Lapland

Allereerst mijn onuitsprekelijke dank voor al jullie warme reacties op ‘De Noordkaap’.
Dat doet me echt héél erg goed. Het geeft me eenvoudigweg vleugels!
En het heeft geholpen om mijn spijtige gevoel over de start van de terugreis positief om te buigen.
Liselotte die het zo mooi verwoordde: ‘het is de heenreis naar de rest van je leven’ (kleenex!!). En Luuk die in een mail zei: ‘je reis is als een cirkel met op iedere graad van die cirkel een nieuwe en andere belevenis’ (borrel!!).
De reacties van jullie allemaal (ook Anneke, leuk!) zijn voor mij onmisbaar om het plezier in deze reis vast te houden.

En die terugreis is begonnen met mijn geplande reis door Lapland. Een deel door Noorwegen (de Finnmarksvidda), een deel door Finland én een deel door Zweden.
Lapland dat voor mijn gevoel een mysterieus ‘land’ is. Het land van de Lappen, of Saami, zoals ze zichzelf liever noemen. De laatste wildernis van Europa. Het uitgestrekte land met veel rendieren. De verhalen over de muggen.
Hoe zou dat er in werkelijkheid uitzien?
Welnu, het landschap bestaat uit veel (en dan bedoel ik véél) lage berkenbomen en daar tussendoor zo nu en dan een meer. Het is een moerassig gebied met veel verlaten rendier-veekralen. Het is er vrijwel onbewoond en er rijdt mede daardoor erg (en dan bedoel ik érg) weinig verkeer. De wegen zijn breed en lopen glooiend kaarsrecht door het gebied.
Een beetje Lapland is mooi. Heel veel Lapland is niet te doen. Ik heb er vier dagen en ruim 600 km doorheen gereden. Het is één groot eentonig en saai Niemandsland. Geen tunnel, geen brug, nog geen heel klein haarspeldbochtje. Ik was al blij als ik zo nu en dan een rendier zag. Ik ging er van ellende naar roepen (poele, poele, kom eens bij Trinetje..).
Maar mijn nieuwsgierigheid naar dit aparte stukje ‘land’ is bevredigd. Ik weet het nu: het mysterie is opgelost. En dat voelt prima.
Laila had me gewaarschuwd om in ieder geval niet via de E 45 door Zweden naar het Zuiden te rijden omdat ik dan dágen alleen maar (dennen)bomen en meren zou zien. Laila, ik ben je dankbaar. Ik heb nu al genoeg bomen gezien voor mijn verdere leven. Ik ga bij terugkomst de bomenheg op ’t Landgoed omzagen en een houten schutting zetten!
Ik begrijp nu ook waarom die Noordkaapgangers in Hammerfest zo geschrokken waren van de route naar de Noordkaap. Die waren vanuit Zweden in één ruk naar de Noordkaap gereden en hadden natuurlijk helemaal nog nooit iets anders gezien dan breed asfalt en bomen!

Toen ik net in Noors Lapland was, stond ik even te roken op een parkeerplaats. Er kwam een Nederlandse camper vanuit het Zuiden aangereden en die zwenkte piepend naast me stil. Hele aardige mensen die me een bakkie aanboden en waar ik leuk mee gebabbeld heb. Pas later begreep ik dat die tegen elkaar gezegd moeten hebben: ‘daar staat een Mens, en ook nog een Nederlands Mens. Stoppen! Nu!’
Ik denk wel dat het hier ’s winters levendiger is. Naast de waarschuwingsborden voor overstekende rendieren, staan hier erg veel waarschuwingsborden voor overstekende sneeuwscooters en langlaufers. Bij ons zie je op de opritten van huizen caravans staan, hier zie je op de ‘oprit’ vier sneeuwscooters staan.
En ik zag veel borden langs de weg voor huskysafari’s, o.a. naar het Noorderlicht. Lijkt me wel wat….

Als iemand van jullie gek is van berkenbomen, van mooie brede asfaltwegen houdt die vrijwel recht door het glooiende landschap zijn aangelegd, het heerlijk vindt om uren achter elkaar niemand te zien, ook geen benzinestation of winkeltje: ga naar Lapland!
Of als iemand het heerlijk vind om muggen te pletten en dan vervolgens zijn of haar eigen bloed te zien druipen: ga naar Lapland!
Ik ben er wat de muggen betreft goed van afgekomen. De meeste lusten mijn rhesus-negatieve bloed niet. Maar van dat gezoem om je heen wordt je helemaal niet blij. Gelukkig ben ik niet de ‘knutten’ (kleine vliegjes) tegen het lijf gelopen. Die blijken zich heel graag in je haar en onder je broekspijpen in te graven. En ze steken heel gemeen. Ik ben onderweg mensen tegengekomen die er voor gevlucht waren. Eén been heb ik mogen zien; erg jakkie-bah!
En eerlijk is eerlijk, ik ben die dagen zo weinig mogelijk buiten geweest. Zelfs geen warming-up gedaan.

