Ruim vier weken van huis

Vaak wordt er aan me gevraagd hoe het ‘alleen-reizen’ me vergaat.
Nou, mocht het nog niet opgevallen zijn, eigenlijk héél erg goed!
De indrukken die ik opdoe, de belevenissen, het effect wat deze grootse natuur op me heeft, de ervaringen met rijden op bijzondere wegen: mijn gevoel is steeds heel erg puur en dicht bij mezelf omdat ik het alléén beleef. Niemand die mijn gevoel relativeert of er heel anders over denkt, waardoor je kan gaan twijfelen aan jezelf. Ik beleef alles heel intens.
En ik bepaal iedere dag zélf wat ik ga doen, waar ik heen ga, en waar ik ga overnachten, omdat ík meen dat te moeten doen. En als het hier of daar wel eens wat ‘minder’ bevalt, heb ik dat zélf gedaan. Ik kan niemand anders hiervoor de verantwoordelijkheid in de schoenen schuiven.
Het voelt gewoon zó goed!
En ik red het voorlopig toch maar mooi op mijn eentje!
Natuurlijk is het ook heerlijk om je gevoelens en ervaringen tijdens zo’n bijzondere reis direct te kunnen delen, maar dat doe ik (zij het met iets vertraging) met jullie via mijn weblog. Ik besteed daar tijd en zorg aan omdat het mijn manier van ‘vertellen en delen’ is.
En daarom zijn de reacties op mijn weblog én de mailtjes die ik in mijn mailbox van Hotmail aantref, heel erg belangrijk voor me. Want feedback heeft ieder mens nodig. En die feedback van jullie is stuk voor stuk hartverwarmend!
Dus, (onbekende) meelezers, geneer je niet en reageer. Zoals Anne Marije! Leuk!! Jammer dat ik niet meer in Stavanger kom.
Als jullie dit volhouden, hou ik het ook vol.

Dit was de behandeling van de eerste FAQ. Een volgende keer komt de tweede FAQ aan de beurt: ‘Wat kook je zoal iedere dag’ (ben ik gauw mee klaar…).

De laatste keer dat ik jullie ‘sprak’ was ik net op het vogeleiland Runde aangeland. Niet dat het zo gemakkelijk was om daar te komen. Ik moest eerst over vier eenpersoons-bruggen zien te komen en maar hopen dat het niet ging stormen, want dan werden ze afgesloten… Het lijkt Schouwen wel.
Er zijn op Runde dus heel veel vogels. Meeuwen, meeuwen, en meeuwen heb ik gezien. Want die ken ik. De rest van het gevogelte zei me niks.
Maar ik ging ook eigenlijk alleen voor de papegaaiduikers. Die zijn zo leuk om te zien.
Er werd me verteld dat ik ’s avonds na 19.00 uur de vogelrots moest bezoeken, want dan kwamen de papegaaiduikers allemaal terug op honk.
Dus ik heb me twee dagen te pletter geklommen, eerst overdag en toen ’s avonds nóg een keer om dit schouwspel te kunnen meemaken.
Op de rots aangekomen trof ik een hele stoet paparazzifotografen aan. Ik nog kijken of Maxima misschien ergens rond liep, maar nee, die zag ik niet. Ik ben het schouwspel maar eens van een afstandje gaan bekijken (ook om uit te hijgen) en toen begreep ik het.
Met dat soort fototoestellen kun je de papegaaiduikers zien!
Daar stond ik dan met mijn Nikon coolpix 2200. Lekker klein, ligt gemakkelijk in je hand, klikken en klaar is de foto..
Ik geneerde me dood!
Dus ík heb de papegaaiduikers helaas niet kunnen zien….
Maar er zijn nog genoeg nieuwe kansen tijdens mijn reis. Ze vliegen rond tot aan de Noordkaap toe. Dus ik houd moed.

