De Westkaap van Europa

Neen, Linda en Ronald, jullie mogen niet komen. Ik moet streng zijn. Het is veel te leuk om alleen te reizen. Ik zal er weer wat over verhalen.

Galway: een bruisende studentenstad met een hele lange boulevard aan de Galway Bay. Waarlangs je met de camper gratis mag overnachten. Hier moest ik zijn, hier moest ik wezen, óók om te smullen van hét Ierse pubgebeuren.
Tjah, de boulevard stond nokkie-nokkie vol met geparkeerde auto’s en hier en daar een vastgeparkeerde camper. Nu was het ook superzonnig weer en dan staat bij ons in Zeeland ook alles en iedereen aan het water.
Er kwam geen eind aan die boulevard. Ik was Galway bijna voorbij en helaas geen enkel gaatje voor De Oude Dame.
Maar direct ná de boulevard was een eenvoudige camping, ook nog aan de Galway Bay, dus daar ben ik toen maar opgedraaid.
Gedouched, opgetut, luchtje op en hoppa, met de bus de binnenstad in. Pubs, Here Comes O’Dodo!
Tjah, toen de bus in het centrum stopte ging het ineens plenzend regenen. Om te voorkomen dat ik een verzopen kat zou worden ben ik de eerste de beste pub ingestormd waar muziekgeluiden uit kwamen. Of ik maar even 15 euri entree wou betalen want er was een topband.
Ja, zeg, dáár kom ik niet voor. Ik wil een ‘jam-pub’. Die zijn hier niet mevrouwtje. Wij bieden in Galway muziek op niveau. Ttttssssss.
Ik heb nog een paar pubs geprobeerd in zijstraatjes, maar overal was er gewoon een band! En publiek dat me nou ook niet echt aansprak. Dus ben ik, inmiddels nat en koud, lekker een warme hamburger met frietjes gaan eten bij de Mac. En heb de bus zo snel mogelijk weer terug genomen.
Dat was Galway. We lagen elkaar duidelijk niet.

De volgende dag weer verder op pad. Door ‘de Burren’ in het graafschap Clare. Het is een versteend gebied, een rotsland van gebarsten kalksteen. Het ziet eruit als puin. Er woont niemand want het is er heel droog omdat het water verdwijnt in de barsten van het kalksteen. Erg bijzonder allemaal, maar niet erg uitnodigend.
En toen kwam ik via een mooie route bij de Cliffs of Mohér! Het was die dag mooi weer, dus ik heb de klim prima kunnen volbrengen. Het zijn hoge kliffen van acht kilometer lang aan de Atlantische Oceaan.
De Preekstoel in Noorwegen is echt véél indrukwekkender door de klim van ruim twee uur, de hoogte en de ligging boven een fjord. Maar deze Cliffs vond ik toch ook wel mooi hoor. Ik heb een eind over de Cliffs gewandeld en genoten van de ruwe oceaan, de papegaaiduikers, het weer en het uitzicht. Een toppertje!

Vervolgens ben ik langs de kust naar het zuiden gereden, richting het schiereiland Dingle. Het landschap waar ik door reed was ineens heel vlak. Ook wel weer eens lekker hoor…
Onderweg heb ik nog een pontje genomen over de River Shannon, en dat was leuk! De Ierse mijnheer die het veergeld op kwam halen zag dat ik Nederlandse was en ging toen een paar regels voor me zingen van het liedje van Guus Meeuwis over het Brabantse Land.
Lachen!! Wat een schatje. Hij bleek een poosje in Oosterhout gewoond te hebben (of all places..).
Na de oversteek was het stralend zonnig en warm weer. Dus de eerste de beste zandbaai was voor mij: Ballybunion.Veel plaatsnamen in Ierland beginnen met Bally.
Ik heb daar heerlijk een paar uurtjes op het badlaken gestrekt in het zand gelegen. Hoe nostalgisch….

