Lapland
Door: Trinet
Blijf op de hoogte en volg Trinet
27 Juni 2011 | Noorwegen, Narvik
Allereerst mijn onuitsprekelijke dank voor al jullie warme reacties op ‘De Noordkaap’.
Dat doet me echt héél erg goed. Het geeft me eenvoudigweg vleugels!
En het heeft geholpen om mijn spijtige gevoel over de start van de terugreis positief om te buigen.
Liselotte die het zo mooi verwoordde: ‘het is de heenreis naar de rest van je leven’ (kleenex!!). En Luuk die in een mail zei: ‘je reis is als een cirkel met op iedere graad van die cirkel een nieuwe en andere belevenis’ (borrel!!).
De reacties van jullie allemaal (ook Anneke, leuk!) zijn voor mij onmisbaar om het plezier in deze reis vast te houden.
En die terugreis is begonnen met mijn geplande reis door Lapland. Een deel door Noorwegen (de Finnmarksvidda), een deel door Finland én een deel door Zweden.
Lapland dat voor mijn gevoel een mysterieus ‘land’ is. Het land van de Lappen, of Saami, zoals ze zichzelf liever noemen. De laatste wildernis van Europa. Het uitgestrekte land met veel rendieren. De verhalen over de muggen.
Hoe zou dat er in werkelijkheid uitzien?
Welnu, het landschap bestaat uit veel (en dan bedoel ik véél) lage berkenbomen en daar tussendoor zo nu en dan een meer. Het is een moerassig gebied met veel verlaten rendier-veekralen. Het is er vrijwel onbewoond en er rijdt mede daardoor erg (en dan bedoel ik érg) weinig verkeer. De wegen zijn breed en lopen glooiend kaarsrecht door het gebied.
Een beetje Lapland is mooi. Heel veel Lapland is niet te doen. Ik heb er vier dagen en ruim 600 km doorheen gereden. Het is één groot eentonig en saai Niemandsland. Geen tunnel, geen brug, nog geen heel klein haarspeldbochtje. Ik was al blij als ik zo nu en dan een rendier zag. Ik ging er van ellende naar roepen (poele, poele, kom eens bij Trinetje..).
Maar mijn nieuwsgierigheid naar dit aparte stukje ‘land’ is bevredigd. Ik weet het nu: het mysterie is opgelost. En dat voelt prima.
Laila had me gewaarschuwd om in ieder geval niet via de E 45 door Zweden naar het Zuiden te rijden omdat ik dan dágen alleen maar (dennen)bomen en meren zou zien. Laila, ik ben je dankbaar. Ik heb nu al genoeg bomen gezien voor mijn verdere leven. Ik ga bij terugkomst de bomenheg op ’t Landgoed omzagen en een houten schutting zetten!
Ik begrijp nu ook waarom die Noordkaapgangers in Hammerfest zo geschrokken waren van de route naar de Noordkaap. Die waren vanuit Zweden in één ruk naar de Noordkaap gereden en hadden natuurlijk helemaal nog nooit iets anders gezien dan breed asfalt en bomen!
Toen ik net in Noors Lapland was, stond ik even te roken op een parkeerplaats. Er kwam een Nederlandse camper vanuit het Zuiden aangereden en die zwenkte piepend naast me stil. Hele aardige mensen die me een bakkie aanboden en waar ik leuk mee gebabbeld heb. Pas later begreep ik dat die tegen elkaar gezegd moeten hebben: ‘daar staat een Mens, en ook nog een Nederlands Mens. Stoppen! Nu!’
Ik denk wel dat het hier ’s winters levendiger is. Naast de waarschuwingsborden voor overstekende rendieren, staan hier erg veel waarschuwingsborden voor overstekende sneeuwscooters en langlaufers. Bij ons zie je op de opritten van huizen caravans staan, hier zie je op de ‘oprit’ vier sneeuwscooters staan.
En ik zag veel borden langs de weg voor huskysafari’s, o.a. naar het Noorderlicht. Lijkt me wel wat….
