niemand anders hiervoor de verantwoordelijkheid in de schoenen schuiven.
Het voelt gewoon zó goed!
En ik red het voorlopig toch maar mooi op mijn eentje!
Natuurlijk is het ook heerlijk om je gevoelens en ervaringen tijdens zo’n bijzondere reis direct te kunnen delen, maar dat doe ik (zij het met iets vertraging) met jullie via mijn weblog. Ik besteed daar tijd en zorg aan omdat het mijn manier van ‘vertellen en delen’ is.
En daarom zijn de reacties op mijn weblog én de mailtjes die ik in mijn mailbox van Hotmail aantref, heel erg belangrijk voor me. Want feedback heeft ieder mens nodig. En die feedback van jullie is stuk voor stuk hartverwarmend!
Dus, (onbekende) meelezers, geneer je niet en reageer. Zoals Anne Marije! Leuk!! Jammer dat ik niet meer in Stavanger kom.
Als jullie dit volhouden, hou ik het ook vol.
Dit was de behandeling van de eerste FAQ. Een volgende keer komt de tweede FAQ aan de beurt: ‘Wat kook je zoal iedere dag’ (ben ik gauw mee klaar…).
De laatste keer dat ik jullie ‘sprak’ was ik net op het vogeleiland Runde aangeland. Niet dat het zo gemakkelijk was om daar te komen. Ik moest eerst over vier eenpersoons-bruggen zien te komen en maar hopen dat het niet ging stormen, want dan werden ze afgesloten… Het lijkt Schouwen wel.
Er zijn op Runde dus heel veel vogels. Meeuwen, meeuwen, en meeuwen heb ik gezien. Want die ken ik. De rest van het gevogelte zei me niks.
Maar ik ging ook eigenlijk alleen voor de papegaaiduikers. Die zijn zo leuk om te zien.
Er werd me verteld dat ik ’s avonds na 19.00 uur de vogelrots moest bezoeken, want dan kwamen de papegaaiduikers allemaal terug op honk.
Dus ik heb me twee dagen te pletter geklommen, eerst overdag en toen ’s avonds nóg een keer om dit schouwspel te kunnen meemaken.
Op de rots aangekomen trof ik een hele stoet paparazzifotografen aan. Ik nog kijken of Maxima misschien ergens rond liep, maar nee, die zag ik niet. Ik ben het schouwspel maar eens van een afstandje gaan bekijken (ook om uit te hijgen) en toen begreep ik het.
Met dat soort fototoestellen kun je de papegaaiduikers zien!
Daar stond ik dan met mijn Nikon coolpix 2200. Lekker klein, ligt gemakkelijk in je hand, klikken en klaar is de foto..
Ik geneerde me dood!
Dus ík heb de papegaaiduikers helaas niet kunnen zien….
Maar er zijn nog genoeg nieuwe kansen tijdens mijn reis. Ze vliegen rond tot aan de Noordkaap toe. Dus ik houd moed.
Na Runde ben ik naar Alesund gegaan om dinsdag 17 mei de nationale feestdag mee te kunnen maken. Nou Laila, je hebt niks overdreven. Wat een aangelegenheid!
Ik stond op een camping aan de buitenrand van Alesund en ik zou die ochtend met de bus naar het centrum gaan om de optocht te kunnen zien. Ik kon niet eens oversteken om naar de bushalte te gaan! Eén file met auto’s richting centrum waarin verklede mensen zaten.
En toen de bus! Overvol, eveneens met schitterend verklede mensen. Ik heb mijn ogen uitgekeken. En wederom viel ik uit de toon, niet met mijn fototoestel, maar met mijn spijkerbroek.. Wat een prachtige klederdrachten heb ik gezien.
Helaas regende het die morgen, dus de optocht was een natte aangelegenheid. Maar ik heb wel mee kunnen maken wat deze dag voor de Noren betekent hoor. Zó enthousiast, zó vaderlandslievend, zó betrokken op elkaar. En zóveel Noorse vlaggen! Helemaal geweldig.
Na de optocht ging iedereen snel naar huis en kon ik op mijn gemakje Alesund bekijken.
Het leek allemaal veel op Bergen. Ook de stad Alesund ligt, net als Bergen, verdeeld over een aantal eilanden.
Nu was ik niet op de Floibanen met uitzicht over Bergen, maar op de berg Aksla bij de Fellstua waar je een mooi uitzicht had over Alesund.
Nu keek ik niet naar de zes huisjes op de Bryggen in Bergen, maar naar de zes Art-Nouveau huizen in Alesund.
