Mersey Beat

Als tiener uit de sixties móest ik, nu ik toch in Engeland was, naar Liverpool. En dan vooral naar het Beatles-museum. (Schoon)kinderen van me; geneer je maar lekker.
Wat vond ik het leuk!
Weer zwijmelen op Yesterday en All you need is love, veel “oh jaaa’s” en vol weemoed the making of ‘Stg Pepper’s Lonely Heart Club Band’ zien. En als een groupie in de Cavern bar op een stoeltje zitten kijken naar een zwart/wit film van een optreden uit 1964.
Heerlijke jeugdherinneringen. Goud van Oud!

Met mij waren er veel jaargenoten (en nóg ouder) in het museum, maar ook veel schoolkinderen. Te herkennen aan het uniform. Volgens mij hoort een bezoek aan dit museum bij hun geschiedenislessen. Zoals wij leerden dat Alva op 1 april verloor zijn bril, leren hun dat in 1968 The Beatles Amerika veroverden. Dat doen die Engelsen helemaal goed! Hopelijk propt Nederland als Liam zestien jaar is (die is nu twee) de opkomst en komaf van BLØF in de geschiedenislessen. Zou me goed doen.
Ik had vooraf geen hoge pet op van de stad Liverpool zelf, maar eerlijk gezegd viel dat best wel mee. Mooie gebouwen, zeker aan de Mersey bij de oude Docks. Dat industriegebied is mooi opgeknapt.
Kortom; het was een verassend, amusant en nostalgisch dagje.

Na Liverpool wilde ik zo snel mogelijk uit het grootstedelijk gebied weg. Met Manchester er vlak naast en Birmingham op een steenworp afstand, betekende het heel veel drukke (snel)wegen, volop vrachtwagens en weinig natuur. Daar heb ik nou niet echt al die tijd links voor gereden.
Ik loop wat vooruit op mijn reisschema en dat komt omdat ik in het begin van een grote reis altijd zo nieuwshongerig ben. Komt verder onderweg weer helemaal goed…

Dus óp naar de Yorkshire Dales. Naar Skipton om precies te zijn.
Na een paar nachten op een camping wilde ik weer lekker ‘vrij’ camperen. In Skipton gezocht naar een plekje en die vond ik op een groot parkeerterrein bij een kantoor. Er stond een bord ‘in het weekend vrij parkeren’. Mooi! (Ja, Bep en Wim, het is behelpen hier: geen fjord of jachthaven te zien…).
Maar wat gebeurt. Er ging ’s avonds laat bij de ingang een hek dicht met een vet dik slot er op! Daar stond ik dan! Opgesloten en wel. Slik.
Toevallig was de tekst van het ‘gelukslootje’ die dag: “Maak van alle moeilijkheden gewoon mogelijkheden’. Dus besloten om met de bus de Yorkshire Dales in te trekken. Dat was achteraf nog eens een goed idee ook, want de wegen daar stijgen tot 33%. Mââh. Dat trekt De Oude Dame helemaal niet en ik had absoluut niet om me heen kunnen kijken op die wegen van amper 2 meter breed.
Dus heb ik tóch de Yorkshire Dales uitgebreid, op het gemakje rondkijkend in de bus en daarna wandelend, verkend.

Ik heb het afgelopen jaar (o.a.) zeventien boeken gelezen van Peter Robinson (inspector Banks-serie) en die verhalen spelen zich af in de Dales. Hij beschrijft die omgeving zó mooi dat dat alleen al een reden voor me was om naar Engeland af te reizen. En hij heeft niks overdreven.
Glooiende groene heuvels, stapelmuurtjes, riviertjes en magnifieke kloven (Coves): puur natuur!
Een van die coven, de Malham Cove, ben ik opgeklauterd. Die tocht leek op de klim naar de Preekstoel in Noorwegen. Hartstikke leuk en mooi. Het kalksteen bovenop de kloof ziet er door eeuwenlange erosie erg bijzonder (en gevaarlijk) uit.
Ik ga weer een tien uitdelen.

En Ineke, gelukkig is het redelijk aardig weer. Het is zo rond de 12 graden, zo nu en dan een bui, bewolkt, maar ook veel zonnige (frisse) momenten. Prima rij- en wandelweer.

De Engelsen zijn trouwens echt héél aardig. Van de campingeigenaren, de winkelmijnheren, de buschauffeurs, mede-camperaars tot de man/vrouw in de straat die me de weg wijst. Een verademing na die botte Spanjolen.
In Amsterdam zeggen ze ‘schat’ tegen me, hier zeggen ze ‘love’ tegen me. Leuk!!
Alleen kleden ze zich een beetje eigenaardig. Ik kijk soms mijn ogen uit. Helaas missen jullie beelden van dit Engelse rariteitenkabinet, want ik durf er geen foto’s van te maken. Zo zijn Trevira-jurken hier nog overal volop te koop. Errug!

Luuk heeft me geweldig geholpen met de foto’s. Als het goed is staan nu bij de eerdere verhalen ook de passende foto’s. Dus Clazien: terugkieke en heniet ervan!
Dan zal blijken dat ik tussendoor ook nog wat landgoederen, kastelen en burchten heb bezocht. En aan de ‘pot tea with scones’ heb ik me trouwens ook al flink tegoed gedaan.
Druk, druk, druk, het leven van een camperaar.

Nu ga ik een wifi-camping opzoeken in York, want ik wil 30 april virtueel meemaken. Jammer dat ik de Nederlandse festiviteiten mis, maar zo kan ik er een beetje er aan ruiken…
See you later!