De eerste ronde

Bij het plannen van mijn reis door Noorwegen heb ik de route opgedeeld in negen deeltrajecten. Daardoor zijn het hapklare brokken geworden, die me een beetje op het rechte pad houden. Want zoals Geert al fijntjes opmerkte: als ik zo doorga kan ik in drie maanden wel twee keer naar de Noordkaap! En dat is niet de bedoeling…

Het eerste traject van Kristiansand naar Bergen, het zuidelijke fjordengebied, heb ik er nu opzitten.
Het was een verschrikkelijk mooie route met heel veel verschillende landschappen. Van parelwitte zandstranden, helderspiegelend water in de fjorden, klaterende watervallen tot een onherbergzame sneeuwwitte hoogvlakte. Na iedere (haarspeld)bocht en om iedere fjord heen reed ik weer een andere ansichtkaart binnen. Ik kan geen betere superlatieven meer bedenken dan die ik eerder gebruikte: Noorwegen is Schitterend en Adembenemend!

Het rijden op de Noorse wegen is en blijft een avontuur. Je mag nergens harder dan 80 km rijden, maar dat gáát ook helemaal niet. De meeste wegen zijn slecht, smal, steil en bochtig. Ze kennen hier geen bermen of vangrails; de weg houdt gewoon op aan de zijkant en een halve meter lager is soms een watergeultje, maar meestal een afgrond. Uitwijken is dan ook een angstaanjagende en versneld hartkloppende zaak. Al een paar maal heb ik gedacht: nu kieper ik om… Maar nee, de Oude Dame staat nog steeds op haar vier benen!

En dan de vele tunnels. Zonder overdrijven: ik ben er zeker al door 100 gereden. Vele zijn onverlicht en de rest slecht verlicht. Met dit zonnige weer moeten je ogen steeds aanpassen aan de donkere tunnel. Ik doe niet anders dan van brillen wisselen: zonnebril, gewone bril.
Niet één tunnel is kaarsrecht, er zitten bochten en hoogteverschillen in. Die laatste zie je niet, dat voel je aan de auto. Trekken of scheuren!!! Héél bijzonder.
De langste tunnel van Noorwegen loopt van het Laerdal naar Aurdal en is 24,5 km lang. Ik had hem expres in mijn route opgenomen omdat ik dat wel eens mee wilde maken. Nou, ik heb het meegemaakt en dat is láng onder de grond. Héél lang! Té lang! In een volgend leven wil ik echt nóóit als mol terugkomen. Geef mij de Vlaketunnel maar, lekker recht en kort en je kunt ook gewoon je zonnebril ophouden…

Maar ik loop vooruit op het verhaal over mijn route vanaf Odda, van waaruit ik op 30 april mijn laatste reisverslag heb gestuurd.

Odda is een leuk stadje. Ik stond (met prachtig weer) aan de jachthaven met zicht op de Sörfjorden. Helemaal te gek.
Zondag 1 mei eerst Liselotte gebeld, want die werd dan maar eens 30!! Martijn zocht intussen voor me op wat de weersverwachtingen waren voor Buskerud, het gebied waar ik heen zou gaan. Daar moest ik geen slecht weer hebben, want dan zou ik afgesloten wegen tegen kunnen komen. Maar gelukkig, het weer zou prima blijven.
De route ging door het onherbergzame gebied dat de Hardangervidda heet. Ik had me er een voorstelling van gemaakt (grauw, boomloos, steppe-achtig), maar de werkelijkheid overtrof alles. Eén grote bergachtige sneeuwvlakte, boven de boomgrens, met blauw bevroren meren en dan ook nog de volle zon er op. Geen dorpje, geen mens die daar woont. Alleen een kilometerslange weg met hoge sneeuwwallen langs de kant en weinig verkeer. Ik zeg het nog maar een keer: Schitterend en Adembenemend!

