Schotland, I love you!

Een beetje bedroefd nam ik afscheid van Skye. Het was er zo verschrikkelijk mooi. Maar ja, ik wilde nog meer zien en de boot naar Ierland wacht vast niet op me.

Ik reed, nét nog niet echt zeeziek, van de boot Mallaig in en daar wás het slecht weer! Dikke hagelstenen, een stormwind en zwaar bewolkt. Dat beloofde helemaal niks. Dus sukkelde ik door dat noodweer maar een beetje aan.
Bij Loch Shiel ben ik gestopt omdat ik het Glenfinnanmonument- en viaduct (van Harry Potter 1) wilde zien. Het was inmiddels ook droog geworden en zo nu en dan kwam er een zonnetje tevoorschijn. De mevrouw van de VVV zei dat de stoomtrein rond 14.30 uur over het viaduct zou komen. Dat wilde ik wel héél graag zien.
Ik ben de bergen ingeklommen en zat met het fototoestel om 14.15 uur startklaar op een kletsnatte kei. Weet je hoe laat de trein kwam? 15.15 uur….
Dat ik nog foto’s heb kunnen nemen! Het was daar koud, nat en eenzaam. Ik kon mijn vingers zowat niet meer bewegen. Ik was echt zielig.
Mijn lijf is de hele dag niet meer warm geworden, maar de foto’s maakten achteraf alles goed.

In Fort William heb ik een ander deel van het Caledonian Canal bekeken; de Neptune’s Staircase. Zes sluizen achter elkaar met een heel groot hoogteverschil. Mooi hoor. En daar torende de Ben Nevis ineens hoog bovenuit toen de zon doorkwam. Hij staat er waarschijnlijk al langer, maar door de bewolking had ik hem niet eerder gezien. Het is de hoogste berg van Schotland (1344m).
Fort William vond ik verder helemaal niets, behalve dat ze er een grote Lidl hadden (goed gezien, Luuk). Ha, even inslaan!
Want Jeanette (fijn dat je je zorgen maakt om mijn voedselbevoorrading), veel winkels zijn er inderdaad niet. Zo hier en daar een hele grote Tesco, waar ze werkelijk álles verkopen. Dat is de Jumbo, de Blokker, de Mediamarkt, de Hema enz. allemaal samen in één winkel. Daar kun je uuuren doorbrengen. Ik heb trouwens veel pak-en blikvoer bij me, dus verhongeren doe ik niet. Maar je mag de 29e best een extra groentetaart voor me bakken hoor…

En vereenzamen doe ik ook niet in deze ‘leegte’. Veel mensen babbelen spontaan met me. Een alleen-camperende vrouw is toch wel een beetje bijzonder. En de Schotten zijn trots op hun land en vertellen er graag méér over.
En onderweg ontmoet ik regelmatig andere ‘reizigers’. Zoals twee Nederlanders, die na één ABN-zin van mij constateerden dat ik uit Zeeland kwam. Hun dus ook (Vlissingen). We hebben nog net geen koffie gezet, maar het was een reuzeleuke ontmoeting. En nog een Australiër die een treinreis door Engeland en Schotland maakte en daar wild enthousiast over was. Jemig, wij drómen van Australië….
Dus, geen zorgen!

Na Fort William werd de route (A82) weer verschrikkelijk mooi toen ik door het Glen Coe gebied kwam.
Ik heb mijn uitroepen van bewondering (de ôôô’s en âââ’s) daar aangepast in een passender omschrijving: Kanónnen (ondertiteling: wat groots fantástisch).
Echt héle hoge, ruige bergen. Woeste lochs. De slingerende wegen aangepast aan de loop van de omgeving. Geen bewoning te zien. Ongerept. Ik heb er gewoon geen geschikter woord voor. Het ontroerde me: kippevel!
Na amper 60 km door dat gebied gereden te hebben in vier uur tijd, ben ik gestopt op een magnifieke parkeerplaats op 1000m hoogte. Ik moest de indrukken eerst allemaal even verwerken. Deze P-plaats bleek bij nadere inspectie ook nog eens een legale camper-overnachtingsplek te zijn. Haha! Mooi, mooi, mooi.

Na de Glen Coe werden de Highlands voorzichtig aan de Lowlands van Schotland. Geen woeste hoge bergen meer, veel meer groen en bebouwing.
De rit langs de westkant van Loch Lomond was geweldig. Vlak langs het water, smalle kronkelige wegen en mooi weer. Top!
Maar ik had de bezieling niet meer om daar ergens een wandeling te gaan maken. Wat wel mijn plan was. Mijn hoofd zat helemaal vol van de indrukken van de laatste 400 km en er kon even niets meer bij.
Dus ben ik op het gemakje na Loch Lomond voorbij Glasgow gereden en via de toeristische kustroute zuidwaarts naar de ferry in Cairnryan gesukkeld. Gewoon genoten van het veranderende, lieflijkere landschap en overnacht op camperplaatsen vlak aan de zee.
Onderweg heb ik mijn Schotse bankbiljetten opgemaakt. Dat was niet echt moeilijk. Parkeren bij Culzean Castle kostte maar 7 pond… Halleluja!
Schotse bankbiljetten accepteren ze niet in Engeland en Ierland heeft gewoon de Euro. Dus wég ermee!

Schotland heeft mijn verwachtingen helemaal waar gemaakt. En méér dan dat!
Het is een geweldig mooi land met vriendelijke mensen en een ongelooflijke variatie aan natuur.
Op mijn laatste avond werd ik getrakteerd op een van de mooiste zonsondergangen. Schotland houdt dus ook van mij.

En nee Bep (en Wim), elanden heb ik niet gezien. Maar voor de rest kan Schotland zich prima meten met Noorwegen. Ik ben verkocht…
Linda (van Dijke), als je Canada beu bent (zal niet) kun je altijd nog naar Schotland gaan. Er wordt hier ook overal aan diverse sporten gedaan, dus je zou je niet vervelen.
En Linda (van Ronald), je moet me wel even de tijd geven om mijn foto’s te plaatsen vóór je het verhaal leest. Ik ben niet zo snel….

Ik ga nu overvaren naar Ierland. Ik ben net zo benieuwd als jullie hoe ik het daar ga ervaren.
Je hoort er weer van!
(Yvonne en Dico, een veilige en mooie zeiltocht naar Amerika!)
Liefs, Trinet