Report from O'Dodo

De overtocht van Schotland naar Belfast ging helemaal súper. Het leek of ik gewoon in de trein zat. Echt fijn!

Het was die vrijdag heel erg mooi weer. Toen ik rond 14.00 uur van de boot reed, was het rond de 20°! Ik was van plan om Belfast te bezoeken, maar ten eerste word je in de stroom van die boot meegevoerd en zag ik weinig ruimte om er tussenuit te piepen en ten tweede wilde ik eerst en vooral een camping scoren. I needed water en a shower… Dat lukte na 10 km en daar was het zó heerlijk naast de camper dat ik niet meer van mijn stoel af ben gekomen.
De volgende dag regende het pij-pe-ste-len en het leek me geen goed idee om dan Belfast te bezoeken. Jammer dan.

Ik ben op pad gegaan langs de Causeway Coastal Route richting het Noorden. Maar na 40 km ben ik gestopt. Het was niet te doen. Ik spoelde zowat van de weg en ik zag al voor me hoe ik aquaplanend op het Mull of Kintyre zou aanspoelen.
Het was een mooi plekje waar ik stopte: in Ballygally vlak aan het water. Dus heb ik daar een dagje in de camper gebivakkeerd. Bakje thee, eitje bakken, bakje koffie, portje, boekje er bij: niks mis mee.
De regen kwam als een rivier van de berg af, de weg op. De auto’s die langskwamen reden zowat tot aan de buitenspiegel door het water. Mooi om te zien, maar levensgevaarlijk.
Dus na een poosje kwam een Gert Stoutjesdijk met zijn zwaailichtauto aangesneld. Hij stond eerst de situatie te bekijken en kwam toen met dé oplossing. Hij zette gewoon een bord langs de weg met de tekst ‘flood’ en ging er weer vandoor. Briljant idee.

De volgende ochtend werd ik hoopvol wakker, want ik hoorde geen regen meer. Maar toen ik de gordijntjes openschoof zag ik helemaal niets, nada, noppes. Potdicht van de mist!
Mistroostig ging ik buiten mijn sigaretje roken toen er plotseling een man met een hond uit de mist voor me opdook. Hij vroeg of ik het prachtige uitzicht stond te bewonderen….
Om een lang verhaal kort te maken: hij was gids voor de Causeway Coastal Route en heeft me allerlei tips aan de hand gedaan. Ik heb daar onderweg veel baat bij gehad. Het was een goed begin van de dag, ook omdat hij verzekerde dat de mist binnen twee uur opgetrokken zou zijn.
En dat was ook zo!

Dus ben ik verder gereden over deze mooie route.
Ik heb onderweg de Carrick-a-Rede Rope Bridge bedwongen (een hangbrug van touw op 30 meter hoogte boven het water) én heb de Giant’s Causeway bezocht. Dat is een soort rotsformatie aan zee met 37.000 zeshoekige kolommen van gestold lava die hier en daar 12 meter hoog zijn. Ze lijken op orgelpijpen en je kunt er overheen lopen.
Een geologisch hoogstandje. Ik vond het héél bijzonder om te zien.
En wat bleek: beide ‘bezienswaardigheden’ waren de dag ervoor gesloten geweest ivm de hevige regenval. Had ik weer even mazzel.
De Causeway Coastal Route van Noord Ierland heb ik helemaal gevolgd. Een prachtige route van Belfast tot Londonderry, veelal vlak langs het water met schitterende uitzichtpunten. Een 10 weer hoor.

En toen kwam ik in Londonderry.
Die stad wilde ik graag bezoeken omdat het voor mij zo verbonden is aan Bloody Sunday en de IRA-strijd. Dat speelde in mijn jeugdjaren (1972 voor de goede orde) en dat blijft je dan bij.
De stad ademt nog steeds deze periode uit. ‘The troubles’ noemen ze het nu. Er zijn veel gedenktekens, de muurschilderingen in de katholieke wijk zijn nog volledig intact en er is een heus museum aan deze periode gewijd. Maar je ziet er ook veel vredes- monumentjes en kunstwerken om het vertrouwen in de toekomst te laten zien. Londonderry is in 2013 bovendien culturele hoofdstad van Europa en daar zijn ze apetrots op.
Het was een bijzondere belevenis om in deze stad te zijn.