Als iemand van jullie gek is van berkenbomen, van mooie brede asfaltwegen houdt die vrijwel recht door het glooiende landschap zijn aangelegd, het heerlijk vindt om uren achter elkaar niemand te zien, ook geen benzinestation of winkeltje: ga naar Lapland!
Of als iemand het heerlijk vind om muggen te pletten en dan vervolgens zijn of haar eigen bloed te zien druipen: ga naar Lapland!
Ik ben er wat de muggen betreft goed van afgekomen. De meeste lusten mijn rhesus-negatieve bloed niet. Maar van dat gezoem om je heen wordt je helemaal niet blij. Gelukkig ben ik niet de ‘knutten’ (kleine vliegjes) tegen het lijf gelopen. Die blijken zich heel graag in je haar en onder je broekspijpen in te graven. En ze steken heel gemeen. Ik ben onderweg mensen tegengekomen die er voor gevlucht waren. Eén been heb ik mogen zien; erg jakkie-bah!
En eerlijk is eerlijk, ik ben die dagen zo weinig mogelijk buiten geweest. Zelfs geen warming-up gedaan.
Maar ik heb wel iéts gedaan hoor, behalve rijden en binnen zitten met ramen en deuren potdicht.
In Noors Lapland heb ik Karasjok, de hoofdstad van de Saami aangedaan. Hun parlementsgebouw, de Sametinget, heb ik van binnen én van buiten bezichtigd. Een schitterend gebouw! Ik vermoed dat de architect van het gemeentehuis in Zierikzee óók in Karasjok is geweest, want ik vind het er wel op lijken.
Ik heb daar ook nog een Saami-museumpje bezocht en veel gehoord over hun geschiedenis en gebruiken. Het is natuurlijk vooral een nomadenvolk door de rendierhouderij. In die omgeving zie je dan ook veel van hun (tijdelijke) puntvormige tenten staan.
Alleen de oudere mensen lopen trouwens nog in klederdracht.
Na Karasjok ben ik naar Kautokeino gereden, óók een Noors Saami-stadje.
Voor Kautokeino was me aangeraden vooral naar ‘Juhl’s gallery’ te gaan, een bijzondere zilversmid. Tjah, ik kwam er langs, dus oké dan maar.
Wat ben ik blij dat ik deze raad opgevolgd heb. De gallery is werkelijk héél bijzonder. Het gebouw, de aankleding én de sieraden. Ik heb mijn ogen uitgekeken. En ook nog best betaalbaar. Mocht iemand van jullie ooit in Kautokeino komen: gáán! Van mij krijgen ze een 10!
Na Kautokeino heb ik mijn weg vervolgd door Fins Lapland (waar het plotseling een uur later was én waar ik weer eens een praatje mocht maken met een douanier die het licht niet uitgevonden heeft: ‘wat komt u doen?’). Verder alleen maar berkenbomen, asfalt en muggen. Onderweg kwam ik het enigste benzinestation van de hele route tegen (en de sigaretten kosten daar maar vijf euri: inslaannn).
Omdat het me aardig leek om nu eens in Finland te overnachten (maar er was niets wat op een camping of zoiets leek) ben ik bij een tandeloze Saami-oma gestopt die in een hokje naast een autosloperij zat te haken. Ze sprak geen woord buiten de deur, maar begreep prima wat ik wilde. Nou, dat kon wel bij haar op het terrein hoor. Voor 25 eurietjes maar, schreef ze op een briefje. Ik heb het gedaan want ik was doodmoe (van die berkenbomen tellen).
Maar wát een zooi was het daar! En múggen! Niet normaal. Ik heb snel een beste tuk gedaan en ben de andere ochtend gauw doorgereden. Ik voelde me er helemaal viezig van. Maar oma ligt nu nog dubbel met 25 euro in haar schortzak.
Toen door Zweeds Lapland. Berkenbomen, asfalt en muggen.