Maar ik heb wel iéts gedaan hoor, behalve rijden en binnen zitten met ramen en deuren potdicht.
In Noors Lapland heb ik Karasjok, de hoofdstad van de Saami aangedaan. Hun parlementsgebouw, de Sametinget, heb ik van binnen én van buiten bezichtigd. Een schitterend gebouw! Ik vermoed dat de architect van het gemeentehuis in Zierikzee óók in Karasjok is geweest, want ik vind het er wel op lijken.
Ik heb daar ook nog een Saami-museumpje bezocht en veel gehoord over hun geschiedenis en gebruiken. Het is natuurlijk vooral een nomadenvolk door de rendierhouderij. In die omgeving zie je dan ook veel van hun (tijdelijke) puntvormige tenten staan.
Alleen de oudere mensen lopen trouwens nog in klederdracht.
Na Karasjok ben ik naar Kautokeino gereden, óók een Noors Saami-stadje.
Voor Kautokeino was me aangeraden vooral naar ‘Juhl’s gallery’ te gaan, een bijzondere zilversmid. Tjah, ik kwam er langs, dus oké dan maar.
Wat ben ik blij dat ik deze raad opgevolgd heb. De gallery is werkelijk héél bijzonder. Het gebouw, de aankleding én de sieraden. Ik heb mijn ogen uitgekeken. En ook nog best betaalbaar. Mocht iemand van jullie ooit in Kautokeino komen: gáán! Van mij krijgen ze een 10!
Na Kautokeino heb ik mijn weg vervolgd door Fins Lapland (waar het plotseling een uur later was én waar ik weer eens een praatje mocht maken met een douanier die het licht niet uitgevonden heeft: ‘wat komt u doen?’). Verder alleen maar berkenbomen, asfalt en muggen. Onderweg kwam ik het enigste benzinestation van de hele route tegen (en de sigaretten kosten daar maar vijf euri: inslaannn).
Omdat het me aardig leek om nu eens in Finland te overnachten (maar er was niets wat op een camping of zoiets leek) ben ik bij een tandeloze Saami-oma gestopt die in een hokje naast een autosloperij zat te haken. Ze sprak geen woord buiten de deur, maar begreep prima wat ik wilde. Nou, dat kon wel bij haar op het terrein hoor. Voor 25 eurietjes maar, schreef ze op een briefje. Ik heb het gedaan want ik was doodmoe (van die berkenbomen tellen).
Maar wát een zooi was het daar! En múggen! Niet normaal. Ik heb snel een beste tuk gedaan en ben de andere ochtend gauw doorgereden. Ik voelde me er helemaal viezig van. Maar oma ligt nu nog dubbel met 25 euro in haar schortzak.
Toen door Zweeds Lapland. Berkenbomen, asfalt en muggen.
Daar ben ik onderweg een elanden-boerderij gaan bezoeken, gerund door een voormalige pizza-bezorger. Wát een leuke man. Hij maakte een heel theater van de rondleiding, terwijl er maar tien tamme elanden in één kraal bij elkaar stonden te wachten op zijn hapklare brokken. Maar ik was de enige bezoeker, dus waarschijnlijk was hij gewoon blij met mijn belangstelling. Ik vond het in ieder geval zéker een leuke afleiding.
En ineens, plots (echt waar), veranderden de berkenbomen in een stad: Kiruna (Zweden). Dat is een hele grote stad die ontstaan is door de ijzerertswinning. Na 600 km niemandsland was dat even schrikken. Ikea, Kvantum, Mediamarkt, een mega Coop en wel drie benzinestations. En geeneen mug meer!
Ik heb er (goedkoop) boodschappen gedaan en een overheerlijk broodje kebab kunnen scoren.

En nu ben ik sinds zondagmiddag lekker weer in Noorwegen! In Narvik. Aan de fjorden. Ik ruik de zee en zie besneeuwde bergtoppen. Zelfs de vis ruikt fris. Ik ben weer ‘thuis’.
Ik ga nu via de E6 naar het Zuiden, richting Trondheim. Dat is een andere route dan op de heenweg over de eilanden. Ik ben benieuwd wat ik jullie daar straks weer over kan gaan vertellen. We gaan het zien en beleven.
Heel veel liefs voor jullie allemaal!