Noorwegen, I love you!

Ik was lyrisch over Zuid-Noowegen, ik ben lyrisch over Midden- Noorwegen en ik blijf lyrisch over Noord-Noorwegen waar ik inmiddels ben. Wat is het toch een verschrikkelijk mooi land!
Weer heb ik rotsen, fjorden, gletsjers, sneeuw, water, bergachtige smalle wegen, watervallen en de zomernachtzon mogen ervaren, maar iedere keer is het weer (anders) mooi. Ik raak niet uitgekeken!
Ik krijg ook ernstig last van uitstelgedrag om (al) op de Noordkaap aan te komen. Ik ben nog niet kláár! En ik weet wel dat ik ook nog ruim 4000 km terug ga rijden met onderweg diverse bezienswaardigheden, maar dan ben ik op de weg terúg! Is dit een ernstige toestand waarin ik me bevind? Moet ik in therapie? Of moet ik het gewoon maar laten gebeuren? Ik heb enige zinnige wenken nodig…

Maar na deze zelfbespiegeling zal ik weer maar eens mijn wederwaardigheden aan de man brengen. Want Hannie, ik moet wel rijden en eerst iets meemaken om er over te kunnen schrijven! Dus dat kan een paar dagen duren (hoewel..).

Woensdag ben ik dus met de Hurtigruten (de Kong Harald) van Stokmarknes (eerst met de bus naar toe gereisd) naar Svolvaer teruggevaren. Een Schitterende Tocht van bijna vier uur door het Raftsundet (een nauwe zeestraat tussen twee eilanden) en het Trollfjord. Het is so-wie-so al een ervaring om op zo’n groot luxe cruiseschip te zijn van zeven verdiepingen. En ze maken er ook wel wat van hoor.
Ze gooien bijvoorbeeld vissen overboord zodat de zee-arenden er op af komen. Dat is dus echt een mooi gezicht. Die bekijken eerst hoog in de lucht van een afstandje of het wel veilig is en dan duiken ze sierlijk naar beneden en pakken de vissen in hun klauwen mee.
Ik stond natuurlijk weer volledig voor paal met mijn Nikon coolpix 2200 fototoestel, om nog maar niet te spreken over mijn verrekijkertje van de kijkshop… Er waren mensen bij die hun verrekijker op een rollator mee moesten slepen, zo groot en zwaar waren die apparaten. Nou moet ik eerlijk zeggen dat sommigen die rollator ook wel voor zichzelf nodig hadden, maar tóch. Kortom, ik heb heel veel zee-arenden gezien,maar geeneen geweldig goed zichtbaar op de foto kunnen krijgen. Jammer voor jullie.
De ‘Kong Harald’ ging dus ook door het Trollfjord: een fjord van maar drie km lang en misschien 100 meter breed. De rotsen zijn heel steil, zwart en hoog en dat geeft een beklemmend en nietig gevoel. Heel indrukwekkend. Aan het eind van het fjord moest de Hurtigruten keren en dat was een spektakel op zich. Hij lag bijna met kop en kont vast tegen de zijkanten. Mooi, mooi, mooi! Ik heb genoten! Iedereen kreeg daarna een thee-met-rum in een hurtigrutenbeker met een trol er op. Tis wat.
Wat de echte cruisegasten van deze boot betreft: 80% is boven de 80, maar dat had ik al gezien bij de Geirangerfjord. Maar wat gebeurt… Er is voor op het schip een panoramazaal met heel veel glas aan de voor- en zijkant en heel veel stoelen ervoor. Dus ja, daar wil je ook wel eens kijken hé. Maar: alle stoelen bezet. Daar kan ik begrip voor opbrengen, ze zijn immers ouder dan mij, maar niet als ze zitten te slapen in die stoel! Of met Sudoku bezig zijn. Of met de E-reader zitten te rommelen die niet doet wat ze willen (of ze snappen het niet). De helft zag niet eens wat er buiten voor moois voorbij kwam. En ja, helaas Ineke, het waren voornamelijk weer Duitsers.
Een gevoel van ergernis stak de kop bij me op, maar ik realiseerde me tegelijkertijd dat ik wellicht over 20 jaar de hele cruise ook best wel zou willen maken. Met Rollator, Sudoku en E-reader. En ik val ’s middags ook wel eens in slaap, dus ja.
Dus dan maar buiten op een van de zeven dekken gaan kijken. Er staan daar houten stoelen en plastic stoelen. Over de houten stoelen lagen allemaal plaids. Das lekker, dacht ik, en ging daar uiteraard op zitten.
Fout! Dit bleek hetzelfde spelletje te zijn als de bekende badlakens die ‘s morgens vroeg over de ligstoelen aan het zwembad worden gelegd in zonnige oorden. Het betekent ‘stoel bezet’, terwijl er in geen úren iemand in zat (nee, die zaten natuurlijk te slapen voor het panoramaraam). Dus ik ben maar lekker gaan wandelen over de verschillende dekken en heb alles ook best kunnen zien.