Daar ben ik onderweg een elanden-boerderij gaan bezoeken, gerund door een voormalige pizza-bezorger. Wát een leuke man. Hij maakte een heel theater van de rondleiding, terwijl er maar tien tamme elanden in één kraal bij elkaar stonden te wachten op zijn hapklare brokken. Maar ik was de enige bezoeker, dus waarschijnlijk was hij gewoon blij met mijn belangstelling. Ik vond het in ieder geval zéker een leuke afleiding.
En ineens, plots (echt waar), veranderden de berkenbomen in een stad: Kiruna (Zweden). Dat is een hele grote stad die ontstaan is door de ijzerertswinning. Na 600 km niemandsland was dat even schrikken. Ikea, Kvantum, Mediamarkt, een mega Coop en wel drie benzinestations. En geeneen mug meer!
Ik heb er (goedkoop) boodschappen gedaan en een overheerlijk broodje kebab kunnen scoren.
En nu ben ik sinds zondagmiddag lekker weer in Noorwegen! In Narvik. Aan de fjorden. Ik ruik de zee en zie besneeuwde bergtoppen. Zelfs de vis ruikt fris. Ik ben weer ‘thuis’.
Ik ga nu via de E6 naar het Zuiden, richting Trondheim. Dat is een andere route dan op de heenweg over de eilanden. Ik ben benieuwd wat ik jullie daar straks weer over kan gaan vertellen. We gaan het zien en beleven.
Heel veel liefs voor jullie allemaal!
Dat doet me echt héél erg goed. Het geeft me eenvoudigweg vleugels!
En het heeft geholpen om mijn spijtige gevoel over de start van de terugreis positief om te buigen.
Liselotte die het zo mooi verwoordde: ‘het is de heenreis naar de rest van je leven’ (kleenex!!). En Luuk die in een mail zei: ‘je reis is als een cirkel met op iedere graad van die cirkel een nieuwe en andere belevenis’ (borrel!!).
De reacties van jullie allemaal (ook Anneke, leuk!) zijn voor mij onmisbaar om het plezier in deze reis vast te houden.
En die terugreis is begonnen met mijn geplande reis door Lapland. Een deel door Noorwegen (de Finnmarksvidda), een deel door Finland én een deel door Zweden.
Lapland dat voor mijn gevoel een mysterieus ‘land’ is. Het land van de Lappen, of Saami, zoals ze zichzelf liever noemen. De laatste wildernis van Europa. Het uitgestrekte land met veel rendieren. De verhalen over de muggen.
Hoe zou dat er in werkelijkheid uitzien?
Welnu, het landschap bestaat uit veel (en dan bedoel ik véél) lage berkenbomen en daar tussendoor zo nu en dan een meer. Het is een moerassig gebied met veel verlaten rendier-veekralen. Het is er vrijwel onbewoond en er rijdt mede daardoor erg (en dan bedoel ik érg) weinig verkeer. De wegen zijn breed en lopen glooiend kaarsrecht door het gebied.
Een beetje Lapland is mooi. Heel veel Lapland is niet te doen. Ik heb er vier dagen en ruim 600 km doorheen gereden. Het is één groot eentonig en saai Niemandsland. Geen tunnel, geen brug, nog geen heel klein haarspeldbochtje. Ik was al blij als ik zo nu en dan een rendier zag. Ik ging er van ellende naar roepen (poele, poele, kom eens bij Trinetje..).
Maar mijn nieuwsgierigheid naar dit aparte stukje ‘land’ is bevredigd. Ik weet het nu: het mysterie is opgelost. En dat voelt prima.
Laila had me gewaarschuwd om in ieder geval niet via de E 45 door Zweden naar het Zuiden te rijden omdat ik dan dágen alleen maar (dennen)bomen en meren zou zien. Laila, ik ben je dankbaar. Ik heb nu al genoeg bomen gezien voor mijn verdere leven. Ik ga bij terugkomst de bomenheg op ’t Landgoed omzagen en een houten schutting zetten!
Ik begrijp nu ook waarom die Noordkaapgangers in Hammerfest zo geschrokken waren van de route naar de Noordkaap. Die waren vanuit Zweden in één ruk naar de Noordkaap gereden en hadden natuurlijk helemaal nog nooit iets anders gezien dan breed asfalt en bomen!
