De derde en vierde ronde!

Ja, soms kan het hard gaan.
In de afgelopen week heb ik mijn ‘derde ronde’ afgemaakt. Van de Westkaap (via, via, via) naar Sjoholt. Daarna ben ik geluidloos overgegaan in de ‘vierde ronde’: Sjoholt – Trondheim via de Atlantic Road.
Maar dat gaat voor jullie natuurlijk veel te snel, dus ga ik er weer een verhaal van maken.

Na het nemen van de Trollstigen en een dagje rust, ben ik over de Adelaarsweg naar Geiranger gereden. Ook deze weg was weer door een artistieke kapper aangelegd. Er waren in ieder geval een heleboel haarspelden nodig om de boel bij elkaar te houden. Boven aangekomen waren de uitzichten over het Geirangerfjord grandioos.
Jammer dat je dan zo op de weg moet letten en dat je op zo’n smalle weg vrijwel niet kunt stoppen om even goed te genieten van het uitzicht.
Maar daar hebben ze iets op gevonden: een uitzichtspunt! Alleen stopt natuurlijk iedereen daar. Vindt dan eerst maar eens een parkeerplek en wurm je dan nog maar eens tussen de fotografen door om iets te kunnen zien. En dan is het nog niet eens het toeristenseizoen. Ik zou hier écht niet in juli willen zijn!
Maar ik heb het uitzicht op de fjord kunnen bekijken en het was super.
Beneden aangekomen in het dorp Geiranger weet je ook niet wat je ziet hoor.
Het is een dorpje van niks (Kats of Burghsluis, zeg maar), maar wel een hele grote aanlegsteiger voor de cruiseschepen die hier aanleggen. De steigers zijn afgezet met van die koperen palen en rode koorden zoals je ook bij première’s ziet om de celebrety’s langs te leiden.
Ja, echt mâââh, Ria! In zo’n durp!
Op een gegeven moment kwam de Hurtigruten er aan. Hé, leuk en wat een mooi gezicht.
Ik hoorde echter ineens luide ‘gedragen’ muziek en had eerlijk geen idee waar dat vandaan kwam. Ik heb echt om me heen staan kijken of er misschien een bijzondere kerkdienst begon of zo. Maar die muziek bleek van de Hurtigruten te komen! Een soort gezwollen volkslied van de Hurtigruten. Zó pathetisch!
Een aantal kleinere passagiersboten snelde vervolgens naar de Hurtigruten en haalde er een paar honderd blauwspoelingen vanaf en bracht ze naar de wal. Die werden in tien (tien!!) klaarstaande bussen gepropt die onmiddellijk vertrokken om (o.a.) de Trollstigen te gaan bezoeken. Ik blij dat ik die niet meer tegenkwam…
De Hurtigruten vertrok toen weer en dat ging dan weer gepaard met een behoorlijk aantal dramatische stoten van de stoomfluit. Roerend. Heel mijn Kleenexpakje was leeg.

Verder was ik verschrikkelijk benieuwd naar de Flydalsjuvet. Dit is een uitstekend rotsplateau aan de Geirangerfjord dat je in alle brochures, boeken en op posters van Noorwegen afgebeeld ziet. En dan altijd met een moedige dame of heer er op die op dit plateau balanceert met de fjord 300 meter onder zich.
Na mijn oefeningen op de Preekstoel en de vogelrots op Runde durfde ik dat ook wel!
Na flink zoeken heb ik de Flydalsjuvet gevonden… Ik kon mijn ogen niet geloven.
Het plateau ligt helemaal niet boven de fjord, het is heel erg klein en rondom afgezet met railingen. Wat een nep! En ik had helemaal zin in die flik-flak op het uiterste puntje!
Ik heb me er maar gewoon poserend laten fotograferen, zodat jullie kunnen zien wat ik bedoel. Wat een volksverlakkerij!

De volgende dag wilde ik graag de Storsaeterfossen (waterval waar je achterlangs kunt lopen) bezoeken. Daarvoor bleek ik naar een parkeerplaats hoog in de bergen te moeten rijden via een onverharde smalle weg. Daarna moest je nog twee uur lopen (nou ja, klauteren dus weer) om er te komen (en twee uur terug natuurlijk). Het regende en er was laaghangende bewolking. Hoe een bikkel ik ook lijk te zijn: ik zag dát even helemaal niet zitten.