Ik heb me intussen aangewend om hardop te zeggen wat ik denk en voel, want anders word ik zo’n binnensmonds lispelende eenzaat. Bij de Hardangervidda was het dus kilometers lang áááá en ôôôô. Als ik een vrachtwagen aan zie komen op een van die waterschapsweggetjes hier met 10% stijging, dan roep ik ‘gottegottegot’, maar eerlijk is eerlijk, het is ook wel eens ‘k*t’ geweest…. Affijn, mijn woordenschat is dus nogal beperkt.

Langs deze weg over de Hardangervidda ligt de wintersportplaats Geilo en daar heb ik even rondgekeken of er inderdaad nog te skiën viel. Want dan had ik dat best graag een middagje gedaan. Het was allemaal nog wel open, maar de sneeuw liep op zijn laatste benen. Omdat ik graag nog lang op mijn benen wil lopen, heb ik er maar vanaf gezien.
Vervolgens een camping opgereden in Al. Dat was wat hoor. Hoe kóm ik er weer verzeild…
Twee tandeloze broers, die geen engels spraken, runden de camping mét cafetaria. Daar moest ik me melden en het was er best druk. Het rook er ook heerlijk en ze hadden ‘karbonade met friet’ voor (omgerekend) €12,50. Dat is helemaal niks hier, dus ik dacht: jammie, lekker eten! De ‘karbonade’ bleek een hamburger te zijn en die heb ik er maar twaalf bij me… Maar het was er wel heel leuk. Een beetje zoals het Oliegeultje in Burghsluis van een paar jaar geleden (weet je nog, nicht Wil?). Pinnen hadden ze trouwens ook nog nooit van gehoord. Ik heb er wel genoten hoor…

De andere dag ben ik verder gereden naar de staafkerk van Borgund, de oudste van Noorwegen. Die was klein! Die zou niet misstaan bij Ikea met een bord erbij ‘hoe vul ik 60 m2 zo doelmatig mogelijk’. Na alle ‘grootse’ natuur die ik heb gezien, viel dit stukje cultuur een beetje tegen..
Daarna ben ik dus die lange tunnel doorgereden. Die heeft om de 6 km lichteffecten en dat is heel erg imponerend. Dat zullen ze wel met opzet gedaan hebben anders vallen de mensen in slaap onder die berg grond.
Ik kwam uit in Aurdal en heb daar een prachtige overnachtingsplek pal aan de Aurlandfjorden gevonden. Wow, echt mooi. Het water was zo helder als glas. Er kwamen regelmatig cruiseschepen voorbij en die leken in dat fjord op speelgoedbootjes. Die plek heeft me doen besluiten om de andere dag met de bus heen en weer naar Flam te gaan (was maar 10 min) om met het toeristische treintje (Flamsbanen) naar boven te gaan. Dan kon ik mooi twee nachten blijven staan aan het fjord en de Oude Dame kon een dagje rusten.
(In Aurland ben ik trouwens even naar de Spar geweest voor wat boodschapjes en zag de krant met het nieuws dat Osama dood is! Dat is pas nieuws! En niemand vertelt me dat. Jemig.)

Het is nergens nog druk met toeristen, dus ik kan overal gemakkelijk bij en in en krijg alle aandacht. Zo ook bij Flam. Maar net toen ik in wilde stappen, kwamen er vier bussen met japanners. Dat geloof je toch niet hé. Kernramp of niet, die zie je echt overal. En kwetteren dat die doen!

Van Aurland ben ik woensdag richting Bergen gaan rijden en onderweg naar een camperplaats bij Evanger afgeslagen. Bijzondere plek weer hoor. 6 Kilometer de bergen in.. Ik word inmiddels niet meer echt warm of koud van die bergweggetjes (met sneeuw), maar jullie willen het niet zien of meemaken. Weet ik zeker.

En nu ben ik dus in Bergen. Waar het volgens de boeken 366 dagen per jaar regent. Nou dan is het een erg lang jaar in Noorwegen, want op deze 367e dag is het droog en schijnt zelfs de zon. Het is wel fris, maar dróóg! Ik ga zo de Oude Dame een plekje voor de nacht geven en dan ga ik Bergen morgen écht bekijken.
Jullie horen er weer van!