Toen ik net in Noors Lapland was, stond ik even te roken op een parkeerplaats. Er kwam een Nederlandse camper vanuit het Zuiden aangereden en die zwenkte piepend naast me stil. Hele aardige mensen die me een bakkie aanboden en waar ik leuk mee gebabbeld heb. Pas later begreep ik dat die tegen elkaar gezegd moeten hebben: ‘daar staat een Mens, en ook nog een Nederlands Mens. Stoppen! Nu!’
Ik denk wel dat het hier ’s winters levendiger is. Naast de waarschuwingsborden voor overstekende rendieren, staan hier erg veel waarschuwingsborden voor overstekende sneeuwscooters en langlaufers. Bij ons zie je op de opritten van huizen caravans staan, hier zie je op de ‘oprit’ vier sneeuwscooters staan.
En ik zag veel borden langs de weg voor huskysafari’s, o.a. naar het Noorderlicht. Lijkt me wel wat….
Als iemand van jullie gek is van berkenbomen, van mooie brede asfaltwegen houdt die vrijwel recht door het glooiende landschap zijn aangelegd, het heerlijk vindt om uren achter elkaar niemand te zien, ook geen benzinestation of winkeltje: ga naar Lapland!
Of als iemand het heerlijk vind om muggen te pletten en dan vervolgens zijn of haar eigen bloed te zien druipen: ga naar Lapland!
Ik ben er wat de muggen betreft goed van afgekomen. De meeste lusten mijn rhesus-negatieve bloed niet. Maar van dat gezoem om je heen wordt je helemaal niet blij. Gelukkig ben ik niet de ‘knutten’ (kleine vliegjes) tegen het lijf gelopen. Die blijken zich heel graag in je haar en onder je broekspijpen in te graven. En ze steken heel gemeen. Ik ben onderweg mensen tegengekomen die er voor gevlucht waren. Eén been heb ik mogen zien; erg jakkie-bah!
En eerlijk is eerlijk, ik ben die dagen zo weinig mogelijk buiten geweest. Zelfs geen warming-up gedaan.
Maar ik heb wel iéts gedaan hoor, behalve rijden en binnen zitten met ramen en deuren potdicht.
In Noors Lapland heb ik Karasjok, de hoofdstad van de Saami aangedaan. Hun parlementsgebouw, de Sametinget, heb ik van binnen én van buiten bezichtigd. Een schitterend gebouw! Ik vermoed dat de architect van het gemeentehuis in Zierikzee óók in Karasjok is geweest, want ik vind het er wel op lijken.
Ik heb daar ook nog een Saami-museumpje bezocht en veel gehoord over hun geschiedenis en gebruiken. Het is natuurlijk vooral een nomadenvolk door de rendierhouderij. In die omgeving zie je dan ook veel van hun (tijdelijke) puntvormige tenten staan.
Alleen de oudere mensen lopen trouwens nog in klederdracht.
Na Karasjok ben ik naar Kautokeino gereden, óók een Noors Saami-stadje.
Voor Kautokeino was me aangeraden vooral naar ‘Juhl’s gallery’ te gaan, een bijzondere zilversmid. Tjah, ik kwam er langs, dus oké dan maar.
Wat ben ik blij dat ik deze raad opgevolgd heb. De gallery is werkelijk héél bijzonder. Het gebouw, de aankleding én de sieraden. Ik heb mijn ogen uitgekeken. En ook nog best betaalbaar. Mocht iemand van jullie ooit in Kautokeino komen: gáán! Van mij krijgen ze een 10!
Na Kautokeino heb ik mijn weg vervolgd door Fins Lapland (waar het plotseling een uur later was én waar ik weer eens een praatje mocht maken met een douanier die het licht niet uitgevonden heeft: ‘wat komt u doen?’). Verder alleen maar berkenbomen, asfalt en muggen. Onderweg kwam ik het enigste benzinestation van de hele route tegen (en de sigaretten kosten daar maar vijf euri: inslaannn).
