Noorwegen, Zweden en Denemarken

Vandaag, op de verjaardag van Laurens en Luuk ben ik na precies 9300 km (totaal) weer in Denemarken aangekomen. De teller van de camper ging naar 180.000 km bij het verlaten van de veerboot Helsingborg-Helsingør. Hoe bestaat het. Dit even voor de statistieken.
Want het laatste bericht van mij kwam uit Oppdal in Noorwegen, dus júllie zijn nog helemaal niet in Denemarken aangekomen!
Even bijpraten dus.

Het Dovrefjellgebied waar ik vanaf Oppdal doorheen reed, is werkelijk schitterend. Het heuvelachtige gebied heeft een bijzondere, lage, begroeiing in diverse kleuren.
Je kunt daar de Pelgrimsroute lopen; een meerdaagse wandelroute. In de middeleeuwen liepen veel pelgrims door dit gebied om het graf van de heilige Olaf in de Nidaroskathedraal in Trondheim te gaan bezoeken. Om ze te beschermen tegen weer en wind én rondlopend gespuis liet de koning er schuilplaatsen bouwen. Vele zijn nog intact en worden nog steeds gebruikt door de wandelaars van nu. In Kongsvold heb ik er een bezocht die een echte ouderwetse uitspanning was. Leuk!
Ook lopen er in dit gebied veel muskusossen en elanden (niet te verwarren met rendieren). Maar die moeten allemaal niks van mensen hebben, dus die loop je niet zo maar tegen het lijf. Daarvoor kun je op ‘safari’ á raison van een hoop kroontjes. Dat heb ik maar niet gedaan en tot mijn grote hilariteit achteraf stonden er gewoon twee (wilde) elanden gezellig te keuvelen langs de weg waar ik nu juist reed. Mooi en gratis!
Tot mijn grote verbazing bleek ik op het gedeelte van de E6 te rijden die met de overstroming van de rivier de Driva, half juni, gedeeltelijk is weggespoeld. Ook de omgeving (vooral bomen) is daar flink toegetakeld. Het is daar echt wel flink tekeer gegaan. Was ik even blij dat ik daar nu pas was!
Na Dombas kwam ik in het Gubrandsdal, een heel groen gebied. Voor het eerst zag ik in Noorwegen gewassen op het land. Hier zijn ook de Peer Gyntwegen waar heel veel aandacht voor gevraagd wordt (met borden langs de weg). Deze man heeft echt bestaan en daar gewoond. Hendrik Ibsen heeft een wereldberoemd toneelstuk over Peer geschreven en Edvard Grieg heeft suites op hem gecomponeerd. Het is maar dat jullie het weten. Ik heb deze wegen links laten liggen…
Onderweg kwam ik opvallend veel motorrijders tegen. En toen ik ’s avonds in die omgeving op een camping belandde, begreep ik waarom. De camping, een soort landgoed, had die dag een ‘bikersfestival’ gehouden. Mahhhh, overal bierblikjes, wegwerpbarbecues, en hópen afval. Er werd flink opgeruimd (met een shoveltje!) dus ik had er gelukkig geen (over)last van. Maar ik had daar echt niet veel eerder aan moeten komen (hoewel..).
De volgende dag ben ik de E6 verder afgezakt langs Lillehammer en Hamar, de Olympische steden van 1994. Dat heeft hun geen windeieren gelegd! Het zijn allebei prachtige wintersportsteden met veel vertier. Deze plaatsen liggen aan het Møsameer en dat is ook weer een schitterende omgeving. Ik heb de schaatstempel van Hamar van binnen bezocht (het omgekeerde vikingschip) omdat ik me herinnerde dat Bart Veldkamp daar een medaille won, ondanks Johan Olav koss en Dan Jansen. Goed hé?
Die dag ben ik tot Oslo doorgereden en heb twee nachten geslapen op een giga-camperplaats aan de jachthaven. Er stonden wel 200 campers!
In Oslo heb ik (o.a.) het Vigelandspark bezocht. Dat lag gewoon om de hoek. Het is een blote-mensen-beeldenpark (Laurens en Liselotte weten als geen ander dat ik moeite heb met ‘vreemde’ namen en ze altijd verbaster. Daarom noem ik het maar het Viagrapark.). Het evenaart voor mij Park Guell van Gaudi in Barcelona. Héél bijzonder.
Ik zou zeggen, boek een stedentrip naar Oslo en bezoek dit park!
Oslo vond ik verder ook een leuke stad.
Op de weg richting Zweden wilde ik even die E6 helemaal niet meer zien, horen of ruiken. Het was er de laatste paar honderd kilometer zó druk! En het werd ook een échte snelweg. Met vier banen en een vangrail en zo. Niks an. Dus ben ik via, via verder naar het zuiden gereden over weer gewoon zo’n heerlijke waterschapsweg. Aan het Iddefjord heb ik de laatste nacht in Noorwegen doorgebracht. Het was práchtig weer, dus ik vond het een gepast afscheid van het land waaraan ik mijn hart verloren heb. De Tia Maria (van Wil) kwam die avond uiteraard van stal.

En toen kwam ik toch echt in Zweden…
Ik heb geprobeerd daar zoveel mogelijk binnen- en buitenwegen te nemen, maar dat is daar niet zo gemakkelijk. Dus heb ik toch weer heel veel E6-kilometers gemaakt. Waar ik langs de (scheren)kust gereden ben vond ik het er wel mooi. Maar Zweden kan voor mij tóch niet op tegen Noorwegen.
Wel grappig was het dat ik langs Tanumhede, Fjällbacka en Uddevalla kwam. Waarom dat? Ik ben een boek aan het lezen van Camilla Läckberg (Oorlogskind) en dat speelt in deze plaatsen. Dat was toch wel even heel bijzonder, vond ik.
En vandaag ben ik dus met de veerboot van Helsingborg (Zweden) naar Helsingør (Denemarken) overgestoken. Een half uurtje varen voor maar 42 euri. Allemachtig! En voor dat geld was ik ook nog niet eens zeeziek. Hoezo Noorwegen duur? Daar stak ik eenentwintig keer zo’n afstand over voor gemiddeld een tientje.
Maar het is hier schitterend weer en ik sta pal aan het strand. Dus ik ga vandaag mijn kleurtje bijwerken en lekker helemaal niks doen (of rijden).

Dit keer geen bijzondere verhalen: ik heb helemaal niks geks mee gemaakt! Of zou ik het niet meer ‘zien’? Het wordt nu ook weer donker ‘s avonds, dus dat zou het kunnen zijn.
Maar ik moet nu nog een dikke 1000 km rijden voor ik helemaal thuis ben, dus wie weet…
Ik verhaal jullie daar later nog graag over, voor de laatste keer.
Dus: tot over een week (mét rode nagellak), want op zaterdag 16 juli zal mijn Noordkaapreis eindigen.
Snik.