Boven de poolcirkel!

Na de Zuidkaap en de Westkaap te hebben aangetikt, ben ik dinsdag de poolcirkel overgestoken. Ook weer een mijlpaal. Voor de liefhebbers: 66.33.706 noorderbreedte.
Het gebeurde tijdens een veerboot-overtocht en ik heb er een Polsebroodje op genomen (alcohol is me te duur én ik moest nog rijden).
Het grappige was dat de kilometerteller precies naar 175.000 overging op het moment dat ik de veerboot opreed. Ik ben uit Goes vertrokken met 170.700 km, dus Geert: rekenen en analyseren maar!

Maar natuurlijk ga ik weer veel te snel, want vóór en ná de poolcirkel heb ik ook nog wel wat gedaan. En meegemaakt.

Rond Trondheim, vanwaar ik jullie vrijdag de laatste keer bericht heb, was het heel druk. Dus daar ben ik eigenlijk zo snel mogelijk omheen gereden. Het eerste stuk vanaf Trondheim was de E6, de Noordkaaproute. Daar wás het me druk! Ik was blij dat ik er bij Steinkjer af kon. Toen kon ik weer heerlijk rustig verder rijden over weg 17, de Kystriksveien oftewel de toeristische eilandenroute.
Het eerste stuk van rond de 250 km was door het binnenland waar iedere 10 km één of twee huizen stonden en om de 20 km een wildrooster in de weg lag. Verder weinig verkeer en geen rendier gezien. Het was een mooie glooiende brede weg met veel groen in de omgeving.
Ik vond het heerlijk! Ik hoefde niet zo geconcentreerd te rijden, dus ik kon Zuid-Noorwegen geleidelijk laten bezinken. Dat was wel even nodig…

En toen stond ik zondag op het eiland Bindal plots voor de eerste veerboot: Holm-Vennesund en scheen de zon weer eens. Dus gauw een camperplekje gezocht en lekker gerelaxed om me op te maken voor de echte eilandenroute.
Maandag ben ik na een mooie tocht over het eiland Somna de Torghatten opgeklommen. De berg met het gat er in. Er hoort een legende bij over een ridder die met pijl en boog te ver naar boven schoot, toen hij probeerde om zijn rivaal te doden. Ik hou het maar op een plaatselijke instorting…
Ik vond de Torghatten ontzagwekkend. Wát een natuurverschijnsel (natuurlijk..)!. Ik heb een poos op het randje van het gat gezeten, aan de kant van de Noorse Zee, en was weer heel erg klein. Ik kan niet precies vertellen hoe ik me voelde, maar het was in ieder geval ‘gelukkig’. Ik deel weer een tien uit.
Aan het eind van de middag was ik bij de tweede veerpont: Horn-Anddalsvag.
De weg naar de daaropvolgende veerboot was kort, maar geweldig gesitueerd, direct langs het water. Er was echter nergens niks geen plaats om te stoppen voor de nacht. Dus heb ik de derde veerboot er maar gelijk achteraan genomen: Forvika-Tjotta. Zo ging het ineens wel héél snel!
Dinsdag ben ik op het eiland Alsta langs het gebergte ‘de zeven zusters’ gekomen. Het was verder over dit eiland een rit van óóó’s en ââââ’s wat natuur én civiele spullen betreft, bruggen en tunnels dus. Echt een schitterende route langs vooral fjorden.
De camping waar ik heen wilde, vlak voor de volgende veerboot, was dicht. Dus toen maar de vierde veerboor genomen: Levang-Nesna.
Daar nam ik een overheerlijke Noorse wafel en zei tegen de cateringmevrouw ‘tak’ (dank in het Noors). Waarop zij zei: ‘zeg maar gewoon dank-je-wel hoor’. Nou ja! (Ik kijk nu steeds in de spiegel waar er op mijn voorhoofd geschreven staat dat ik Nederlandse ben.)
Ik heb de hele overtocht met haar zitten kletsen en ze vertelde echt een succes-story. Ze komen oorspronkelijk uit Weert en zijn zes jaar geleden geëmigreerd naar Noorwegen.
Zij en haar man runnen die veerdienst, zijn helemaal gelukkig hier en kunnen er prima van leven. Leuk mens!