Omdat het me aardig leek om nu eens in Finland te overnachten (maar er was niets wat op een camping of zoiets leek) ben ik bij een tandeloze Saami-oma gestopt die in een hokje naast een autosloperij zat te haken. Ze sprak geen woord buiten de deur, maar begreep prima wat ik wilde. Nou, dat kon wel bij haar op het terrein hoor. Voor 25 eurietjes maar, schreef ze op een briefje. Ik heb het gedaan want ik was doodmoe (van die berkenbomen tellen).
Maar wát een zooi was het daar! En múggen! Niet normaal. Ik heb snel een beste tuk gedaan en ben de andere ochtend gauw doorgereden. Ik voelde me er helemaal viezig van. Maar oma ligt nu nog dubbel met 25 euro in haar schortzak.
Toen door Zweeds Lapland. Berkenbomen, asfalt en muggen.
Daar ben ik onderweg een elanden-boerderij gaan bezoeken, gerund door een voormalige pizza-bezorger. Wát een leuke man. Hij maakte een heel theater van de rondleiding, terwijl er maar tien tamme elanden in één kraal bij elkaar stonden te wachten op zijn hapklare brokken. Maar ik was de enige bezoeker, dus waarschijnlijk was hij gewoon blij met mijn belangstelling. Ik vond het in ieder geval zéker een leuke afleiding.
En ineens, plots (echt waar), veranderden de berkenbomen in een stad: Kiruna (Zweden). Dat is een hele grote stad die ontstaan is door de ijzerertswinning. Na 600 km niemandsland was dat even schrikken. Ikea, Kvantum, Mediamarkt, een mega Coop en wel drie benzinestations. En geeneen mug meer!
Ik heb er (goedkoop) boodschappen gedaan en een overheerlijk broodje kebab kunnen scoren.
En nu ben ik sinds zondagmiddag lekker weer in Noorwegen! In Narvik. Aan de fjorden. Ik ruik de zee en zie besneeuwde bergtoppen. Zelfs de vis ruikt fris. Ik ben weer ‘thuis’.
Ik ga nu via de E6 naar het Zuiden, richting Trondheim. Dat is een andere route dan op de heenweg over de eilanden. Ik ben benieuwd wat ik jullie daar straks weer over kan gaan vertellen. We gaan het zien en beleven.
Heel veel liefs voor jullie allemaal!
-
27 Juni 2011 - 09:26
Wim En Bep Den Otter:
Jouw verhaal en een bakkie.......heerlijk.
Vandaag, laat in de middag vertrekken we ook via Zweden richting Trondheim.
Onze " dok " staat te trappelen.
Wij rijden vanaf Trondheim naar het zuiden.
Wie weet, ik kijk in ieder geval of ik een oude dame met een heel leuk, stoer
mens tegenkom.
-
27 Juni 2011 - 09:40
Ellie Walrave:
Ha Trinet. Bedankt voor je vooronderzoek, Lapland hoeven wij dus -zeker in de zomer- niet op te gaan zoeken. Wij zitten nu in (gisteren heel zonnig, vandaag verregend) Bergen. En op alle campings, de bergen of heuvels. Onderweg zoveel water. Prachtig! Ik gebruikte zelfs zonder gene mijn bejaarden-Nordic-walking stokken. Heel goede rit zuidwaarts toegewenst! Overigens heeft Juhl in Bergen ook een winkel. Met prachtige spullen! Ik hoop trouwens dat ze in dat Zierikzeese-gemeentehuis-gebouw niet dezelfde in kleur verlopende vloerbedekking hebben gelegd. Smaken verschillen, maar mijn smaak is het niet ;). Groeten, ook van Ad -
27 Juni 2011 - 09:47
Luuk:
Het lijkt Route 66 wel zo'n lange rechte weg, eentonig maar altijd beter dan in de file in Nederland.
Hele leuke foto van het rendier.
Ben blij voor je dat je weer gelukkig bent in de omgeving waar je nu zit.