Maar ik ben niet op reis om maar een beetje te liggen lummelen, dus met gezwinde spoed ben ik de volgende dag naar het schiereiland Dingle gereden. Op Dingle waren er gelukkig weer bergen met de bijbehorende mooie vergezichten. En weer véél tinten groen.
Op de meest westelijke camping van Ierland heb ik een stop van een paar dagen gemaakt. Dit
gebied is immers het doel van deze reis: de Westkaap van Europa.
De camping lag werkelijk in the Middle of Nowhere. Op mijn vraag waar ik brood kon halen was het antwoord ‘in dat dorp daar, 10 minuten lopen’.
Nou, het was ruim 20 minuten lopen en het dorp bestond uit tien huizen en géén winkel. Tót ik een piepklein Ola-vlaggetje aan een deur zag hangen (dan is die vlag van Jos op Scalde Oort toch duidelijker hoor). Ik gaan kijken en ja hoor, een winkel zo groot als mijn badkamer. Maar ze had brood en daar ging het om.
Ook had ik gevraagd of ik met de bus naar de stad Dingle zou kunnen. Ik doe dat namelijk liever als met de camper die je hier in Ierse steden nergens kan parkeren door de vele ‘high-barriers’ van twee meter. Nou, uhhh, er reed een bus voorbij de camping rond 13.00 uur en dan moest ik mijn hand opsteken en dan nam hij me wel mee. Máár: er gaat geen bus meer terug hoor…
Tien kilometer lopen over smalle onverlichte en heuvelachtige wegen trok me niet, dus tóch maar De Oude Dame van de blokken gehaald en Dingle-stad bezocht. Een gezellig stadje met wél jam-pubs. En Fungi, de ‘huisdolfijn’ in de haven. Ik heb hem gespot!
Ook ben ik daar (dank voor de tip, Mieke) naar een Folk Concert geweest in een schattig klein kerkje. Zo’n kerkje als dat van Ellesdiek (voor de niet-zeeuwen: Ellewoutsdijk).
Op Dingle praten ze Gaelic (niets van te begrijpen) en een zangeres zong in die taal een paar liederen. Móói!!! Een kippevelmoment zoals ik dat ook had in de IJszeekathedraal van Tromso. Er speelde ook nog een man op een Ierse doedelzak. Daar wordt de lucht niet via de mond in geblazen maar door hem tussen zijn arm en borst te klemmen. Hij vertelde dat dat was om tijdens het spelen te kunnen drinken.
Een práchtig concert was het.
Dingle en ik konden het prima met elkaar vinden.

Hier in het Zuidwesten van Ierland zie je trouwens veel Amerikanen. Ook bij het concert waren er een paar. In de pauze vroeg ik hoe ze zo in Ierland terechtkwamen. Ik kreeg een gloedvol betoog dat ze op zoek zijn naar hun roots. Zo zijn er hier veel winkels waar ze aan de hand van de achternaam van de Amerikanen uit kunnen zoeken van welke clan ze afkomstig zijn. En dan wordt er een banier van die clan voor ze gemaakt. Daar komen ze voor en daar zijn ze apetrots op en dat snap ik helemaal.
Naast het kerkje was een heel oud kerkhofje en toevallig lag er voor onze neus een Kennedy begraven! Ow ja, natuurlijk. John Kennedy was immers ook een Ier. Die Amerikanen konden hun geluk niet op.

En natuurlijk heb ik de uiterste Westpunt van het eiland Dingle opgezocht en dat tot ‘mijn Westkaap’ gedoopt (voorbij dit punt ligt nog het onbewoonde Blasketeiland en daar is eigenlijk pas écht het westelijkste punt). Ik heb me voor het fotomoment opgedirkt tot grote hilariteit van de toevallig voorbij komende fotograaf. Kan mij wat schelen.

Het bereiken van ‘Mijn Westkaap’ wilde ik intens beleven. Het weer werkte goed mee, de prikkelloze camping ook, en de schitterende omgeving maakte het helemaal af. Dus de beleving is uitstekend gelukt.
Hier typt een gelukkig en tevreden mens!

En om te laten zien dat ik écht in Ierland ben en niet op Hawaï alwaar ik verhalen verzin en foto’s pluk van internet, heb ik mezelf hier en daar maar eens op de foto laten zetten.
Kijk en huiver.