Cutuur en Natuur

Q-day was gewéldig. Mooie ceremonies, een enthousiast publiek, lekker weer en Maxima drie keer op haar mooist. Dat heb ik gehoord…. Niet ‘live’gezien…. Helaas. Maar het leuke is dat ik het hier in Engeland óók hoorde. Als ze snappen dat ik from Holland ben, roepen ze ‘Such a beautifull queen you have! And what a wonderfull party on the water’. Is dat nou niet leuk! Nu horen we het ook eens van een ‘ander’. Ik ben apetrots!!

Ik ging dus naar een camping met alles-er-op-en-er-aan in York. Het is nergens nog druk, dus mijn verbazing was groot toen ik voor de camping in de file stond. Eindelijk aan de beurt, bleek dat ik had moeten reserveren. Het park, met 150 plaatsen, was vol. Huh? Ik heb al mijn charmes (blond, buitenlands, op leeftijd) in de strijd gegooid en ja hoor: er was nog een mooi plekje voor me. Engelsen zijn écht aardig!
Toen ik De Oude Dame achteruit inparkerend op haar plek ging zetten, ging er een man achter haar staan. Hij maakte allerlei obscene draaiende gebaren met de muis van zijn hand en hij had ook nog een ander standje met lokkende vingers. Ik werd daar zó niet goed van dat ik in staat was om de camping linea recta weer te verlaten. Maar ja, ik had dat plekje zo moeizaam veroverd, dat kon nou eigenlijk ook weer niet. Dus heb ik de camper nét niet op zijn tenen geparkeerd. Wát een vreemde mensen zijn er toch ook…

York heb ik bezocht. Een mooie, vriendelijke stad met een grandioze kathedraal. De torens zijn 60 meter hoog! Daar is de Notre Dame een lilliputter bij. Ik vond hem echt inmens groot en héél indrukwekkend.
De oude binnenstad (de Shambles) is bijzonder. De huizen hebben daar allemaal een soort ‘overbeet’. Hopelijk kunnen jullie op de foto zien wat ik daarmee bedoel.

Na York heb ik Castle Howard aangedaan. De film Brideshead Revisited is daar opgenomen en dat vond ik zo’n heerlijke echte Engelse film. (Het verhaal gaat over een adellijke familie in de veertiger jaren.) Ik wilde de filmlocatie graag in het echt zien en dat is dus gelukt.
Het bezoeken van kastelen en burchten is hier een kostbare aangelegenheid. Entree-prijzen van 18 pond zijn normaal. Dat was ik wel een beetje zat, dus deze keer probeerde ik daar onderuit te komen door te zeggen dat ik een ‘senior’ was. Dat scheelt minstens 5 pond namelijk. Natúúrlijk had die man moeten zeggen ‘ôôôh, nôôô, you are not so old ’. Maar wat zei hij? ‘Ofcourse, madam’. Pppfffff. Ik kwam er ‘goedkoop’ in, maar ik was niet blij…

Toen door naar de Oostkust en wel naar Scarborough. Ik schrok me er lam. Het is één grote kermis aan de boulevard van gokhallen, casino’s en nachtclubs. Daar is Benidorm een slaapstadje bij! Mâââh (zou Ria zeggen).
Maar dat bleek gelukkig alleen aan de Zuidkant van de stad te zijn, waar ook de zandstranden liggen. Aan de Noordkant zijn alleen hoge kliffen, geen bebouwing en wat strand zou moeten zijn, daar liggen rotsstenen. Niemand en niks te zien daar. Ik heb een wandeling van ruim 10 kilometer over die kliffen gemaakt en dat was verfrissend en mooi. Het was zonnig weer, dus dat maakt ook veel goed.

Daarna ben ik doorgereden naar Whitby (ook een badplaats) door de North York Moors. Een schitterende route dwars door woeste heidegronden. Ik heb ze gezien, maar daar is ook alles mee gezegd. Het was namelijk een weg met klimmetjes en dalletjes tussen de 13 en 20%.
Op enig moment stond er een groot bord langs de weg met de tekst er op dat langzame voertuigen moesten stoppen, bellen en dan met een escorte naar boven gebracht zouden worden. Daarvoor hing een ‘help-telefoon’ naast het bord.
Zien jullie het voor je? Ik, met zweethanden aan het stuur, linksrijdend, het gaspedaal niet los willen latend, in een flits dat bord ziende. Precies: gewoon doorrijden natuurlijk…
Fuck-a-duck!!
Dat was een steil stuk! De Oude Dame moest zwoegen om er bovenop te komen en mijn adrenaline werd volledig doorgespoeld. Maar ik kwám boven en vond mezelf, na een paar uur bijkomen, keistoer (evaluatie van Liselotte).

Van schrik ben ik de volgende dag met een stoomtrein de Moors ingedoken. Ook leuk natuurlijk. Er werd o.a. gestopt bij het stationnetje Goatland waar een deel van de eerste Harry Potterfilm is opgenomen.
En Whitby is een veel aangenamere badplaats dan Scarborough. Geen speelhal gezien daar.
Een van Peter Robinson zijn boeken speelt zich af rond de 199 trappen die leiden naar St. Mary’s Church op een rots in Whitby, dus uiteraard ben ik daar ook gaan kijken en snuffelen naar bekende plaatsen uit het boek.
Wat een nostalgie toch ook hier hé?

Als afsluiting van mijn bezoek aan de Oostkust van Noord-Engeland heb ik me, voor de eerste keer, maar eens tegoed gedaan aan Fish and Chips. Jammie!! Ga ik meer doen.

Geert, ikke nie weet nie van You’ll never walk alone…
Tot de volgende keer!