Heb je je PIN nog kunnen luchten bij de zilversmid....
Fijne reis verder,
Luuk -
27 Juni 2011 - 10:03
Ineke:
Ja ik herken je bomentrip, heel veul bomen...........maar je had naar de luchten moeten kijken( lastig bij autorijden), die zijn daar heel mooi ( of waren) Ik heb heel veel foto`s van luchten gemaakt destijds. Ja iedeeen heeft zo zijn tik.
Je had ook even naar de Kerstman kunnen gaan in Ivalo. Kom je uit het niks,bomen asfalt muggen, staat daar een soort Efteling ineens voor je neus, waar je dus echt de hele Kerst plus man kan meemaken. Bizar, maar wel een belevenis Amerikanen vliegen er speciaal voor over. Je had in een soort eskimoblokhut moeten overnachten (geen muggen)in Saariselkä, maar misschien was dat te ver van jouw route. Maar goed ik ben in Finland gebleven en jij bent weer terug in jouw vertrouwde Noorwegen. Ben benieuwd naar je volgende verslag Succes!!
Liefs uit heel warm Sattel (34 graden) -
27 Juni 2011 - 17:46
Nicht Wil:
Zo, dat was dus Lapland.... okeee, dat weten we dan ook weer. Maar wel heel goed dat je dit ook ervaren hebt. Alleen een beetje jammer voor die verpletterde mug dat jij daar nou net zijn weg kruiste.
Ik moest erg lachen om dat vereenzaamde koppel dat zo blij met jouw Lapse aanwezigheid was. Zag het voor me.
Prachtig, die duim! Wat zou ik graag een kijkje nemen bij die zilversmid en mijn pasje daar laten gillen... maar ja, het is een eind fietsen he.
Ik zal trouwens voor de zekerheid wel even de Schouwse hegpliesie waarschuwen voor het geval je na terugkomst nog niet geheel hersteld bent van je bomenaversie. Dus Jeannette en Laila..... blijf alsjeblieft in de buurt he. Redt de Landgoederlijke Heg. :)
Lieve nicht, ik blijf genieten van je onderhoudende verslagen, heerlijk! Heel veel plezier in het mooie Noorwegen bij je ontdekkingsreis op d'andere weg.
Liefs,
Wil -
28 Juni 2011 - 13:28
Martijn (& Lies):
Hoi Trinet, leuk verhaal weer! Ik heb je een mail gestuurd op je zeelandnet mail, die lees je wel toch?
Groetjes, tot snel, succes, geniet,
Martijn -
29 Juni 2011 - 08:39
Hans Tuinhof:
Trinet,
Schandalig dat ik je nu pas een bericht stuur, maar beter laat dan nooit. Ik heb je verslagen gelezen en de foto's bekeken en zie dat je tot nu toe een fantastische reis maakt. Dat is wat anders dan de Kop van Schouwen. Je brengt het gevoel daar te zijn goed over en met name je verslag van Lapland spreekt mij aan. Ik ben ooit (1971) naar Finland gelift en mijn noordelijkste punt was Inari. In mij naiviteit dacht ik buiten te kunnen slapen, maar de vliegen die jij beschrijft maakten me gek. Dat is gelukkig over gegaan. Ik wens je een goede terugreis toe en als je weer in S-D bent neer gestreken komen Chris en ik je per fiets bezoeken om je uit te horen,
Hans -
29 Juni 2011 - 10:36
Francien:
Je hebt er weer een bewonderaar bij, wie gaat hier voor zijn lol naar toe, ons zie je nooit meer in die streek, we werden er een beetje schizofreen van. Jij hebt je zelf weer snel hervonden. En zo heb ik je leren kennen via dit weblog. Heerlijk om te lezen en oh, zo herkenbaar. -
29 Juni 2011 - 19:23
Lies:
He Moeders,
Ik ben blij dat ik je gisteren gesproken heb en nu pas je verhaal lees...
