De tweede ronde

Thuis heb ik de leesmap en als die wekelijks wordt omgeruild, duik ik eerst en vooral in de columns van Anne-Wil, Juul en Sanne in de Libelle en de Margriet.
Als ik een aantal van mijn meelezers hoor, doen jullie hetzelfde en duiken jullie wekelijks in de reisverhalen van de glossy ‘Trinet’. Leuk!!!

Het tweede traject van mijn reis door Noorwegen heb ik er inmiddels opzitten. Van Bergen naar de Westkaap, via Jotunheimen en Jostedalbreen. Het noordelijke fjordengebied.
Wat was het weer verschrikkelijk mooi!
Ik heb over dik besneeuwde bergpassen gereden, door lieflijk groen-glooiende dalen én door het sinistere gebied rond de Westkaap. Zó bijzonder!

Mocht iemand van jullie besluiten om Noorwegen te gaan bezoeken, neem dan vooral weg 55 (Sognefjellsvegen) van Gaupne naar Lom in je route op. Die heb ik dus dinsdag gedaan en de ááááááá’s en ôôôôôô’s waren niet van de lucht. Ik vergat bijna de elf haarspeldbochten onderweg te nemen….
Deze weg staat bekend als de mooiste toeristische route van Noorwegen en die eer heeft-ie zeker verdiend. Ik deel weer een 10 uit!
De weg slingert langs de verstilde en ongenaakbare berglandschappen van de Jotunheimen (huis der reuzen). Hier staan allemaal grote jongens van boven de 2000 meter om je heen. Zó imponerend. Je rijdt onderweg over de hoogste bergpas van Noorwegen (1450 meter) door hoge sneeuwwallen heen. Hier en daar stijgt en daalt de weg tussen de 8 en 11% en dat maakt zo’n route dan eigenlijk helemaal spectaculair.
Ineke, Zwitserland heeft dit soort uitzichten en wegen zeker ook. Blijf er van genieten hoor!
Ik blijf tijdens de autorit ademen naar mijn buik (!!) en stuur met de muis van mijn hand terwijl ik zing ‘I’m going to the Nordkap’(i.p.v. Ibiza).
Op het eind van deze route kwam ik nog langs het staafkerkje van Lom, maar die kon het ‘eventueel-toch-wel-mooie-staafkerken’ gehalte voor mij toen niet meer opkrikken. Ik had gewoon al een verschrikkelijk mooie dag gehad.

Vlakbij Lom zou een mooie camping zijn, had ik in een van de Noorse reisverhalen gelezen. Dus nu ik toch in de buurt was, wilde ik die wel eens met eigen ogen zien. In Nordberg.
Nou, en óf die mooi was!
Een zwembad uitgehouwen in de rotswand, gevuld met het water van een voorbij-stromende rivier. Op deze rivier kun je kayakken trouwens. De campingplaatsen waren groot en mooi en van alle gemakken voorzien. Tot de skottelbraai aan toe. Oude dode bomen over het hele terrein waren geschilderd en leuk versierd. Tussendoor de campingplaatsen stonden er hyter (hutten) met gras en mos bedekte daken. Zó natuurlijk. Het zag er allemaal perfect uit.
Maar hij was gesloten.
Er was ook een mooie parkeerplaats bij, dus daar heb ik lekker gratis en voor niets overnacht. Ook weer geregeld.