Vanaf Nesna werd de route alleen maar nóg mooier. Wat heb ik weer genoten. Echt schitterend. Besneeuwde toppen, kleine eilanden, prachtige watervallen; een aanrader om die drukke E6 te mijden!
En toen was ik ineens vlakbij de (vijfde) overtocht en wel die over de poolcirkel ging varen, de veerboot Kilboghamn-Jetvik. Het was op dat moment redelijk weer en voor de volgende dag werd er regen afgegeven, dus dacht ik: ik neem hem nu! Leuk, leuk!
Natuurlijk voel je daar verder niks van als je die globe passeert, maar ik vond het toch wel bijzonder.
Na Jetvik, op het eiland Rodoy, naarstig gezocht naar een overnachtingsplaats, maar die was niet te scoren. Héél vreemd op zo’n toeristische route. Als er iemand geld wil gaan verdienen in Noorwegen: camping openen aan weg 17! Goud geld!!
Dus, ja hoor, dan maar de zesde en laatste veerboot van deze route genomen (Agskardet-Foroya) en bij de laatste veerhaven onmiddellijk De Oude Dame neergeplemd. Luikjes dicht en slapen maar. Dat ging dus allemaal supersnel met die veerponten!
Zodoende was ik woensdag al op het eiland Meloy, alwaar ik graag een ‘tong’ van de Svartisengletsjer wilde bezoeken. En die kwam ik gewoon tegen langs de weg! Nou ja, zeg. Naar de Nigardsbreen heb ik 35 km (maal 2) om moeten rijden en 1,5 uur (maal 2) moeten glibberen en glijden om hem te zien en hier ligt ie gewoon langs de weg!
Dat vond ik een beetje té gemakkelijk… Bovendien was de sneeuw hier niet zwart, wat ze me wel beloofd hadden.
In een boekje had ik gelezen dat er in Glomford een weg was, waar je een gletsjertong heel mooi kon zien en een stukje belopen. Dus die weg maar eens opgezocht. Er stond wel een bord bij dat het berijden op eigen risico was, maar ik dacht: ‘zo erg zal het toch niet zijn zeker.’ Na de Trollstigen kan ik alles aan.
Nouw… het wás de Trollstigen. Maar dan zonder haarspeldbochten, dus steil omhoog! En ook nog eens door een onverlichte tunnel van 3 km. Ik kon niet keren en ik kon niet achteruit.. Dus maar in de eerste versnelling naar boven. Mijn hart zat in mijn keel, mijn speeksel droogde op en mijn woordenschat was weer drie-letterig!
Ja Martijn, weer stik spannend.
Boven aangekomen voelde De Oude Dame wat oververhit aan. Ik heb de koortsthermometer aangelegd en ze had méér dan 40 graden koorts! Het water liep van haar gezicht. Dus die heb ik maar een poosje in bed gelegd en ben zelf in het zonnetje gaan zitten om tot rust te komen. En heb besloten niet verder te rijden maar rechtsomkeer te maken. Wie weet wat me nog méér te wachten stond.
Affijn geen zwarte gletsjertong gezien en allebei twee kilo afgevallen.
Jaaahaaa, ik beloof dat ik niet meer van dat soort dingen ga doen… Ik heb al genoeg uitdagingen gehad en grenzen overschreden. Dus het onderliggende doel van mijn reis is al bereikt. Vanaf nu: safety first. Beloofd!

Dus lekker veilig gewoon weg 17 vervolgd, weer door schitterende ansichtkaarten gereden en geland op een camping in Mevik. Alwaar ik de eerste middernachtzon heb kunnen waarnemen! De kleenex was weer aangevuld, dus ik kon heerlijk snotteren.
Nu ben ik in Saltstraumen (met de grootste maalstroom ter wereld), ga morgen naar Bodo en hoop uiterlijk zaterdag de Lofoten te bereiken via de veerboot. Aanvang zesde ronde!