Maar ik ben er geweest en ik heb het gezien, en dat was helemaal goed.
Woensdag ben ik vertrokken richting een hoogtepunt van de Noordkaap-expeditie: het berijden van de Trollstigen (het trollenpad).
De weg vanaf Alesund, de E36, was een hele mooie weg. Zoiets als de Oost-Westweg op Noord-Beveland. Zó saai. Ik viel bijna in slaap.
Na een nachtelijke tussenstop in Andalsnes (zo’n gat dat ik er niet eens kon pinnen en ik zat zonder ore’s !) heb ik donderdag diep naar mijn buik geademd, de spanning laten komen en ben met de borst vooruit de Trollstigen opgedoken.
De Trollstigen ligt in het Romsdal en deze weg gaat heel snel van 30 meter naar 800 meter hoogte. Het gemiddelde stijgingspercentage is 10%. De bergen langs de weg rijzen 1000 meter loodrecht omhoog. Da’s hoog hoor!
Het is de drukst bereden toeristische route van Noorwegen en trouwens ook alleen maar bruikbaar als toeristische route. En er zitten elf écht venijnige haarspeldbochten in deze smalle weg. Je rijdt heel dicht langs de afgrond en die is héél diep! Hier moet je echt geen last van hoogtevrees hebben.
En wat was ik weer blij dat het nog geen toeristenseizoen is zeg. Je zal op die weg tien bussen tegenkomen met japanners. Dan had ik achteruit terug moeten rijden. Echt niet!
Wat wás het een ervaring! Wát geweldig! Wát mooi! Wát eng! Dóódeng!
Stik spannend!
Zo kan ik mijn gevoelens achteraf verwoorden. Mijn beperkte woordenschat onderweg, van meestal drie letters, was ietsje anders…
Ik hoorde later dat de Trollstigen pas deze week weer open was gesteld voor het verkeer na de winterstop. Heb ik weer even mazzel.
Een hele dikke tien deel ik uit!!!
Na deze enerverende ervaring ben ik op een camping terecht gekomen waarvan de eigenaren Nederlanders bleken te zijn. Zij hoorde onmiddellijk aan mijn Engels dat ik Nederlandse was (terwijl ik gewoon vroeg: ‘doe joe hef a plees for mie’).
Na de kennismaking deed ze snikkend en nagelbijtend haar verhaal. En volgens mij zit ik nu zeker te weten in een komende aflevering van ‘Ik vertrek’.
Ze hebben hier nu twee jaar deze camping, maar blijken achteraf opgelicht te zijn. In Nederland huis verkocht, spaargeld geïnvesteerd en nu moeten ze hoogstwaarschijnlijk binnenkort terug naar ‘huis’. Al het geld op, alle dromen vervlogen, twee kinderen wéér uit hun omgeving halen en opnieuw beginnen met niks.
Errug!
Maar je komt er wel mee op televisie…
Dus ben ik nog maar een nachtje blijven staan en heb al met al een leuk contact met hen gehad. En Nel, ze waren blij met de Margriet die je meegegeven had!
Ondanks mijn zelfzuchtige trekjes deze reis loop ik tussendoor toch ook wel mee te leven met anderen hoor. Ik kan het niet laten.
Wat mij brengt op de derde FAQ: ‘Heb je leuke of bijzondere ontmoetingen onderweg’.
Ook daarover een volgende keer meer…
Tot dan!
-
21 Mei 2011 - 09:19
Anne Marije:
Trollstigen ( de trollentrap )....tja
De eerste keer scheen de zon in het dal en eindigden we bovenaan in een sneeuwstorm en dikke mist in juni!
De tweede keer dus helemaal verbaasd over het uitzicht. Het is een ervaring om nooit meer te vergeten!
Met de gedachte aan die weg en jij rijdend in een camper kan ik alleen maar nog meer respect voor je hebben dat je het gedaan hebt!
ps wij kwamen dus wel de touringcars met toeristen tegen waar we voor moesten uitwijken ;) -
21 Mei 2011 - 12:43
Lies En Schoonzoon:
Stik spannend!!!!!!!
Wat een leuk verhaal weer om te lezen!!!! Martijn en ik hebben er van genoten....
Het meest spannende nieuws hier is dat Sinterklaas er mee stopt...maar je kijkt misschien zelf wel eens op nu.nl?!?!?
Vandaag is het hier schitterend weer, dus ik zal een zonnestraaltje of 10 voor je vangen, ha ha.
