De E6

De E6 vind ik een erg mooie weg. De fjorden die hier diep landinwaarts liggen en de hooggelegen bergplateaus maken de weg bochtig en met klimmetjes. Percentages van 7 tot 10% (ook dalend) zijn meer regelmaat dan uitzondering. De weg meandert door het landschap. Ruige rivieren ernaast met stroomversnellingen en watervallen. En zo nu en dan de spectaculaire bergen met de besneeuwde toppen in het zicht. Granieten rotsen, gladgeschuurd door gletsjerijs.
Een spannende weg. Opschieten doet het niet. Over 200 km doe ik rustig vier uur.
Er staan vrijwel geen huizen langs de weg, laat staan een winkel. Ook maar hier en daar een benzinestation, maar wel veel campings. En er is ook veel groen langs de weg.
Tot Steinkjer (130 km boven Trondheim) was het rustig met het verkeer, daarna werd het héél druk. De vakanties zijn begonnen!

Maandag ben ik pas laat in de middag uit Narvik vertrokken omdat het zonnig en warm weer was. Dat wou ik toch graag even meepakken na mijn weekje Lapland-quarantaine.
Vlak voor de hoge brug van Kjerringvika, over de Efjorden, ben ik afgeslagen naar Skarstad. Ik wilde daar nog één keer de middernachtzon in al zijn glorie aanschouwen….
Nou, dat is gelukt! Strálend stond hij aan het prachtige zwerk. Als er iemand die kant op gaat: Skarstad aandoen (drie huizen, een camping en vier bootjes).
Het is er Mooi! Je kijkt over de Ofjorden uit op de bergen van de Vesteralen. Het is er héél Stil. Het is er Landelijk. Alleen wat zomerhuizen van Narvikse Noren verspreid in de omgeving. Er liep trouwens een vos over de weg, dus ik heb al mijn nering op de camping maar gauw binnengezet.
En er stond een mooi kunstwerk aan het fjord (Heaven on earth). Ik vond het een superplek!

Dinsdag weer teruggereden naar de E6 en bleek de weg érg bergachtig te zijn. Bij 8 tot 10% stijging wil De Oude Dame niet harder lopen dan zo’n 30 km. Ik vind dat niet erg. Als er een stoet auto’s achter me hangt, wijk ik even uit naar de kant. Geen probleem.
Maar wel deze keer…
Er zat een Volvo achter me te douwen, maar hij kon niet passeren doordat de weg erg bochtig was. En ik kon niet zo gauw ergens een uitwijkplaatsje vinden.
Op een gegeven moment maakte hij een enorme gevaarlijke zwenk en reed me voorbij. Met op zijn hoedenplank een blauw zwaailicht (aan). Hij stopte vlak voor me. En ik dacht: ‘oeie’.
Hij stapte uit en sommeerde de auto’s achter me om door te rijden en intussen zette hij zijn blauwe zwaailicht op zijn autodak. Het verkeer van de andere kant hield hij tegen. Ik dacht wederom: ‘oeie’. Toen iedereen voorbij was, pakte hij zijn zwaailicht van het dak, zette het uit, keurde mij geen blik waardig en reed gewoon verder. Mij in opperste ontsteltenis achterlatend.
Waarschijnlijk een beetje last van opvliegend testosteron?
Na nog een verzuchtend ‘oeie’ ben ik op het gemakje verder gesukkeld en vlak voordat de tien tunnels in zicht kwamen bij Mørsvik ben ik gestopt op een mooie camping.

De volgende morgen reed ik opgewekt weg maar na een paar seconden ging het lichtalarm af (aangeschaft bij Joop zodat ik het licht niet per ongeluk laat branden als ik uitstap). Ow, dan zal mijn deur niet goed dicht zijn zeker. Dus gestopt en de deur goed aangetrokken. Oké, we konden weer.
Ik reed de eerste tunnel in en néééé: het alarm ging wéér af. Het hield ook aan… En je wil niet weten wat een akelig geluid dat is!
Die tien tunnels volgen elkaar heel snel op en er tussenin was er niets te regelen wat me kon helpen het geluid te stoppen. Ik werd langzaam gek.
Ik dacht: ik bel Joop. Dan kan die me in heerlijk plat Zeeuws vertellen of ik ergens aan een draadje moet trekken óf een bergingswagen moet bestellen. Alleen: Joop bellen kost je een uur: die praat namelijk vijf kwartier in een uur.
Juist op dat moment zag ik plots een Scania-garage in de verte en ben daar naar toe gezwenkt. De monteur keek (met zijn handen over zijn oren) De Oude Dame aan of het een ruimtesonde was. Nee, hier had hij geen verstand van… Maar als ik nou dáár rechts ging en dan weer links en dan aan de rechtse kant aan het eind van de weg was wel een Oude Dame-garage.
Dat ik het gevonden heb!
De baas daar sprak geen woord Engels en wilde me ook niet echt begrijpen.
Dus toen dacht ik: ik bel Laila. Dan kan die in heerlijk plat Noors tegen die man zeggen dat-ie deze mevrouw moet helpen en snel ook, of dat ze anders de milieupolitie op hem af zou sturen (zou geen kwaad kunnen daar). Maar ik vermoed dat hij dit noodplan van mij aan zag komen, want hij haalde zijn administratrice erbij die perfect Engels kon. Zij vertaalde mijn verhaal in het Noors en hij murmelde van alles terug. Zij keek stiekem naar me en rolde met haar ogen. Leuke baas dus.
Uiteindelijk bleek dat ik even moest wachten tot hij een monteur vrij kon maken. Dat duurde gelukkig maar een sigaretje lang.
De betreffende jongeman trok de deur open, pakte een schroevendraaier en Luuk zijn wonderspray (WD-40), frummelde wat in de deurpost en binnen vijf minuten was het geloei over. Ik kon hem wel zoenen! De baas kwam erbij en zei iets, zonder me aan te kijken. Wat ik heb vertaald als: ‘dit was een gratis service van mijn bedrijf omdat ik het zo vervelend voor je vond en ik wens je een verder prettige reis door mijn mooie Noorwegen’.
Nou, dat was dan toch maar mooi weer opgelost.