Svolvaer was trouwens een heel leuk stadje. De moeite waard om er een dagje te zijn. Ik heb er ‘Magic Ice’ bezocht: een tentoonstelling met allerlei dingen die van ijs zijn gemaakt. Met speciale lichteffecten en muziek. Heel leuk én koud. En natuurlijk heb ik de Svolvaergeita gezien (de rots met twee uitsteeksels waar je naar toe over kunt springen).

Donderdag was het prachtig weer: 25 graadjes maar. Ik heb afscheid genomen van de Lofoten (práchtig) en ben met de veerboot overgestoken naar het eiland Langoya op de Vesteralen. De autoweg ging ook nog over een brug waar een ultrasone geluidsbarriere op is gericht om te voorkomen dat de vossen op dit eiland komen. Slimme lui daar!
Aan een fjord met azuurblauw water heb ik een paar uur lekker in het zonnetje gezeten. Dat had ik een week of zo heel erg gemist.
Daarna ben ik over een waterschapsweggetje naar Stø, helemaal in het noorden van het eiland gereden. Ik weet niet meer wat voor designatie (watte?) ik aan de omgeving daar moet geven, dus ik hou het maar op ‘adembenemend’.
Het gehucht ligt pal aan de Noorse Zee met open zicht op de middernachtzon (wat moet ik eigenlijk nog gaan doen op de Noordkaap? Ow ja, op de foto bij die wereldbol.) Vol verbazing heb ik tot 2.30 uur ’s nachts zitten kijken naar die zon, die visueel 2 meter boven het wateroppervlak blijft hangen en van het westen weer langzaam naar het oosten verschuift. Verbluffend om te zien.
Natuurlijk blijft de zon gewoon staan waar die staat en draait de aarde, weet ik ook wel, maar zo voelt het niet. Het is net of-ie rondjes om je heen draait. Héél anders dan in Westenschouwen, waar je hem onder ziet gaan in de Noordzee en de volgende dag aan de andere kant uit de Oosterschelde weer boven ziet komen.
(Je kunt hier dus trouwens niet ’s avonds laat stiekem je koffiepot leeg gooien in de graskant: iedereen ziet je in dat daglicht!)