De volgende dag ging ik weer fluitend op pad richting het graafschap Donegal. De meest Noordwestelijke county van Ierland. Onderweg wilde ik de route van de tomtom bijstellen omdat ik niet te lang over de drukke hoofdroute richting Strabane wilde rijden.
Wat was dat nou? Stomme tomtom. Die kende geen enkele van de plaatsen aan de binnendoor-route die ik intoetste. Paniek! Hoe nu? Verdwalen?
Tot ik er eindelijk achter kwam dat ik inmiddels al in Ierland wás.
Maar ja, ik was ook geen grensovergang of douane gepasseerd. Ik had geen paspoort hoeven laten zien en ik had geen bordje ‘Ierland’ gezien. Maar ik snapte ineens wel waarom de diesel ineens 13 pence duurder was: de prijs stond vermeld in euro’s…
Nog betreurenswaardig was dat ik bij het verkeersbord ‘50’ ontdekte dat ik daar ook maar echt 50 mocht rijden en geen 80. Oeps, foutje! In Ierland doen ze dus gewoon weer aan kilometers en niet meer aan miles.
Hoe blond kun je zijn?

Affijn, Dappere O’Dodo is dus nu écht in Ierland!
En ik vind het er práchtig.
Het graafschap Donegal is weids en heuvelachtig. Er zijn maar weinig dorpjes en dus redelijk ongerept. Hier wordt heel veel turf gestoken en het landschap doet daardoor moerasachtig aan.
Ik ben via een hele hoge pas (Glengesh) naar de Slieve League gereden. Dat is de hoogste klif (600m) van Europa. En daarna nog naar de Zuidwestpunt van Donegal: Glencolumbkille.
Heerlijke routes over haarspeldbochten, 10% wegen (one-track-roads!) en gehinderd door tientallen schapen op de weg. Mooi, mooi, mooi.

Onderweg in Ardara was ik nog even gestopt om brood te halen. Ik liep langs een morsig winkeltje met mooie spulletjes en ging er een kijkje nemen. De winkelier (Hugh) was dolenthousiast om me te zien(?). Uiteraard kocht ik wat bij hem, want hij had écht leuke dingen en hij gaf een behoorlijke korting. Ik kon echter niet bij hem pinnen (ik had genoeg Engels geld, maar in Ierland heb je weer euro’s (blond eej)).
Hij gaf me de tas met spullen mee en wees me de pinautomaat twee straten verder. ‘See you, darling’ zei hij… Is dát wat?
Ik vertelde hem dat ik op weg was naar de Slieve League en vroeg of me het wel zou lukken die klif op te rijden met een camper én met maar 75 PK. ‘Yes Darling, sure!!’. Oké dan.
Met een dikke kus op mijn wang, vertrok ik vol goede moed.
Toen ik later die steile klif opreed, kwam er een man naar beneden gelopen die zijn mondhoeken naar beneden trok en zijn wenkbrauwen naar boven (ondertiteling: jij durft!).
Ik zei, hardop tegen mezelf,: ‘Ja, fuckaduck, maar Hugh zei dat het kán’ (twee octaven hoger uitgesproken).
En ik kwam er ook. De Oude Dame was wel bekaf…
En voor alle opgetrokken wenkbrauwen bij de lezers van dit verhaal: Hugh was een heerlijke, lieve, uitgesproken homo…

Ik ben nu op een camping in Ballyshannon, op pad naar het graafschap Sligo. Nu eerst eens lekker douchen en de Oude Dame verzorgen. En natuurlijk de weblog bijwerken. Dan kan ik daarna weer opgepoetst aan nieuwe avonturen beginnen.
Tot de volgende keer!