Weer thuis: wat is het snel gegaan!!

Ondanks dat ik weer thuis ben, wil ik toch graag eerst nog de laatste week van mijn reis met jullie delen. Om het af te maken, zeg maar (taal is echt mijn ding).

Ik had mezelf vooraf beloofd om op de terugreis in Zweden een aantal dagen zon, zee en strand tot me te nemen. Als een soort beloning voor mijn vele gereden kilometers, de vele imponerende indrukken en ervaringen én om over te kunnen schakelen van deze bijzondere reis naar het gewone dagelijkse leven daarna.
Maar in Zweden was het geen strandweer.
Denemarken heeft die belofte echter ruimschoots verzilverd.
Toen ik in Denemarken aankwam was het daar práchtig weer. Ik stond op een camping pal aan het strand en ik heb me daar twee dagen geweldig vermaakt met wentelen en keren in écht zand. Met uitzicht op Zweden, grote cruiseschepen, zeilbootjes en vakantiegangers aan het strand. Mensen kijken is óók genieten.
Met weer een normaal zomers Trinetkleurtje ben ik richting het eiland Lolland in het zuiden van Denemarken gereden. Want ik had al wentelend besloten om Denemarken niet meer van Oost naar West door te steken, zoals mijn oorspronkelijke plan was. Ik wilde nu vanaf Rødby met de veerboot (ja, ik hou vol!) naar Puttgarden in Duitsland oversteken. Dat scheelde 200 km en een dure tolbrug.
Maar onderweg naar Rødby ben ik in nog in Faro gestopt. Het was veels te mooi weer om in De Oude Dame te zitten.
Er was in Faro een giga-grote gratis camperplaats. En er was daar maar één écht mooi plekje. Boven op een rots. Met direkt zicht op de Størstrommen (water). Maar daar stond natuurlijk al een camper. Het zal niemand verbazen dat het een Duitser was? Nou ja, ik was even héél jaloers en verdrietig, maar heb me er bij neer moeten leggen.
De volgende morgen echter, ik was amper wakker, zag ik die Duitser vertrekken. Ik als een idioot in mijn nachthempie De Oude dame in haar achteruit gedwongen en haar met een enorme zwenk die plaats opgedraaid. Er stond niks zeevast binnen, dus daarna kon ik de versgezette koffie opdweilen en de gebroken rollen koekjes weer aan elkaar plakken Maar ik stond er! Hiha!
En ja, met zo’n geweldige camperplek blijf je natuurlijk nog maar een extra dagje, heerlijk in het zonnetje, genieten.
Maar wat gebeurt.
Er kwamen in de loop van de ochtend twee oude auto’s aan met een nog oudere caravan bij zich. Die gingen op het grasveld vlak achter me staan. Er stapten vier jongens uit van het type Skinhead. Met tentstokken en afzetlint zetten ze vervolgens een heel stuk grasveld af. En ze plaatsten borden met (Deense) teksten rond hun terrein én borden met een grote P. Ik hád het niet meer. Ik dacht: ow jee, heb ik het motortreffen gemist en in de plaats daarvoor mag ik nu een (illegale) houseparty meemaken?
Ik wilde echt niet weg van dat met beleid veroverde mooie plekje, dus ben ik maar eens op onderzoek gegaan. Wat bleek. Het waren kunstenaars en ze hadden een soort tentoonstelling van allerlei bijzondere ‘archeologische’ vondsten van de kust voor Denemarken en verwachtten klaarblijkelijk veel belangstelling. Owwww.
Een van de jongens maakte een praatje met me en ze bleken verschrikkelijk aardig te zijn. Ik heb het die dag gewoon heel gezellig met ze gehad (er kwamen namelijk geen bezoekers..). We hebben samen naar een schitterende zonsondergang zitten kijken in de Størstrommen. De zon die ik trouwens voor het eerst weer in de zee zag zakken.
Die ene les kende ik al (mensen niet beoordelen op uiterlijk), maar ik moest die les toch weer even een keertje opfrissen…
De volgende dag heb ik dan toch maar weer de rode schoenen aangetrokken en ben naar Duitsland overgevaren. De overtocht had geen half uur langer moeten duren, want dan was ik weer mijn ontbijtje kwijt geweest... Voorlopig dus geen rondje met een pontje voor Trinet!
En ja, vanaf toen was het alleen maar kilometers maken over de Duitse snelweg. Blik op oneindig, achter een vrachtwagen blijven hangen en tuffen maar. Gelukkig (oeie) werd het weer ook minder mooi, dus was het allemaal niet zo héél erg.
Onderweg in Duitsland heb ik een paar schitterende camperplaatsen aangedaan om te overnachten. Daar hebben die Duitsers dan weer wel punten mee verdiend hoor. Het kost amper 5 euri en dan komen ze ’s morgens ook nog warme broodjes brengen en mag je gratis douchen in het zwembad.

Vrijdag 15 juli heb ik nog een laatste stop gemaakt om te overnachten in Beekbergen op de Veluwe. En wie stond daar plots voor mijn neus? Luuk! Leuk!
En toen was het ineens zaterdag 16 juli en kwam ik ruim 12 weken en ruim 11.000 km verder weer thuis van mijn (droom)reis naar de Noordkaap bij mijn geliefden. Spandoeken, ballonnen en knuffels waren er in overvloed. Het regende pijpenstelen maar de ‘warmte’ van de aankomst maakte dat helemaal goed. Het voelde weer heel fijn om thuis te zijn!

En ja, wát is het snel gegaan.
De Noordkaap was het doel. Maar ik heb vooral genoten van het middel om dit doel te bereiken: de reis door Noorwegen. Maar dat was jullie al opgevallen op de weblog.
Het maken van de wekelijkse weblog tijdens deze reis vond ik heel aangenaam. Het was mijn manier om mijn belevenissen met jullie te delen en dat is prima gelukt. Vooral door de vele leuke en lieve reacties van jullie allemaal. Bekenden én onbekenden! Ik kan niet genoeg onderstrepen hoe belangrijk dat voor me was.
Als je zo’n trip gaat ondernemen, en vooral als je het alléén doet, is de support van het thuisfront (en meelezers) echt héél belangrijk gebleken. Dat had ik van tevoren niet zo ingeschat eigenlijk.
Mocht mijn verhaal in boekvorm uitgegeven gaan worden, zal ik in het naschrift iedereen bij name noemen en de reden waaróm diegene zo belangrijk was (zoals dat klaarblijkelijk hoort, hoewel waarschijnlijk niemand zoiets nog leest?).
En wat nu te denken van de honderden foto’s die ik gemaakt heb. Mijn vrees was al een poosje hoe ik dáár een handzaam fotoboek van kon gaan maken. Welnu, Laurens, Kitty, Liselotte en Martijn hebben daar iets op gevonden en gaan het als kadootje helemaal voor me regelen. Geweldig!!! (Het wordt dus geen dia-avond bij de Olijke Tapper, maar we verzinnen wel iets anders leuks, toch?)

Dit is dus echt mijn laatste weblog van deze reis (Kleenex!). Reageer gerust nog, want ik sluit mijn pagina bij waarbenjij.nu, niet af.
Want natuurlijk ga ik wéér op reis, over een tijdje. Het zoeken naar uitdagingen en verleggen van mijn grenzen is me heel goed bevallen. Het is naar mijn stellige overtuiging goed voor ieder mens om eens uit je ‘comfortzone’ te stappen. En om er daarna weer heerlijk in te stappen..

Bedankt allemaal voor het meelezen, reageren en de ondersteuning.
I love you werkelijk all!
Trinet