Nu weet ik dat het (pannen)Lappen gedoe je de schoonheid van Noorwegen meer laat waarderen en wellicht alle komende avonturen ook weer in een ander daglicht zet. Natuurlijk erg saai als alles aan je reis cool, mooi, gaaf en indrukwekkend is! Ha ha..
Oh en als je terug bent wil ik erg graag die foto van jou op de Noordkaap, om zelf uitvergroot op te hangen. Ik vind 'm zo gaaf!
En als ik je dan toch zie: ga ik lekkere couscous-salade voor je maken, kan je weer Stuyvesant roken, gaan we naar Dappermarkt en FeullDeEul drinken! Misschien iets om naar uit te kijken? ha ha.. als je weer hier bent, wou je dat je daar was...dus geniet er maar met volle teugen van!!!
Lies -
01 Juli 2011 - 18:03
Anneke:
Dag Trinet, daar ben ik weer, 't ja, ik wilde je niet ontgoochelen met alle rechte wegen en heel veel bomen in Finland, maar ook in Zweden. Toen wij, Willy en ik, daar twee jaar geleden reden, van Trondheim horizontaal overgestoken naar de Zweedse kust, viel ik van het opwindende landschap steeds in slaap. De overtocht van Zweden naar Finland vond ik mooi, dat was op zo'n, leek het, echt Oost-Europese boot. En ook in Finland, onze tocht richting Helsinki, werkelijk waar was kaarsrecht en alleen maar bomen. We waren blij als we door een klein dorpje kwamen.
Trinet, ik weet niet hoe je tocht loopt. Nu ben je weer in Noorwegen en als je helemaal naar het zuiden rijdt kom je misschien langs/door Oslo? 'tJa, dan wil ik je toch het advies geven als je in Oslo een stop maakt, dat je in ieder geval het Vigeland park gaat bezoeken. Dat vind ik zeker de moeite waard; een heel groot beeldenpark en in de zomer als het mooi weer is, wordt dit park tevens gebruikt als picknickplaats door alle Oslo-bewoners; heel gezellig.
Allez, een goeie tocht verder en tot lezens, groet Anneke. -
04 Juli 2011 - 07:49
Toos Van Schaik:
Hoi Trinet,
Ik heb weer genoten van je reisverslag. Ik zie het voor me zoals je het verteld. Maar al die bomen zou ik ook gek van worden.
Geniet ervan en ik kijk weer uit naar je volgende verslag.
Groetjes, Toos -
03 Mei 2017 - 22:04
Hanneke Van Nes:
Wat leuk, wat leuk Trinet, krijg na jaren een zilveren ketting in handen en dacht waar heb ik die ooit gekocht, ineens komt Kautokeino in mijn hoofd.
Heb 2 jaar in Noorwegen gewoond en gewerkt en het land in mijn vakanties doorkruist--------jouw schrijven dateert van lang geleden,mijn herinneringen zijn nog veel ouder, inmiddels ben ik 74jaar en woonde daar toen ik 23 jaar was en sinds 2 jaar ben ik er niet meer geweest, mijn beste vrienden zijn overleden en dan tref ik niet meer aan ,daar waar mijn herinneringen liggen.
Maar mijn trektocht door Lapland zal ik nooit vergeten, daar waren toen geen brede asfalt wegen, nee ik "heikte(lifte)" en reed mee op hooikarren en andere trekkarren, in Kautokeino sliepen we in ons tentje en zaten met de zilversmid een neutje te drinken( waar de Noren heel goed in zijn)!
Inmiddels zal het misschien de kleinzoon zijn, die het smeden van zijn opa geleerd heeft . maar wat leuk om te lezen , dat je het ook als heel bijzonder ervaren hebt, ik dus ook in 1966, jij in 2011 .
Ik ging op zoek naar Kautokeino en trof jouw verhaal aan en al is het heel wat jaren geleden,dat je er was, ik vind het leuk om te reageren en krijg helemaal heimwee wanneer ik je verslagje lees, al lijkt het er wel erg veranderd te zijn,autowegen, die er toen niet of nauwelijks waren.
Groeten Hanneke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