De volgende dag heb ik eerst van het superheerlijke weer genoten en heb pas rond half vier mijn reis vervolgd richting Stryn.
Op deze route (weg 15, ook héél mooi) rij je langs de Jostedalsbreen, de grootste gletsjer van het Europese vasteland. De gletsjertongen komen in verschillende dalen uit. Ik had de Nigardsbreen (breen is Noors voor gletsjer) eerder bezocht en die had al een grote indruk op me gemaakt. Dus de Briksdalbreen (die in mijn reisplanning stond) heb ik niet meer aangedaan, te meer omdat die erg toeristisch schijnt te zijn (de bussen met japanners..).
Het was ook weer een hele mooie route met majestueuze uitzichten.
Onderweg was er een tunnel afgesloten. Maar je kon daar verder geen kant op. Er stonden dus een hele rij auto’s, vrachtwagens en ook De Oude Dame stil voor te wachten. Er liep een soort kantonnier wel heel erg druk te doen, maar er gebeurde weinig.
Maar, hoezee, daar kwam Jos van Felius in zijn waterschapswagentje mét zwaailicht aan en die gebaarde dat we in colonne achter hem aan konden rijden. Wat bleek? De tunnel was lek! Ik moest mijn ruitenwissers aan! Dat euvel lijkt me trouwens nóg erger dan een wegdek dat in een tunnel omhoog komt….
Van een helemaal wit landschap kwam ik in een grasgroen landschap terecht toen we de tunnel weer uitkwamen. Héél bijzonder!
Ik ben op een camping vlakbij Stryn gestopt: Mindresunde.

Je merkt aan heel de omgeving van Stryn dat dit gebied sportieve jonge mensen aantrekt. Je kunt er berg- en gletsjerwandelingen maken, kayakken, raften, zomerskiën, bergen beklimmen en allemaal van dat soort avontuurlijke zaken. Iets voor Linda?

Donderdag ben ik richting de Westkaap gereden. Ook weer een mooie route, langs het Horninsdalmeer en de Nordfjord. Hoe dichter ik bij de Westkaap kwam, hoe bewolkter het werd. Ik had ook nog regen onderweg. De wegen waren smal, steil en bochtig, dus het was best geconcentreerd rijden.
Plots kwam ik in dichte mist, laaghangende bewolking eigenlijk. Toen ik er bijna was zag ik geen vijf meter meer vooruit. Ik was doodsbang dat ik het einde van de weg niet op tijd zou zien (en dus van de Westkaap af zou stuiteren) en heb ik De Oude Dame maar op een uitwijkplaats neergezet. Eerst maar eens koffie gedaan om bij te trekken en toen de omgeving gaan verkennen. Ik zag helemaal níks! Wat sinister is dat zeg.
Plots doemde er een gebouw voor me op en dat bleek dan ‘de Vestkaphutte’ te zijn. Voetje voor voetje ben ik er omheen geschuifeld en aan de rotsblokken kon ik zien dat ik aan de afgrond stond. Ik had zó mee kunnen doen in een scène uit een enge film van Alfred Hitchcock. Je kijkt dan ook steeds om je heen of je niet gevolgd wordt.
Luguber en doodeng!
Ik zag het ook helemaal niet zitten om die steile, smalle kronkelige weg terug te rijden door de mist, dus ik ben daar op die uitwijkplaats maar blijven slapen. Ik was er zeker van dat er niemand met dit weer nog naar boven zou rijden. En dat was ook zo.
Toen rond 22.15 uur de zon onderging, trok het even open en kon ik nog gauw even een foto maken.
Maar toen ik ’s morgens wakker werd en vol verwachting uit mijn raampje keek, waren de óóóó’s en âââââ’s weer niet van de lucht! Het was helemaal helder en ik had een prachtig uitzicht! Dus ik heb daar een hele tijd van zitten genieten. Gelukkig maar anders was ik dat hele eind voor nop gereden.

Vrijdag laat in de middag ben ik alreeds richting Runde gereden. Op Runde wil ik namelijk even een paar dagen een pitsstop houden. En op dinsdag 17 mei, de nationale feestdag, wil ik graag in Alesund zijn. Laila en diverse campinghouders adviseerden me om dan in een ‘grote’ stad te zijn om het allemaal goed mee te kunnen maken. En op deze manier red ik dat allemaal.
Dus zit, sta en loop ik nu tussen de 170.000 vogels die op Runde huizen, naast de 700 menselijke inwoners. Eén foto van een papegaaiduiker kan ik al bijsluiten.

De rest volgt weer in een nieuwe aflevering van ‘reis door Noorwegen in 85 dagen’.
Tot dan!