De camper-camping had een betaalbaar restaurantje op het terrein. Na zeven weken vond ik dat ik wel eens ‘uit eten’ mocht gaan. Dus heb ik me opgetut en ben dan maar eens voor het eerst van mijn leven walvis gaan eten. Erg, maar héérlijk!!
Want de volgende dag ging ik op walvissafari, dus dan zou ik het nooit meer willen eten, vermoedde ik.
Welnu, ik heb zelfs de walvis die volgende dag in andere vorm teruggegeven aan de zee… De verzekering krijgt een dure aan me, Francien. Want ja, ik was weer ernstig zeeziek!
Het was prachtig weer, vrijwel windstil en ik had een superpil gekregen van de organisatie. Er werden mensen na een uurtje ziek en ik stond intussen nog stoer en stevig naar de papegaaiduikers en de zeearenden te kijken. (Het verhaal over het fototoestel en de verrekijker kunnen jullie nu trouwens zelf wel invullen hé?)
Máár, plots dreef er een onbemande rubberen boot, met buitenboordmotor en vishengels, midden op zee (waarom heb ik dat altijd?). Lichte paniek bij de bemanning en de kustwacht werd ingeschakeld. Die kwamen er aan, maar dat duurde allemaal best lang en intussen hotste en klotste onze boot daar maar een beetje rond bij die rubberboot. Jammer dus, daar kon ik niet tegen.
Eindelijk werd de reis hervat naar het gebied waar de potvissen zitten, maar daar heb ik niet meer van kunnen genieten. Ik heb ze gelukkig wel gezien (drie), anders was het allemaal nog voor niks geweest ook. We waren namelijk pas om 22.15 uur terug aan wal.
Wat een gedoe.
Ik had even helemaal genoeg van meevaren op boten op open zee, en heb besloten dat ik niet meer met de boot van Andenes naar Gryllefjord op het eiland Senja zou gaan om via die weg in Tromsø te geraken, wat mijn oorspronkelijke plan was.

Ik ben dus zaterdag en zondag lekker over de E 10 (prachtige weg) richting Narvik gaan rijden. Dat was via Lodingen, Linda.
Het leek wel of ik langs de Franse Rivièra reed: azuurblauw water, bloeiende bloemen en een zacht glooiende omgeving. Mooi, mooi, mooi! Er staan hier heel veel van die gele bloemen die ik thuis als onkruid betitel. Als er een zijn kop opsteekt in mijn grasveld, steek ik hem er onmiddellijk uit. Maar hier vind ik het móói. Gek hé?
Een paar hele bijzondere bruggen onderweg genomen en tussendoor een uurtje van het zonnetje genoten. Lekker ontspannen allemaal.
Het was natuurlijk Pinksteren (ontdekte ik, want de winkels waren maandag gesloten) en wellicht kwam ik daardoor verschrikkelijk veel campers tegen. Op tien tegenliggers waren het zeven campers. Wel zo gezellig, dat gezwaai naar elkaar.

Maandag was ik weer op de E6 richting Tromsø (mijn 7e route) en heb ik de Polar Zoo opgezocht (een soort Beekse Bergen). Vossen, wolven, beren, muskusossen en een lynx gezien. Die laatste vond mijn fototoestel wél mooi en wilde hem afpakken (zie foto). Er liep een gids mee die van alles vertelde en dat maakt het dan veel interessanter als wanneer je alleen door zo’n park struint. Zéker omdat hij alleen Noors sprak…
Daarna heb ik de Malselvwatervallen bezocht. Je hebt watervallen die ruisen (bij de schoonheidsspecialiste), je hebt watervallen die klateren (bij een romantisch etentje) en je hebt de Malselvwatervallen die ‘donderen’. Dat jullie het verschil snappen hé.
En nu ben ik na een hele mooie rit langs de Balsfjorden in de bieb van Tromsø, alwaar ik in de ijskathedraal vannacht een midzomernachtzonconcert bij ga wonen. Lijkt me héél bijzonder, want de kathedraal heeft het grootste glas-in-lood raam (aan de altaarzijde) van Europa. En de zon schijnt gelukkig heel uitbundig momenteel (wel zo handig). Tromsø ziet er héél erg leuk uit!
Maar eerst moet ik op jacht naar (goedkope) wijn en sigaretten, want die voorraad is op. Errug!

Hoe dat allemaal af gaat lopen en wat ik richting Hammerfest (we zijn er bijna..) mee moet gaan maken zal in de volgende glossy weer als column verschijnen.
See you! Hear you! Love you!