Tijd voor FAQ 3: Heb je leuke of bijzondere ontmoetingen onderweg

Jazeker! Zo nu en dan vertel ik er al over en ik doe nu even een greep in mijn (afnemende) geheugen.
Zoals daar is die Engelse jongeman die op zijn fiets onderweg is naar de Noordkaap. Knap!! (nee, niet die jongen). Ik ben hem tot nu toe drie keer onderweg ‘tegengekomen’.
En een Noorse ex-non waarmee ik in gesprek kwam. Ze was net terug van 40 jaar Tanzania en moest weer helemaal wennen aan het leven in Europa. Zij heeft mijn geestelijke verzorging nog even op zich genomen. Bijzondere vrouw!
Ook nog een Koreaanse jongeman ontmoet die, toen hij hoorde dat ik uit Nederland kwam, opgewonden riep: Ow, then you know Gus Hiddink!! Tuurluk… Hij was niet meer bij me weg te slaan.
En wat te denken van een groep Italianen die op de Preekstoel ging barbecuen en mij mee liet delen in hun eten en plezier.
Ook kom ik regelmatig jonge mensen tegen van allerlei nationaliteiten die óf reizen óf stage lopen in Noorwegen en stuk voor stuk superenthousiast zijn. Ze maken allemaal heel gemakkelijk contact en ik heb er hele gesprekken mee.
Ik ben trouwens onderweg regelmatig een interessant object om te bekijken hoor. Als ik ’s morgens onder de motorkap hang om olie en water te controleren, doet dat menig mondje openzakken. Die van Venus steken hun duim omhoog, die van Mars kijken meestal de andere kant op…
Op een overnachtingplaats in ‘het wild’ kwam er een Nederlandse buscamper bij me staan met twee oudere mensen er in. (In de vorige eeuw had Hennie Huisman een programma op televisie waarbij hij vaak in het buitenland was. Dan kwam hij regelmatig een zelfde oud echtpaar tegen in een aftandse buscamper. Het zouden ze geweest kunnen zijn!) Zij, klein en volslank, met een rok tot op de kuiten, Noorse sokken en tefa’s aan. Hij, afgezakte broek en wilde bos wit haar. We kwamen in gesprek en ze vertelden dat ze vaak met de nek worden aangekeken door andere camperaars omdat ze er zo uit zien en in zo’n eenvoudige buscamper rijden. En dat ze daarom maar liever ‘afstand houden’. Nou ja zeg! Ik heb zéér geanimeerd koffie met ze gedronken en het bleken hele wijze én bereisde mensen te zijn. Een ontmoeting met een zilveren randje!
En dan hebben we Jan en Klazien ( nee, niet uit Zalk) nog. Ze stonden naast me op een camping en hij zou me even helpen met de laptop, die alsmaar niét wilde wat ik wél wilde. Ze bleken al 35 jaar naar Noorwegen op vakantie te gaan en hebben me allerlei tips en trucs gegeven. Affijn, ik geloof dat ik om twaalf uur ’s nachts naar mijn eigen camper strompelde…. Héél gezellig! En de laptop was ook nog tiptop in orde.
En dan nog een superleuk Deens echtpaar die met de auto weggezakt waren in de berm van een onverharde weg. Ik heb een soortje geholpen met duwen en trekken aan de auto en na bijna een uur kwam de auto eindelijk weer op de rechte weg. Ze waren zó blij en zij riep wel vijf keer ‘we did it!’ en omhelsde me dan (vijf keer).

En last but not least: een vos (zo’n echte, dus dit keer geen mens) kwam op een ochtend parmantig langs mijn camper gewandeld. Nu hoor ik jullie zeggen: âââââ wat leuk…
Nou, vossen zijn niét leuk!
Ik was van de week namelijk op enig moment gaan wandelen met de onafscheidelijke en onmisbare bergwandelschoenen aan en had ze voor de camper uitgedaan om het binnen schoon te houden. Bij het opruimen voor het slapen gaan, stond er nog maar één schoen buiten. Nééé!
Ik de volgende ochtend op hoge poten naar de campingeigenaar om te melden dat er een erg vervelende grapjas onder zijn gasten zat. ‘Ow, nee hoor, zei de baas, die heeft een vos meegenomen. Die pikken hier alles wat los en vast staat.’
Néééééé! Errug!
Vossen zijn dus niét ââââ wat leuk!
Gelukkig heb ik inmiddels een paar goede nieuwe bergschoenen kunnen scoren en doe nu een snelcursus ‘schoenen inlopen’. Ik hoop snel mijn diploma te halen.

Ik wil graag nog even melden dat ik het zo verschrikkelijk leuk vind dat steeds meer onbekende mensen (Petra, Francien) en ‘ver-weg-bekenden’ (Corrie van tante Bets!) reageren op mijn weblog. En ook in mijn mailbox vind ik berichtjes van ‘bijna-uit-het-oog-verloren-bekenden’. Leuk!!!
Enne, Clazien, ik kom in de tweede helft van juli terug. Dus je kan nog veel foto’s kijken!

De volgende FAQ is: Is Noorwegen echt zo duur. (Ja!!) Ik zal jullie de volgende keer wat prijsjes meedelen… Ga alvast maar zitten.
Tot dan!