De Noordkaap: 71° 10’ 21” Noord

Hier ben ik dan.
Aan de Noordkaap.
Het einde van Europa.
Of het begin van de wereld?
Hier eindigt ook mijn nieuwsgierigheid en kan ik tevreden beginnen aan de weg terug naar huis…

Hier op De Noordkaap staat de zon ijdel en trots aan de einder. En hij weigert hooghartig onder te gaan. Hij blijft staan in al zijn oppermachtigheid. De toeschouwer wordt in de war gebracht. En de nietigheid van de mensheid wordt er door benadrukt. Wij mensen denken dat we alles kunnen maken en breken, maar we hebben geen invloed op dit wonder der natuur.
De middernachtzon al eerder in zijn volle glorie gezien, maar hier op déze plek samen met honderden medetoeschouwers van heinde en verre, is het héél bijzonder. Wij allen tezamen houden onze adem in.
’s Nachts over de Noordelijke IJszee uitkijken met zonnebril op: een moment om nooit te vergeten. Dit ongerepte gebied zal mij immer blijven bekoren.

6100 kilometer gereden in 59 dagen.
Het voelt heel wonderlijk dat ik nu (al) op de Noordkaap ben. Het voelt als het einde van mijn nieuwsgierige tocht door dit land. De middernachtzon heeft zich voor mij drie nachten laten bezichtigen (een unicum). En Noorwegen is zó mooi, die heeft de zon eigenlijk helemaal niet nodig. De natuur heeft genoeg aan zijn angstwekkende eenzaamheid en volmaakte stilte. Fjorden, bergen, sneeuw, watervallen: ik krijg er geen genoeg van.

Maar ik heb mijn doel bereikt en de apotheose was geweldig!

Maar wat ging er aan vooraf..
Op de camping in Hammerfest kwamen er verschillende campers terug van de Noordkaap. Ze vertelden met alle genoegen hun ervaringen aan mij; de nog onwetende alleengaande Noordkaapgangster.
De een had niets gezien omdat het zo mistig was. Ze konden amper hun camper terugvinden op de parkeerplaats. En kóud!
Bij een ander had op de weg er naar toe een bus finaal zijn zijspiegel er af gereden.
De derde hadden diverse noodstops moeten maken voor onverwachts overstekende rendieren.
De vierde vond een van de tunnels onderweg zó eng, dat hij er door gekrópen was.
De vijfde had het laatste stuk weg naar de Noordkaap een moeilijke steile weg gevonden.
En de zesde klaagde steen en been over de dure Noordkaaptunnel (1000 NOK = 125 euri). Daar mocht-ie dan wel voor heen-én-terug…
Maar allemaal hadden ze het uiteindelijk wel heel bijzonder gevonden op deze plek te zijn geweest..
Achter de brede rug van De Oude Dame, uit de wind en in het zonnetje, heb ik me daarom de hele middag psychisch voorbereid op deze afschrikwekkende Tocht der Tochten naar mijn hoofddoel.
Rond 17.00 uur heb ik de stoute schoenen aangetrokken (ja, weer die rode) en ben op weg gegaan.
Het was een geweldige route! Mooie wegen en bijna geen verkeer. Eén bus tegengekomen en niks aan het handje. Wel een paar overstekende rendieren gehad, maar die zag je van een kilometer aankomen. Eén tunnel was wat minder van kwaliteit, maar ik heb wel ergere gehad.
Het laatste deel was inderdaad behoorlijk steil, maar met 30 km per uur omhoog sjokken is niet erg. En er zat niemand achter me, dus dan gaat dat helemaal fluitend.
De Noordkaaptunnel was voor mij (camper korter dan 6 meter) maar 300 NOK (37,50) en daar mocht ik ook voor heen-én-terug…
Toen ik om 21.00 uur aankwam op de Noordkaap was het stralend open weer (wel koud)!
En drúk! Wel 300 campers, 50 bussen en 25 motorrijders. En fietsers, en wandelaars, en ook een stel met een tractor.
Dus waarschijnlijk heb ik, onwetend, precies op het juiste moment mijn Tocht der Tochten ondernomen.

Ik heb mijn ogen uitgekeken op de Noordkaap en als een spons alles opgezogen. Wát een volk! Inderdaad héél veel nationaliteiten. Oók Japanners. En iedereen komt met ogen vol verwachting aan. Velen kijken voldaan: ik heb het gehaald. Anderen zijn in extase: ik bén er.
Je ziet groepen afgepeigerde wielrenners (uit Italië vooral) die met fiets en al onder de wereldbol op de foto gaan. Ze strálen! Alleengaande fietsers eveneens. Ze strálen! Je ziet mensen met spandoeken met onleesbare teksten er op. Ze strálen! Motorrijders onder de wereldbol, mét helm op, ze strálen! Het is, vooral bij de wereldbol, gewoon een stralend gekkenhuis.
Maar ik heb iedereen weggemept en anderszins onheus bejegend en heb dus foto’s waarop ik alléén sta bij de wereldbol. Het is wel goed met ze. Ook ik ben in strálende extase.
En ja, natuurlijk komt ’s nachts iedereen tezamen bij de wereldbol om ademloos naar die grote glinsterende zon te kijken die onwerkelijk hoog aan de hemel blijft staan.
Het is een plek op deze wereld die iedereen iets doet.

Als camper mag je 48 uur blijven staan en daar heb ik zéér grif gebruik van gemaakt: ik ben er zelfs (met toestemming van een alleraardigste parkeerwachter) een nacht langer blijven staan. Het is alleen al leuk om overdag te kijken naar die kermis van komende en gaande campers, motorrijders, bussen, fietsers en wandelaars. Sommige van die laatste worden luidruchtig onthaald door vrienden/familie. Geen idee waar ze vandaan waren komen lopen, maar aan de reacties te zien: van ver!
Toen het even niet zo druk was in de Noordkaaphal en er zeemist overdreef ben ik driemaal de Panoramafilm gaan bekijken (zó mooi, maar niet achter elkaar hoor), heb wat souvenirs ingeslagen, kaarten verstuurd aan de ‘naaste naasten’ en overal rondgekeken. En Liselotte, het ruikt naar wilde limoenen en passievrucht. Lekker dus.
Wat is het een bijzondere plek.

Ik wilde deze plek gewoon ook nog niet verlaten. Dit is waar ik een half jaar naar toe heb geleefd. En natúúrlijk was het middel om hier te komen, de zig-zagreis door Noorwegen, het belangrijkste maar tóch voelt het als een ‘einde’. En dat voelt niet zo fijn.
Dus ik moet de knop (welke en waar zit die?) omzetten en gaan genieten van de reis terug. Een reis die over andere wegen en door andere landen zal gaan als de heenreis. Een reis die ik niet tot in de puntjes heb voorbereid. En waar het zonlicht onderweg langzaamaan minder zal gaan schijnen. Dus alles wordt gewoon weer nieuw, spannend en een uitdaging (ow, ik geloof dat ik de knop gevonden heb!).

Als ik weer een beetje bijgekomen ben van deze ongelooflijke en bijzondere ervaring op de Noordkaap, waar ik nog lang van na zal genieten, gaan jullie me weer horen.
Ook ik ben nu benieuwd naar het vervolgverhaal…..