Ik mail je zo nog een foto van 'thuis' door, dus check je mail maar!
Geniet er van, dikke kus, je kinders -
21 Mei 2011 - 21:48
Edzard:
Hoi Trinet, natuurlijk had ik weer niet in de gaten dat ik via deze waarbenjijnu-lijn je machtige reis kan volgen: ga ik vaker doen. Het is een soort van pelgrimage of retraite, het alleen reizen dat je doet, waarbij je op jezelf "teruggeworpen" wordt. Je ontdekt ook allerhande dingen van en over jezelf. De natuur die je doorkruist is overweldigend in zijn grootsheid. je berichten doen me denken aan die wat gedateerde maar meeslepende romantische trilogie "Winden waaien om de rotsen-Eeuwig zingende bossen - De weg tot elkander", een Noorse saga in wilde natuur, de nodige ernst des levens etc. Puur genieten. Ik ben benieuwd of je wel over - nu - 56 dagen terug bent: als je de smaak te pakken hebt, kun je ook verder trekken. Voor ons, thuisblijvers, is het geweldig om je ervaringen te lezen.
Goeie reis verder!
Edzard -
22 Mei 2011 - 08:41
Luuk:
Ik heb weer genoten van je verhaal en je mooie foto's het is zo herkenbaar vanuit het reisverslagboek.
Ik vind je een echte bikkel en ben heel erg trots op je. Ga door met genieten en maken van tekst en foto's zodat wij thuisblijvers ook een beetje kunnen proeven wat jij meemaakt.
Luuk -
23 Mei 2011 - 08:41
Hanny:
Hallo Glossy,
Ja, dat was precies wat ik bedoelde!!
Ook nu weer genoten van deze "aflevering". Geweldige belevenissen!! Kan nu al haast niet meer wachten op FAQ 2 en 3! Veel plezier. -
23 Mei 2011 - 18:53
Jeannette Katgert:
Lief mens, wat een belevenissen. Als ik die foto zie van deTrolistigen dan word ik al beroerd bij het idee dat ik daar zou moeten rijden. Maar ja ik heet dan ook geen Trinet die na een paar ontspannings oefeningen de camper in stapt en gaat!!!!!! Dan ben je uit speciaal hout gesneden volgens mij. De foto's die je gemaakt hebt zijn erg mooi en geven een prachtig beeld van je reis. Je sociale kant heb je nog niet ingeleverd. Gaat ook niet gebeuren denk ik.Veel plezier en tot de volgende keer.
Liefs -
23 Mei 2011 - 23:25
Wil:
Geweldig verslag weer, nicht! Ik geniet er enorm van, elke keer weer. Jij laat ons die reis echt meebeleven, goed hoor. Ik wist natuurlijk al dat je leuk kan schrijven maar dit... Super! Hier kan geen Anne Wil tegenop.
Je maakt ook echt hele goeie foto's. Ik verheug me natuurlijk gek op de volgende FAQ-behandeling over wat-jij-zoal-nou-kookt-elke-dag. De gedachten aan jouw antwoorden hierop laten mij bij voorbaat al in de lach schieten. Moet nl. steeds denken aan die weduwe van de Hoge Piet in het leger uit Showroom, weet je nog?
Meissie, ook ik vind je een ware bikkel en heb giga bewondering voor je. Je weet vast nog wel dat ik uit pure griezeligheid al ernstig in de problemen raakte boven op de trap in de Plompe Toren. Gelukkig was jij daar toen om de oprukkende menigte in bedwang te houden.... Stel je voor wat een volksoploop ik zou veroorzaken bij zelfs maar een mini haarspeldbochtje. En jij doet het allemaal zomaar even of het niks is. Poeh! Errug knap.
Heel veel plezier bij de nieuwe etappe en goed weer gewenst. Ik kijk weer reikhalzend uit naar je volgende verslag.
Wil -
26 Mei 2011 - 17:28
Roberta:
wat geniet ik van alle dingen die je meemaakt, je bent een stoer wijf hoor.
geweldig dat je zoveel bijzondere en spannende ervaringen hebt.
en je manier van vertellen is heel leuk om te lezen dus ga zo door.
groetjes roberta -
27 Mei 2011 - 18:40
Petra :
Wat een leuk verslag is dit.
Wij gaan zelf half juli met de camper en onze kinderen die kant op.
Leuk om het verslag te lezen, de foto's te zien, wat over de campings te lezen en vooral de route.
Helaas hebben wij maar 3 weken.
Nog veel plezier!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