Na Runde ben ik naar Alesund gegaan om dinsdag 17 mei de nationale feestdag mee te kunnen maken. Nou Laila, je hebt niks overdreven. Wat een aangelegenheid!
Ik stond op een camping aan de buitenrand van Alesund en ik zou die ochtend met de bus naar het centrum gaan om de optocht te kunnen zien. Ik kon niet eens oversteken om naar de bushalte te gaan! Eén file met auto’s richting centrum waarin verklede mensen zaten.
En toen de bus! Overvol, eveneens met schitterend verklede mensen. Ik heb mijn ogen uitgekeken. En wederom viel ik uit de toon, niet met mijn fototoestel, maar met mijn spijkerbroek.. Wat een prachtige klederdrachten heb ik gezien.
Helaas regende het die morgen, dus de optocht was een natte aangelegenheid. Maar ik heb wel mee kunnen maken wat deze dag voor de Noren betekent hoor. Zó enthousiast, zó vaderlandslievend, zó betrokken op elkaar. En zóveel Noorse vlaggen! Helemaal geweldig.
Na de optocht ging iedereen snel naar huis en kon ik op mijn gemakje Alesund bekijken.
Het leek allemaal veel op Bergen. Ook de stad Alesund ligt, net als Bergen, verdeeld over een aantal eilanden.
Nu was ik niet op de Floibanen met uitzicht over Bergen, maar op de berg Aksla bij de Fellstua waar je een mooi uitzicht had over Alesund.
Nu keek ik niet naar de zes huisjes op de Bryggen in Bergen, maar naar de zes Art-Nouveau huizen in Alesund.
Maar ik ben er geweest en ik heb het gezien, en dat was helemaal goed.

Woensdag ben ik vertrokken richting een hoogtepunt van de Noordkaap-expeditie: het berijden van de Trollstigen (het trollenpad).
De weg vanaf Alesund, de E36, was een hele mooie weg. Zoiets als de Oost-Westweg op Noord-Beveland. Zó saai. Ik viel bijna in slaap.
Na een nachtelijke tussenstop in Andalsnes (zo’n gat dat ik er niet eens kon pinnen en ik zat zonder ore’s !) heb ik donderdag diep naar mijn buik geademd, de spanning laten komen en ben met de borst vooruit de Trollstigen opgedoken.
De Trollstigen ligt in het Romsdal en deze weg gaat heel snel van 30 meter naar 800 meter hoogte. Het gemiddelde stijgingspercentage is 10%. De bergen langs de weg rijzen 1000 meter loodrecht omhoog. Da’s hoog hoor!
Het is de drukst bereden toeristische route van Noorwegen en trouwens ook alleen maar bruikbaar als toeristische route. En er zitten elf écht venijnige haarspeldbochten in deze smalle weg. Je rijdt heel dicht langs de afgrond en die is héél diep! Hier moet je echt geen last van hoogtevrees hebben.
En wat was ik weer blij dat het nog geen toeristenseizoen is zeg. Je zal op die weg tien bussen tegenkomen met japanners. Dan had ik achteruit terug moeten rijden. Echt niet!
Wat wás het een ervaring! Wát geweldig! Wát mooi! Wát eng! Dóódeng!
Stik spannend!
Zo kan ik mijn gevoelens achteraf verwoorden. Mijn beperkte woordenschat onderweg, van meestal drie letters, was ietsje anders…
Ik hoorde later dat de Trollstigen pas deze week weer open was gesteld voor het verkeer na de winterstop. Heb ik weer even mazzel.
Een hele dikke tien deel ik uit!!!

Na deze enerverende ervaring ben ik op een camping terecht gekomen waarvan de eigenaren Nederlanders bleken te zijn. Zij hoorde onmiddellijk aan mijn Engels dat ik Nederlandse was (terwijl ik gewoon vroeg: ‘doe joe hef a plees for mie’).
Na de kennismaking deed ze snikkend en nagelbijtend haar verhaal. En volgens mij zit ik nu zeker te weten in een komende aflevering van ‘Ik vertrek’.
Ze hebben hier nu twee jaar deze camping, maar blijken achteraf opgelicht te zijn. In Nederland huis verkocht, spaargeld geïnvesteerd en nu moeten ze hoogstwaarschijnlijk binnenkort terug naar ‘huis’. Al het geld op, alle dromen vervlogen, twee kinderen wéér uit hun omgeving halen en opnieuw beginnen met niks.
Errug!
Maar je komt er wel mee op televisie…
Dus ben ik nog maar een nachtje blijven staan en heb al met al een leuk contact met hen gehad. En Nel, ze waren blij met de Margriet die je meegegeven had!
Ondanks mijn zelfzuchtige trekjes deze reis loop ik tussendoor toch ook wel mee te leven met anderen hoor. Ik kan het niet laten.

Wat mij brengt op de derde FAQ: ‘Heb je leuke of bijzondere ontmoetingen onderweg’.

Ook daarover een volgende keer meer…
Tot dan!