Genieten!

Het was bijzonder hoor, de camping bij Nottingham met de ezels (en de kippen, ganzen, een háán, een poes en een hond). Om de hoek heb ik de camper schoon kunnen maken: stro, grond en stront van de vloer verwijderen.

Vanaf Nothingham ben ik het Peak District ingereden. Wat was dat een mooie rit. Van Chesterfield naar Macclesfield is het een hoogvlakte met diepe dalen en glooiende hellingen. Nu bloeit er nog niets, maar die rit moet verder in het seizoen helemaal schitterend zijn. De wegen waren smal en kronkelig, hier en daar een haarspeldbocht en heerlijk rustig. Ik heb er van genoten. Het leek veel op de Hardangervidda die ik in Noorwegen gereden heb. Ook zo mooi. Dus ik deel voor het Peak District dan ook een tien uit.

Helemaal moe, niet in het minst van het alsmaar ‘links rijden’ roepen tegen mezelf, ben ik in Lymm gestopt bij een overnachtingplaats voor vrachtwagens. Dat doe ik wel vaker en bevalt me prima. Lekker bakkie gezet, sigaretje gerookt en de toestand op de parkeerplaats opgenomen. Ja, het zag er helemaal goed uit en dus besloot ik daar te overnachten.
Ik had dringend een Engelse geaarde verloopstekker nodig (hier hebben ze drie polen in het stopcontact) en zag op het terrein een servicestation waar ze dat vast wel hadden. Ik daar naar toe. De man keek zorgelijk, de vrouw nieuwsgierig. Ik zag ze denken: een vróuw die om een verloopstekker komt? Terwijl hij kreunend aan het zoeken was maakte ik daarom maar een ontspannen praatje met de vrouw en zei dat ik op het terrein ging overnachten. Ze kreeg bijna een hartstilstand. Dat mocht helemaal niet! Ik zou een boete krijgen van 90 pond. Owjee.
Nadat de man de gevraagde verloopstekker opgediept had ben ik dus maar als een haas mijn spullen op gaan ruimen. En ja, tóen zag ik ongeveer 88 borden op het terrein staan dat het verboden is te overnachten voor niet-truckers. Wat een licht is die dappere dodo soms…

Dus maar verder gereden naar Chester. Een heel mooi stadje met authentieke vakwerkhuizen. Ik heb er uren rondgelopen (verdwaald..).
Daarna ben ik Snowdonia ingereden, het Noord-Westelijke deel van Wales. Wales was bij ons vorige maand in het nieuws omdat er zoveel schapen ondergesneeuwd waren. Nou, ik kan jullie gerust stellen: ze hebben er nog genoeg! Het ziet er wit van.
Alle (verkeers)borden staan in twee talen en het Welsh lijkt voor geen meter op Engels. Maar goed dat ze het ondertitelen.
Het was ook weer zo’n schitterende rit over smalle, kronkelige en steile wegen. Nicht Wil, helemaal niks voor jou, dus 'rij' maar weer virtueel met me mee. Snowdonia is een heel ruig gebied met veel bergen en meren. Dus aan haarspeldbochten geen gebrek, wat ik geweldig vind. Maar ik heb ze ooit rechtsom leren rijden en linksom is toch wezenlijk anders… Maar kinders van me: Mom is nog steeds on the road!
Snowdonia krijgt van mij ook een dikke vette 10!!

Maar genoeg nu over koeien en kalveren en naar het serieuze werk.
Ik zou jullie (en vooral Clazien) graag de mooiste foto’s willen laten zien, maar waarbenjij.nu is niet meer wat het geweest is. Ik krijg de foto’s met geen mogelijkheid gedownload onder mijn verhaal. Gggrrr. Ik hou vol, dus wie weet komen ze er later nog aan.
Verder kunnen familie, vrienden, collega’s en bekenden van jullie mijn dagboek ook lezen, zolang de zoekfunctie in onderhoud is, als ze in de browser intypen: trinet.waarbenjij.nu. Zegt het voort!

Geert en Jeanette, maak een foto voor me van het westelijkste puntje van Portugal, want daar zou ik vorig jaar ook graag geweest zijn als mijn rijbewijs niet gestolen was. Geniet voor drie!

Lieve groet aan iedereen en tot de volgende keer.