Verder was er in Geiranger niet veel te zien of te doen (behalve het melodrama van die zingende en blazende Hurtigruten weer), dus ben ik met de autoveerboot van Geiranger naar Hellesylt overgevaren.
Dat is een toeristische rondvaart. De Geirangerfjord wordt niet voor niets de knuffelfjord van Noorwegen genoemd. Hij is dan ook uitzonderlijk mooi.
Het was een beetje jammer dat het zulk naargeestig weer was, maar het was een schitterende boottocht. Ik heb de bekende watervallen de zeven zusters, de vrijer en de bruidssluier gezien. De loodrecht stijgende wanden van de fjord waren indrukwekkend. Als je daar bent mag je dat zeker niet missen.
Toen we vlak bij Hellesylt waren, werden we via de luidsprekers bedankt voor onze belangstelling en werd de rondvaart afgesloten met het lied ’Time to say goodbye’.
Laat nou toch mijn Kleenex op zijn!

De weg van Hellesylt richting het noorden, gaat langs de andere kant van de Geirangerfjord en gaf dezelfde schitterende vergezichten. Dinsdag ben ik in Sjoholt aangekomen. En dat was de derde ronde!

Even tijd voor de tweede FAQ: ‘wat kook je zoal iedere dag’.
Laat ik beginnen met te zeggen dat ik echt niet iedere dag kook. Ik kook thuis nóóit!
Maar er is nu geen Luuk in de buurt die deze opgave bij tijd en wijle op zich neemt, dus ik moet wel wát. De spijkerbroek moet wel op de heupen blijven hangen hé. Dus heb ik een paar maal pasta met Kjottdeig, rijst met een Karbonade, Rommegrot, Seterkost en ook nog een omelet met ui geconsumeerd. Tussendoor koop ik regelmatig een polsebroodje (lekker, Laila).
In Bergen, Alesund en Kristiansund heb ik bij de Mc (gezond) gegeten. Lekker met franse frietjes! En iedere dag een yoghurtje met fruit en brood met de zelfgemaakte aardbeienjam van Yda (dat jammer genoeg bijna op is).
Dit was het exclusieve kijkje in de gevarieerde keuken van Trinet. Nu niet meer zeuren!

Verder met de vierde ronde van mijn reis: van Sjoholt naar Trondheim via de Atlantic Road.
Dinsdag was het echt heel erg slecht weer hier. Storm en regen.
Ik ben vanaf Sjoholt doorgereden tot Vestnes en heb woensdag het fjord overgestoken en ben gelijk doorgereden naar de Atlantische Route omdat het droog weer was. Vanaf Bud begint die al en voert uiteraard vlak langs de Atlantische Oceaan. Op een gegeven moment wordt het dan de acht kilometer lange Atlanterhavsveien en dat stuk weg bestaat uit acht bruggen en meerdere dammen die zigzaggend pal over het water zijn aangelegd. In een folder stond: ‘de Atlantic Road is de Trollstigen van de kust’. Dát vond ik dan weer wel een beetje overdreven, maar spectaculair was het wel!
En daarna was ik vlak bij Kristiansund. Vóór de stad een camping gezocht om de dure tolwegen te vermijden én ik wilde donderdag liever met de bus de stad bezoeken.
Het werd camping Skjerneset in Ekkilsoy: nooit meer vergeten! Wát een bijzondere plek!
Op de rommelige smoezelige camping direct aan het water is er een museum in een oude visverwerkingsfabriek. Het leek veel op het scheepvaartmuseum in Vianen (bij Ouwerkerk op Schouwen); allemaal ouwe sannie. Ik kreeg een rondleiding van ‘de baas’ (dit keer met gouden tanden…), helemaal leuk.
De campinggasten waren stuk voor stuk bij nacht en ontij vissende (oostblok)mannen. En knoerten van vissen die ze vingen! Daar werd dan op gedronken met zelfgestookte schnapps. Een héél bijzondere setting was het.
Kristiansund was aardig met drie bezienswaardigheden. De berg Varden waarop je de stad kon overzien (ow jaa?), het stokvisvrouwtje (aandenken aan de Nederlanders!) en een bijzondere kerk (die ze wel eens mogen schilderen).
Daarna de mooie en rustige E39 opgezocht en nu ben ik bij de Mc in Trondheim, welke stad ik niet ga bezoeken maar wel het einde van de vierde ronde inluidt.

Én het afscheid van Zuid-Noorwegen dat het hart treft, de geest beroert en het lijf moe maakt. De natuur galmt bij me na….