Verder op de (zonnige) weg, langs fjorden en met een geruisloze Dame, heb ik het expositiegebouw van het Junkerdal bezocht. Interessant en mooi. Je kunt er schitterende wandelingen maken (over van die hangtouwbruggen) en bijzondere planten en dieren spotten. Dát trekt me dan niet zo in mijn eentje, dus dat is zeker iets om voor terug te gaan…
En na nog een heel mooi en sterk stijgend gedeelte E6 kwam ik op 650 meter hoogte bij de Poolcirkel uit. Midden in nowhereland in het gebied van de Svartisengletsjer.
Uiteraard een heel circus daar, maar dat vind ik dan ook wel weer leuk. Alleen hebben ze daar drie (3!) monumenten met de wereldbol er op. Dus ik heb mezelf maar bij alle drie laten fotograferen, dan sta ik zéker op de foto bij de enige echte…

Al met al maak je door zo’n ‘snelweg’ best veel kilometers per dag. En hoewel mijn euforische nieuwsgierigheid naar alle nieuwe bestemmingen wat minder is dan op de heenreis, mijn belangstelling in dit land is er niet minder om. Ik bezoek onderweg nog steeds zo veel mogelijk boeiende plaatsen en dingen. Soms valt dat tegen en soms is het een grote verassing.
Zoals het stadje Mosjøen. Er is daar pal aan het fjord een oud stadswijkje volledig in ere hersteld en ik vond dat mooier en vooral gezelliger dan de bryggen in Bergen. Ik ben blij dat ik er voor gestopt ben.
En ik heb het Laksakvarium bezocht. Was da? Vrij vertaald: de zalmboer van de Namsenrivier (de koning onder de zalmrivieren). En eindelijk heb ik nu een zalmtrap gezien. Op de heenreis had ik er al een paar maal naar gezocht, maar niet gevonden. De zalm springt over die trap van beneden naar boven (jaha, door het stromende water natuurlijk).
Én: ik heb daar zalm gegeten! Zo, vers uit het water, in de braadpan, op mijn bord. Zalig!
En ook nog een keer (de zoveelste) waterval opgezocht, met De Oude Dame via een onverhard paadje het bos in (drie-letter-woord!): de Formofossen. Dat was weer zo’n plekje en plaatje dat ik me vereerd voelde dat ik hier mag zijn. Zo’n plek treft me dan ineens.
Wij mensen zijn echt gewoon nietige wezens hoor, naast deze geweldige natuur hier.
Ach, Noorwegen is zó mooi. En lekker!
Want naast de walvis en de zalm zijn zelfs de aardbeien hier lekkerder! De mevrouw die ze verkocht zei dat dit komt omdat ze 24 uur licht hebben. Zou kunnen…

En zaterdag was ik plots in Trondheim! Als je maar lang genoeg rijd, kom je er wel.
Op de heenreis had ik deze stad overgeslagen omdat het zo regende en nu scheen de zon en kwam hij in de herkansing.
Een leuke stad! Met leuke winkeltjes en terrassen. En natuurlijk de Nidarosdom uit het jaar 1093. Toen ik hem stond te fotograferen stond er een Duits echtpaar naast me. Er ontstond het gebruikelijke praatje en hij zei: ‘Mooi hé. Dat kom je in Noorwegen verder niet tegen.’ En wat zei deze leuk schrijvende, maar o zo dom pratende blonde trol, ‘alles is hier in de oorlog ook platgebombardeerd.’
Het werd erg stil…. Zucht.
Wat me echter weer opbeurde (want daar zit ik dan toch wel mee) was het feit dat ik daarna door de tunnel gereden ben met de rotonde er in. Ik had er al de balen van dat ik die niet tegengekomen was. Cor (van Dinie) had daar over verteld, maar wist niet meer precies waar die was. Nou, in Trondheim dus! Dat is echt een bijzondere en onverwachte gewaarwording. Stel je voor: een rotonde in een tunnel! Dat ze daar niet aan gedacht hebben bij de Westerscheldetunnel. 1e afslag Breskens, 2e afslag Terneuzen, 3e afslag Hulst. Dan hadden ze dat eeuwig uit de vaart zijnde voetveer naar Breskens uit de vaart kunnen halen.
Zo zie je maar weer: het blíjft een uitdaging om in Noorwegen te zijn. Je zal mij niet horen zeggen dat ik alles (al) gezien heb!

Ik ben nu in Oppdal in het Dovrefjellgebied. Ik hou me koest vandaag, want die 1100 km voel ik toch wel in mijn lijf.
Oslo is niet meer zo ver en ja Anneke, ik wil daar zeker het Vigelandspark bezoeken. En daarna verlaat ik Noorwegen! Na bijna elf weken genieten en nog eens genieten.
Maar zover is het nu nog niet en ik ben ook nog niet thuis. Tot die tijd ga ik me zeker weer verbazen over wat ik onderweg tegenkom en beleef.
Wordt vervolgd….